Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 56

5«
heyri klukkurnar boða komu jólanna, heyri jeg
þyt vindanna, sje skipið kljúfa öldurnar, og
finnst jeg vera illa fjarri góðu gamni«.
Hann dreypti á kaffinu og kveykti í vindl-
inum. Það hafði slokknað í honum meðan hann
sagði frá, og honum þótti sem aldrei hefði bet-
ur farið um sig í öll þau mörgu ár, sem liðin
voru síðan saga hans gerðist.
Það hjálpaðist allt að. Alúðleg hluttekn-
ing frú Bang, hin snotra og viðkunnanlega stofa,
látlaus og einlægleg háttsemi hinnar ungu stúlku
og ekki hvað minnst jólatrjeð og jólarósin, sem
leiptruðu í speglinum andspænis honum.
Þegar Nanna settist við hljóðfærið og spil-
aði og söng jólasálm, þá varð hinn þrekvaxni
maður barni líkur og ungur aptur, og í fyrsta
sinni í herrans langa tíð drupu tár af augum
hans.
Ár er liðið og aptur mjakast vísirinn á
skrifstofuklukkunni hægt og hægt áfram, enn
þá færist penni skrifslofustjórans hægt og reglu-
lega eptir pappírnum og dagurinn læðist af
loptinu — hinn 24. dagur desembermánaðar.
Gasljósið leiptraði undan lampahjálmun-
unum og bar birtu yfir hin fjögur skrifborð.
Við öll borðin sátu menn, sem kepptust við
sitt verk til þess að vera búnir í tæka tíð.
I hvert sinn, sem skrifstofustjórinn leit yfir