Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 50

Hann átti ekki von á að sjá hana þar, og
vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið, þegar hún
tók að afsaka, að hún gerði honum ónæði svo
seint á degi. —•
Svo bar hún upp erindi móður sinnar, rjóð
og feimin, og þá sá hann í fyrsta sinni, að þessi
kona var annað og meira en andasnauð skrif-
stofusál.
Það var vingjarnlega og fallega gert aí
henni, og hann var viss um að henni þætti leið-
inlegt, ef hann neitaði að koma. Hann hafði
gert sjer að reglu að hafa engin frekari mök
við undirmenn sína á skrifstofunni, en það voru
ekki mikil líkindi til, að þessi siðprúða og mennt-
aða stúlka myndi misbrúka kunningsskap hans.
— Hann þakkaði henni vingjarnlega fyrir, og
bað hana að bera móður^sinni kveðju og þakk-
læti og biðja hana að fyrirgefa, að hann gæti
ekki komið fyr en eptir einn klukkutíma, því
hann þyrfti nauðsynlega að fara heim til sín
fyrst.
Nanna lagði sig í líma það kvöld, að koma
öllu sem haganlegast fyrir heima í stofunni
sinni og á borðinu. Allt, sem þær mæðgur
höfðu handa á milli, var snoturt og þokkalegt,
og það var alls ekki tómlegt inni hjá þeim, því
allt bar enn þá merki þess tíma, þegar faðir
hennar lifði og þau höfðu nóg af öllu. Hann
dó snögglega frá konu og ungu barni, og ekkj-