Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 46

4§
Eptir litla stund rauf hann þögnina og sagði
stillilega.
»Mín bíður enginn«.
Hún vissi ekki hverju hún átti að svara
svo kunnuglegu ávarpi manns, sem aldrei áður
hafði talað við hana eitt orð fram yfir það allra
nauðsynlegasta.
Eptir nokkra bið sagði hún:
„Búið þjer einn út af fyrir yður?“
»Það má heita svo; jeg bý að sönnu með
konu, sem »tekur til« í herbergjunum mínum,
en henni líkar lífið bezt, þegar jeg er hvergi
nærri«.
Hún vorkenndi honum, og hann sáþað um leið
og hún leit til hans.
»0 jæja, svo má illu venjast að þolandi
þyki, og það á heima hjá mjer. En fyrst að
mömmu yðar leiðist eptir yður, er yður vel-
komið að fara strax«.
Hún þakkaði honum fyrir með látlausum
orðum, eins og henni var eiginlegt, strauk erma-
hlífarnar gætilega fram af handleggjunum —
henni fannst synd að láta hann sjá, að hún
vildi flýta sjer, — og braut svuntuna vandlega
saman. Verzlunarbækurnar ljet hún í lokaðan
skáp, dró vasaspegil upp úr vasa sínum, lag-
aði á sjer hattinn, hneppti hlýju vetraryfirhöfn-
inni sinni niður úr gegn, læsti „púltinu" og fjekk
skrifstofustjóranum lykilinn.