Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Qupperneq 45

47
stofufulltrúans, henni fannst penninn hans standa
kyr á pappírnum, og hún grúfði sig aptur yfir
bækurnar, fletti upp í einni og færði til reikn-
ings í hinni. —
A skrifstofunni var dauðaþögn, því skark-
alinn náði ekki þangað af götunni. I
kveldloptinu kvað við klukknahljómur í fjarska,
og brá hátíðabrag yfir hýbýli mannanna.
»Þar boða kirkjuklukkurnar komu jólanna«,
sagði skirifstofustjórinn hæglátur, og fór að
stryka næstu blaðsíðu í bókinni.
»Þá er klukkan hálf sex«, svaraði hún og
fögnuður hló í augum hennar.
Sömu orðin, sama svarið á sama tíma í
síðastliðin 5. ár.
Hann lagði reglustikuna frá sjer, spennti
greipar á borðinu og horfði á hana. „Hlakkið
þjer til að komast heim".
Hún leit upp og roðnaði. Hún átti ekki
von á slíkri spurningu frá honum, því hann hafði
hingað til látið sig litlu skipta hennar hagi.
»Já«, svaraði hún.
Hann greip reglustik'una og hjelt áfram vinnu
sinni, sama gerði hún. —-
»Bíður yðar nokkur«, spurði hann aptur að
óvörum.
»Jeg á gamla móður á lífi, og hdn þráir að
jeg komi heim sem fyrst«.