Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Side 35

37
blínt svo á smámuni, að skógarins gætir ekki
fyrir trjánum«. Þröngsýnir og handseinir and-
stæðingar geta ekki fyrirkomið máli voru, enda
hafa slíkar verur aldrei bært öldu til umbóta í
mannfjelaginu, en það málefni, sem á sjer hugs-
andi og starfandi formælendur, hlýtur að bera
sigur úr býtum.
Vjer eigum ennþá ógert að sannfæra marga
menn um, að mál vortsje þannig vaxið; vjer eigum
ógert að gera þeim ljóst, að með því að hindra oss
í að ná rjettarbótum vorum, sje góðum og
drengilegum kröftum í mannfjelaginu traðk-
að niður. Þeir agnúar, sem þeir sjá á jafnrjetti
karla og kvenna, eru smávegis mistök og mis-
skilningur, sem einstaka kona eða karl hafa gert
sig seka í í baráttunni. Það sem vjer sjáum
að mestu varðar, á sjer djúpar rætur í eðli hlut-
anna. Lög eru hin siðferðislegi mælikvarði lægri
flokka mannkynsins, og meðan þau ekki sýna
konum tilhlýðilega virðingu í ákvæðum sínum,
fær konan aldrei viðurkenningu fyrir, að hún eigi
virðingu skilið. Það sem vantar, er virðingin
ýyrir konunni.
Hún verður að koma og kœfa alla þá frjó-
anga, sem kenningin um Lítilmœti hennar í sam-
anburði við karlmanninn hefur gróðursett tiL nið-
urdreps hugsunarhœtti pjóðanna.