Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Qupperneq 15

i7
talið sjer og öðrum trú um að hitt og þetta gjör
ekkert til, sje hreint þýðingarlaust og gengið á bug
við einföldustu skyldur sínar. Sumir álíta það
hið eina nauðsynlega að geta sniðið allar hug-
myndir, sannleik, frelsi, dyggð og ærn eptir per-
sónulegum hagsmunum sínum í það og það skipt-
ið. Svona menn eru alltaf til allstaðar. En kjör
þjóðarinnar fara eptir því, hvaða fylgi þessir menn
hafa. (Það er ekki til neins að sneiða hjá því að
sjá sannleikann). Þetta er afarhættulegur eiginleiki
hjáýmsumíslendingum. Alliríslendingar hljótaað
sjá það ljóslega, að vjer erum komnir að kross-
götum. Og eitt hljóta allir íslendingar, sem vilja
hafa augun opin, að sjá, og það er, að vjer vær-
um öll illa farin, ef vjer ættum að fara á sjó,
og enginn væri fáanlegur til að gá að hvort nokkur
negla væri í bátnum, heldur segðum vjer
hvert öðru að neglan mundi vera í bátnum og
ljetum þar viðsitja. Maður, sem ætlar að síga fyr-
ir björg í vað, lætur sjer ekki lynda að halda að
vaðurinn muni vera traustur. Hann reynir vaðinn
áður en hann fer af stað. Hann veit, að lífið er
í veði ef vaðurinn skyldi bila.
Að ýmsum skuli ekki hafa dottið í hug
að álíta að í »tilboðinu« feldist uppgjöf á lög-
mætum rjettarkröfum Islands, sem vjer þrátt fyr-
ir alla eymd og hörmungar, höfum þó aldrei
sleppt, ætti að vera nóg til þess að hver hygg-
inn Islendingur, karl og kona, sem þó skilur til-
2