Lesbók Morgunblaðsins - 25.05.1969, Blaðsíða 7

byrjaði að þvo fæturna á Yoss-
ele, en tókst ekki að ná nein-
um sýnilegrum árangri þar eð
Yossele gekk að venju berfætt-
nr, og þess vegna varð að Iáta
litlu fæturna liggja í bleyti í
vatnsbata, og Yossele grét Iíka.
Klukkan var orðin tólf áður en
bóið var að klæða börnin og
gera þau ferðbúin, og þá beindi
Sara athygli sinni að eiginmann
inum, sléttaði úr buxunum
hans, þvoði blettina úr jakkan-
um h.ans með kerósíni og saum-
aði tölu á vestið hans. Að því
búnu klæddist hún sjálf og fór
í satínkjólinn sinn, sem hafði
verið brúðarkjóllinn hennar, og
var löngu genginn úr tízku.
Klukkan tvö héldu þau út úr
húsi og tóku sér sæti í bílnum.
Höfum við gleymt nokkru?
spurði Sara manninn sinn.
Samúel taldi börnin og far-
angurinn. Nei, Sara, engu, sagði
hann.
Dolotzke sofnaði, hin börnin
sátu hljóð í sætum sínum. Sara
féll líka í mók, því að hún var
dauðþreytt eftir undirbúning
skemmtiferðarinnar.
Allt gekk eins og í sögu
þangað til þau voru komin
nokkuð áleiðis npp í borgina,
að Sara hrökk upp.
Mér líður ekki vel — mig
svimar svo mikið, sagði hún við
Samúel.
Mér líður ekki vel heldur,
svaraði Samúel, líklega þolum
við ekki frískt Ioft.
Liklega ekki, sagði kona hans
Ég er uggandi um börnin.
Og það var eins og við mann-
inn mælt, að Dolotzke vakn-
aði í þessu volandi og seldi upp.
Yossele, sem horfði á, fór líka
að gráta. Móðir hans atyrti
hann og við það fóru liin börn-
in að skæla líka. Bílstjórinn
leit illilega á Samúel, sem varð
svo miður sín, að hann missti
handtöskuna með nestinu og
og þegar honum varð Ijóst, hví-
líku róti þetta mundi hafa kom-
ið á innihald töskunnar, tap-
aði hann sér algerlega og sgt
þarna eins og skynlaus maður.
Sara var að þagga niður í börn-
unum, en augnaráð liennar gerði
Samúel fyllilega skiljanlegt
hvers hann mátti vænta um leið
og þau stigju út úr bílnum. Og
ekki höfðu þau fyrr fasta jörð
undir fótum en Sara beindi að
honum skeytinu:
Einmitt það, já, hann gat ekki
gert sig ánægðan með minna en
skemmtiferð! Verði honum að
góðu! Þú ert verkamaður og
verkgmenn eiga ekkert með að
slæpast.
Samúel var þegar orðinn
mæddur á þessu öllu saman, og
svaraði engu, en lijartað var
þungt.
Hann tók Yossele upp á ann-
an handlegginn og Resele á
hinn og bar þar að auki tösk-
un.a með nestinu, sem var trú-
Iega orðið einn hrærigrautur.
Uss, elskurnar mínar! Uss,
börnin mín! sagði hann. 'Eftir
svolitla stund gefur mamma
ykkur brauð og sykur. Uss, ver-
ið nú góð! — Svona hélt hann
áfram að gráta.
Sara bgr Dolotzke í fanginu
og vaggaði henni á göngunni,
en Berele og Hannahle trítl-
uðu við hlið hennar.
Haim hefur stytt mér ævidag-
ana, sagði Sara, megi hiö sama
koma yfir hann!
Að vörmu spori voru þau
komin að skemmtigarðinum.
Við skulum finna okkur tré
og setjast í forsæluna, sagði
Samúel, komdu Sara.
Ég hef ekki krafta til að
dragast einu skrefi lengra, sagði
Sara og lét sig falla eins og
hrúgald niður á jörðina rétt
innan við hliðið. Samúel ætlaði
að fara að segja eitthvað, en
sá sig um hönd þegar honum
varð litið framan í konu sína.
Hún var vissulega aðframkom-
in og hann settist niður við
hlið hennar án þess að segja
orð. Sara gaf Dolotzke brjóst.
Hin börnin veltust um í gras-
inu, hlógu og léku sér og Samú-
el dró andann léttara.
Sparibúnar stúlkur gengu um
í garðinum og undir trjánum
sat fólk í smáhópum. Þarn.a var
fall-eg stúlka í hópi aðdáenda
sinna og á öðrum stað gat að
líta myndarlegan ungan mann
umkringdan f jölda stúlkna.
