Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Síða 17

19
fyrir mjer er þetta: Hvað geta konurnar á ís-
landi gjört í þessu máli? —
Það er mikið unnið ef vjer gjörum oss
ljóst að vjer viljnm ekki láta þessi eða önnur
tilræði við sjálfforræði Islands ná framgangi —
ef vjer viljum koma oss saman um það, við
sjálfar oss að vjer verðum að gjöra allt
sem í voru valdi stendur til þess að koma í veg
fyrir það. Konum hefir verið sagt og kennt
um margar aldir að þær væru ekki jafningjar
bræðra sinna að andlegu nje líkamlegu atgerfi.
En þegar móðirin sjer barn sitt í lífsháska, gleymir
hún öllum kenningum um það hvað hún eigi
geti og hvað sje hennar verkahringur. Hún
sjer ekkert og veit um ekkert nema barn-
ið, og þó má vera að hún stigi ekki feti fram-
ar föðurnum í atgerfi. Ekkert getur í einu vet-
fangi brotið af konunni hlekki margra alda mis-
skilnings og hleypidóma nema sterkar tilfinning-
ar. Þegar göfugar tilfinningar gagntaka mann-
inn, finnur hann sjálfan sig og þekkir og skil-
ur hverju hann getur á orkað.
Ef þessi frelsisþrá, sem er hið göfugasta
einkenni mannlegrar veru, sem styðst við hið dul-
arfulla vald endurminningarinnar og fegurðarinn-
ar, og skapar ættjarðarástina, gæti gagntekið huga
vorn svo algjörlega, að vjer gengjum fram, upp-
litsdjarfir, til þess með stillingu og staðfestu
að neyta þess rjettar og þeirra krapta, sem vjer
2*