Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 47

49
»Verið þjer sælir«. Hún ætlaði að segja
meira, ætlaði að bjóða honum »gleðileg jól«,
en var í vafa um, hvort það ætti við, þá er
hann hafði trúað henni fyrir, hvernig ástæður
hans væru, — það varð þó úr á endanum. —
»Þakk’ yður fyrir«. Hann leit ekki upp.
»Þjer þurfið ekki að slökkva á lömpunum, jeg
verð hjer eptir dálitla stund«.
»Eruð þjer ekki boðinn til einhvers í kvöld?«
„Boðinn?" Hann leit upp, ekki til hennar,
það var eins' og augun hvörfluðu eitthvað langt
út í geiminn.
„Boðinn til einhvers í kvöld. Jeg á hvorki
ættingja eða vini í þessum bæ“.
„Gleðileg jól!“
Hún fór leiðar sinnar, en í þetta sinn var
hún ekki eins kát og hún var vön, þegar hurð-
in luktist á eptir henni. Skyldi vera eins á-
statt fyrir mörgum eins og þessum manni, sem
hún var nýskilin við, og átti að horfa fram á
hin hátíðlegu jól, einmana og gleðisnauður ?
Hún átti í rauninni mikið guði að þakka,
að eiga snoturt heimili og svo hana mömmu
sína blessaða, sem beið hennar í hlýrri stofu,
og hún fann til þess, að hún hafði ekki verið
eins þakklát og hún hefði átt að vera. Himin-
inn var heiður og blár, tunglið lýsti í skýjum
og bar meiri birtu yfir hinn snjóuga bæ, heldur
en gasljósin með sínum rauðlitu, hálfdottandi
4