Eimreiðin - 01.05.1904, Blaðsíða 17

97
KIRKJA
Hvert leiddir þú mig ljúfa þrá
Svo langt á árstíð kærri?
Sjá, vorsins kirkja hér er há
Með hvelfing öllum skærri.
Hið helga ljós er heiðsól ein,
Um hana’ er ljómar alla
Og logar fögur, hlý og hrein
Á háaltari fjalla.
Hér elfan þreytir orgelslátt,
Svo óma klettagöngin.
Og fuglar láta úr allri átt
Svo inndælt hljóma sönginn.
VORSINS.
Og þettað á nú við mig vel,
Það Vorið er, sem messar
Og hljóðri ræðu hrífur þel
Og helgar stundir þessar.
Og hér er alt svo fult af frið
Og fult af helgum dómum,
Og gullna sólargeisla við
Eg guðspjöll les í blómum.
Og gróðrarblær um grundir fer,
Sem gerir alt að hressa;
Þá finn ég vel, að Vorið er,
í víðri kirkju’ að blessa.
FRIÐARBOGINN.
Tveir herir höfðu barist á sléttu flærni fróns
Og fólkorusta staðið frá dagmálum til nóns.
Og ent var nú málmhríð og móðan reykjar blá
Á morðvengi dreyrgu sem þokuslæða lá.
Um sigurinn er alsagt, að hvorugur hann hlaut
Á heillar mílu svæði í blóði jörðin flaut.
Með skúrum gekk þann daginn og skein með köflum sól
Á skelfingar manndráp, en aðra stund sig fól.
Þá regnbogi hóf sig í himins skýja sal
Og hvelfdist í dýrð yfir þann hinn mikla val.
Og stóð nú svo lengi og stöðuglega þar,
Að starsýnt varð á sumum, hvað lengi það var.
Svo ljótnandi stóð það, hið forna friðarteikn,
Yfir foldinni blóðgri af styrjar óra feikn,
Þá herma réð einhver: »Nú hvað mun þýða slíkt?
Mun himinn sjálfur spotta, hvað stríð á jörð er ríkt?«
7