Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 55

57
en áður en nokkurn varði renndi undirstýri-
maðurinn sjer út á þilfarið og yfir það, jafn-
snarlega og hann hefði verið á skautum. »Rösk-
ur strákur«, heyrði jeg skipstjóra muldra í
barm sinn, áður en jeg lagði af stað til þess
að hjálpa undirstýrimanni. I sömu svipan sem
mig bar þar að, var allt draslið laust við skip-
ið og fór leiðar sinnar, en það fór meira en
það, því undirstýrimaðurinn hvarf um leið.
Mjer datt í hug unnusta hans, sem sat
heima og beið eptir honum. Mín beið enginn,
min saknaði einginn. Jeg batt mjóan kaðal um
mittið og stökk fyrir borð. Það var svo bjart,
að jeg hlaut að koma auga á hann, þegar hon-
urn skyti upp; hið hættulegasta var að siglu-
trjeð kynni að rota hann. Loksins kom jeg
auga á hann og náði honum til allrar hamingju.
Hásetarnir voru viðbúnir og drógu okkur upp
á skip heila og haldna. Jeg hafði þó um leið
og okkur bar að skipinu komist við einhvers-
staðar, Jdví jeg leið í öngvit jafnskjótt og jeg
var kominn upp á þilfarið, og gat ekki staðið
hjálparlaust í annan fótinn, þegar jeg raknaði
við aptur.
En það var meira um vert, að jeg bjargaði
lífi manns á bezta aldri, sem hefði verið sárt
tregaður af mörgum. Konungurinn sæmdi mig
þessum heiðurspeningi, og jeg fjekk þá stöðu á
skrifstofunni, sem jeg hef í dag, en þegar jeg