Lesbók Morgunblaðsins - 25.05.1969, Blaðsíða 5
með lítinn kút sér við hönd.
Þeir segja ýátt
og ýara sér hœgt niður
hrékkuna.
Síðan kemur lýsing á kaup-
manni þorpsins. Rifjað er upp
dálítið atvik, sem átti sér stað
í búðinni. Kaupmaðurinn sting-
ur kexkökum í lófa drengsins.
Augnaráð fóstra hans segir hon
um að hann eiigi ekki að þiggja
gjafirnar og drengurinn leggur
þær frá sér. Ljóðið endar á
þessum lín'um:
Eýtir svellaðri götu ýara tveir
lágvaxnir menn
og leiðast upp brattann.
Þessir tveir lágvöxnu menn
eiga samleið í hörðum heimi.
Þeir hafa vaknað til vitundar
um stöðu sína í tilverunni.
Útmánuðir, hefst á lýsingu á
vetrinum í þorpinu:
Og manstu hin löngu,
mjólkurlausu miðsvetrardœgur,
útmánaðatrosið,
bútung, sem aývatnast í skjólu,
brunnhús
og bununnar einýalda söng,
báta í nausti
og breitt yýir striga,
kindur í ýjöru,
og kalda ýætur,
og kvöldin löng eins og eilíýðin sjálý,
oýt var þá með óþreyju beðið
eýtir gœýtum
og nýju í soðið.
Síðan er sagt frá kvöldi
þegar sveinninn ungi stendur í
fjöru með fóstru sinni í von um
aö sjá lítinn bát fóstrans sigla
fyrir eyrarodda. Báturinn kem-
ur ekki. En á miðri nóttu vakn-
ar drengurinn við að á koll hans
er lagður vinnuharður lófi. Fóstr
inn er kominn. „Og það var
enn • kul í sjóvotu yfirskegg-
inu.“:
Og nœsta morgun var blár steinbítur
á héluðum hlaðvarpasteini,
og sól sindraði í silýri ýsuhreisturs, —
og hamingja í húsi ýátœks manns.
Bæffi þessi ljóS bregða upp
myndum á hljóð'látan og var-
færnislegan hátt. Vetrardag-
ur getur minnt á haglega gert
innskot í venjulega frásögn um
íslenskt þorp. Utmánuðir, er
skáldlegri greinargerð, auk þess
er hrynjandin líkari ljóði meira
að segja stuðlað á köflum:
báta í nausti
og breitt yýir striga,
kindur í ýjöru,
og kalda ýætur,
og kvöldin löng eins og eilíýöin sjálý,
En hugum nánar að aðferð
Jóns úr Vör í Þorpinu, þeim
ljóðum, sem eru skyldust prósa,
því frásagnarkennda í þeim.
Fögur er hlíðin, er kannski
næst því að vera smásaga eða
dæmisaga:
Jóhann Sigurjónsson
BIKARINN
Einn sit ég yfir drykkju
aftaninn vetrarlangan.
Ilmar af gullnu glasi
gamalla blóma angan.
Gleði, sem löngu er liðin,
lifnar í sálu minni,
sorg, sem er gleymd og grafin,
grætur í annað sinni.
Bak við mig bíður dauðinn.
Ber hann í hendi styrkri
hyldjúpan næturhimin
helltan fullan af myrkri.
Alfreð Flóki myndskreytti.
25. maá 1969
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5