Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 53

55
þekki jeg baráttuna á sjónum og sakna henn-
ar sárt.
„En hvers vegna sögðuð þjer skilið við
hafið?" spurði frú Bang.
„Jeg varð fyrir áverka, slasaði mig í mjöðm-
inni og lá lengi á sjúkrahúsi, án þess að geta
fengið fulla bót meina minna. Þegar mjer var
batnað eins og framast var auðið, var jeg ó-
hæfur til sjómennsku alla mína æfi“.
„Þá hafið þjer fengið heiðurspening fyrir
að bjarga mannslífi".
„I kvöld eru rjett 15 ár síðan“.
„Segið þjer okkur, hvernig það atvikaðist",
sagði Nanna og rjetti honum kaffibolla.
Það var auðsætt, að hugur hans var langt
í burtu úti á hinu æðandi hafi.
„Við vorum á heimleið frá Englandi með
hleðslu. Blæjalogn var allan daginn og við
þóttumst eiga von á góðri ferð. Skipstjórinn
lofaði okkur skipsmönnum að gera okkur glatt
jólakvöld með nógu „púnsi“, og allt ljek í
lyndi fyrir okkur. Jeg var yfirstýrimaður á
þessu skipi og stóð á þilfarinu hjá undirstýri-
manni, sem var að tala um, að ástvinir okkar
heima myndu samfagna okkur að fá svona blítt
og hagstætt veður á heimsiglingunni.
Þá gekk vindurinn snögglega til, þjetthvessti
á norðaustan og setti þungbúinn bakka til hafs-
ins. »Sannaðu til«, sagði undirstýrimaður, »það