Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 49

»Ef hann ekki vill þiggja gott bo3, getur
hann sagt nei við því, styggzt getur hann með
engu móti«.
Nanna rjálaði við hnappana á yfirhöfninni
sinni alveg ráðalaus.
»Það er ekld langur vegur hjeðan á skrif-
stofuna, jeg hleyp þangað sem fljótast«.
Móðir hennar taldi saman hvað hún hafði
á boðstólum. »Graut á jeg nógan og öndin
verður meira en nóg. Mjer finnst þú ættir að
fara ofan eptir. Eplakökur höfum við nógar,
og svo bæti jeg við einum disk á borðið.
Nanna flýtti sjer á stað, en eptir því sem
hún nálgaðist skrifstofuna kom meira og meira
hik á hana. Etverju skyldi hann svara henni,
maðurinn, sem aldrei mælti orð frá munni, og
sem enginn á skrifstofunni þorði að yrða á að
fyrra bragði. -— Þegar hún loksins var komin
að skrifstofuhurðinni, þorði hún ekki að gera
vart við sig,
Henni heyrðist hún þekkja fótatakið hans,
það var óliðlegt og þunglamalegt, líkast því
sem hann ætti bágt með að ganga. Verra en
allt annað var þó, ef hann kæmi að henni þarna
á tröppunum.
Hún barði að dyrum hiklaust og greinilega.
Eptir fá augnablik var lokið upp, og hún sá
hraustlegan, saman rekinn mann standa við hurð-
ina að innanverðu.