Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Qupperneq 54

56
verður glatt á hjalla hjá okkur í kvöld, en þa3
verður ekki yfir »púnskollunum«. Jeg leit til
loptsins og var á sama máli.
Undirstýrimaðurinn var nokkrum árum eldri
en jeg, af góðu efnuðu fólki kominn, það var
allt útlit fyrir að hann myndi innan skamms
verða skipstjóri, og það var svo umtalað milli
okkar, að jeg yrði stýrimaður hjá honum. Heit-
mey átti hann, sem honum þótti mjög vænt
um, og hann var í alla staði hinn viðkunnan-
legasti og bezti drengur.
A meðan við vorum að spjalla saman, kom
skipstjórinn upp á þilfarið og spurði okkur, hvað
við álitum uin veðrið-
„Við fáum hann hvassan í nótt“, svaraði
undirstýrimaður
„ Það lítur s vo út, aðþj er sj euð smeikur um að jóla-
treyjan vökni og unnustan vatni músurn". Und-
ir kvöld skall á með ofsastorm og grimmdar-
frost. Þilfarið, hástokkur, siglutrje og reiði, allt
varð eins og glerhállt svell og lífsháski að kom-
ast um skipið. Ofviðrið og ósjórinn lamdi skip-
ið á báða bóga, og það var eins og því mið-
aði hvorki fram nje aptur. Þá brotnaði önnur
siglan, datt útbyrðis og lamdist við skipið, en
það sjálft fleygðist á aðra hliðina.
Nú var allt undir því komið að geta losn-
að við sigluviðina og siglutrjeð; engan af há-
setunum fýsti að gefa sig fram til þess starfa,