Úr laufgaðri fjarlægð garðs-
ins barst tregablandinn söngur
verkamanns: nærindis stóð mað
ur og lék á fiðlu. Sara virti
allt þetta fyrir sér og lagði við
eyru og smám saman rénaði
angur hennar. Að vísu var hún
enn sár í huga, en það voru
ekki þau sárindi, sem reiðin
veldur. Hún var að brjóta líf
sitt til mergjar og þegar hún
velti fyrir sér lilut-skipti sinu,
fannst henni það erfitt og
beiskjublandið, og hún var gráti
næst þegar hún leit á manninn
sinn og liugsaði um þá ævi sem
hann átti, og liún lagði hönd
sína á hné honum. Samúel sat
Iíka hugsi. Hann var að hugsa
um trén og rósirnar og grasið
og hann var að hlusta á fiðlu-
tónana. Og einnig honum var
harmur í huga.
Ó, Sara, andvarpaði hann, og
hefði sagt meira, liefðu ekki
regndropar tekiö að falla á
sömu stundu, og áður en þeim
gafst tími til að hreyfa sig úr
stað, var komið sfceypiregn. Fólk
tvístraðist í allar áttir: Samúel
einn stóð kyrr eins og mynda-
stytta.
Samúel, gættu að börnunum!
skipaði Sara. Samúel þreif upp
tvö þeirra, Sara önnur tvö eða
þrjú, og þau hlupu í skjól. Aft
ur byrjaði Doletzke að gráta.
Mamma, svangur! byrjaði Ber
ele.
Svangur, svangur! vældi Yoss
ele. Ég vil fá að borða!
Samúel flýtti sér að opna
handtöskuna, og sá þá fyrst með
eigin augum, hvað hafði í raun-
inni gerzt: flaskan var brotin
og mjólkin flæddi um alla
tösku: brauðsnúðarnir og ban-
anarnir voru gegnblautír, og
ananasávextinum (sem var
skaddaður fyrir) er vart hægt
að lýsa með orðum. Sara kom
auga á töskuna, og varð svo
reið, að hún fann enga leið til
að koma fram réttum hefndum
við eiginmann sinn. Blygðunar-
kennd varnaði henni að æpa og
skammast í áheyrn ókunnugs
fólks, en hún gekk að honum
með hljóðum ofsa hvislaði hún
í eyrað á honum: Megi hið sama
koma yfir þig, minn góði mað-
ur!
Bömin héldu áfram að heimta
mat.
Ég fer yfir að veitingasöl-
unni og kaupi mjólkurgias og
nokkra brauðsnúða, sagði Sam-
úel við konu sína.
Áttu virkilega ennþá pen-
inga? spurði Sara, ég hélt þeir
hefðu allir farið í þetta ferða-
lag.
Það eru bara fimm sent eftir.
Nú, f,arðu þá og vertu fljót-
ur. Veslingarnir eru glorsoltn
ir.
Samúel fór á veitingasöluna
og spurði um v-erð á einu glasi
á mjólk og nokkrum brauðsnúð-
um.
Tuttugu sent, svaraði þjónn-
inn.
Samúel hrökk við eins og
hann hefði brennt sig og sneri
aftur til konu sinnar, enn
beygðari en áður.
Jæja, minn góði Samúel, hvar
er mjólkin? spurði Sara.
Hann vildi fá tuttugu sent.
Tuttugu sent fyrir mjólkur-
glas og brauðsnúð! Ertu kann-
ski gullbarón? — Sara réði sér
ekki lengnr. — Þeir rýja okk-
ur inn að skinni. Við neyðumst
til að selja rúmfötin, ef þig
langar í aðra skemmtiferð.
Bömin linntu ekki iátum að
biðja um eittlivað að borða.
En hvað eigum við að gera,
spurði S.amúel ringlaður.
Gera? æpti Sara. Við förum
heim, og það á stundinni!
Samúel beið ekki boðanna en
tíndi upp eitthvað af bömum
og þau héldu út úr skemmti-
garðínum. Sara mælti fátt á
lieimlcið. Hún lét sér nægja að
Iýsa því yfir við mann sinn, að
hún mundi jafna við hann m«t-
in siðar.
Þú skalt fá að blæða, sagði
hún, fyrir satínkjólinn minn,
fyrir handtöskuna, fyrir anan-
asinn, fyrir bananana, fyrir
mjólkina, fyrir þessa blessaða
skemmtiferð og fyrir alla mína
ömurlegu tilveru.
Skammaðu mig bara! svaraði
Samúel. Þú hafðir rétt fyrir þér.
Ég veit ekki hvað kom yfir mig.
Skemmtiferð! Það var þá! Það
er ekki nema von þú spyrjir
hvpð komi næst Fátækur au-
virðilegur húfusali eins og ég
hefur ekki leyfi til að hugsa
út fyrir búð sína.
Sara efndi heit sitt þegar þau
voru komin heim. Samúel hefði
tekið feginshendi við kvöld-
verði, eins og hann hafði allt
af tekið lionum, jafnvel á
krepputímum, en fyrir liann var
enginn kvöldverður settur.
Hann fór svangur í rúmið, og
all.a nóttina endurtók hann í
síbylju þessa setningu upp úr
svefninum:
Skemmtiferð, hu, skemmti-
ferð!
Svava Jakobsdóttir þýddi.
25. maá 1969
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 7