Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 52

S4
„Má jeg biðja yður, frú að kalla mig ekki
skrifstofustjóra heldur blátt áfram Palmer, því
það er mitt rjetta nafn, þegar jeg er ekki á
skrifstofunni. Starf mitt er mjer ekki svo kært,
að jeg v>9 hátíðleg tækifæri ekki sjeð af
því nafni, sem í hvert sinn og jeg heyri það
nefnt minnir mig á stöðu mína í lífinu“,
Þjer horfið forviða á mig, fröken; nú gefst
yður kostur á að sjá, hversu ókunnug við erum,
þó við höfum nú samfleytt í 5 ár setið á hverj-
um degi fá fet hvort frá öðru.
Það var satt, hún horfði hissa á hann.
Hún átti bágt með að trúa því, að þessi mað-
ur, sem gat hlýtt með athygli á sögu móður
hennar og gefið lipur og hlýleg svör, væri sá
hinn sami, sem hatði setið andspænis henni á
skrifstofunni í 5 ár, orðfár að fyrra bragði og
stuttur í spuna, ef við hann var talað.
Að lokinni máltíð var kaffikannan borin á
borð.
Nanna sýslaði við kaffibollana og Palmer
fjekkleyfi til að kveykja sjer í vindli, og svo fór
hann að segja þeim æfiferil sinn.
„Framan af æfinni var jeg sjómaður og
sjóinn þrái jeg meðan jeg lifi. Þegar jeg sit
þungbúinn og utan við mig við skrifborðið, þá
er hugur minn langt burtu úti á hafi, þar sem
bylgjurnar rísa og stormurinn æðir, mjer finnst
jeg sjái bylgjurnar og storminn; frá fornu farj