Lesbók Morgunblaðsins - 25.05.1969, Blaðsíða 1

Eigin frásögn Robin Lee Graham
— Fyrri hluti
Mcð fokku og stórsegl, sitt í
hvoru borðinu, rennum við
okkur niður í öldudali stað-
vindasvæðisins, og Dove klífur
upp á næsta öldukamb og renn
ir sér síðan aftur niður. Dag
eftir dag, gerist þetta með sama
hætti, lijá mér og bátnum mín-
um. Ég treysti á staðvindana
— og þeim má venjulega
treysta — að þeir flytji mig
umhverfis hnöttinn. Þegar þeir
eru mér hagstæðir er ég í sjö-
unda himni, þegar þeir eru það
ekki, hverf ég í einkadrauma
mína.
Segulbandið mitt sýnir skap-
lyndi mitt frá degi til dags: —
Ef ferðin gengur ekki hraðar
en nú, hætti ég algerlega að
sigla. Það er ekkert hér að hafa
nema Ieiðindin. Þessi einmana
sigling er bara fyrir fugla. Hún
er of einmanaleg fyrir menn.
Og seinna nöldra ég: — Ég
stóð mig að enn einu ax-
arskaftinu sem veldur mér tals
verðum áhyggjum, það er, að
ég er farinn að svara sjálfum
mér upphátt. Spyrji ég ein-
hvers, svara ég líka sjálfur.
Það er allt í lagi að tala við
sjálfan sig, en þegar maður fer
að svara sjálfum sér, þá
er hætta á ferðum.
Á þeim tveimur árum, sem ég
hef siglt einn hálfa leiðina um-
erfis hnöttinn, hef ég lent í
að missa mastrið af bátnum tví-
vegis, ég hef lent í hvirfilbylj-
um, fragtskip var nærri búið
að sigla mig í kaf, og ég hef
mætt langvarandi andbyri, en
það, sem þjáði mig mest var
einmanakenndin. Bara að Dove
gæti talað Þá væri ekki mikið
aff h já okkur tveimur.
AÐ FEHÐAST TIL
FJARLÆGRA STAÐA
Af ihverju ákvað ég að sigla
umhverfis hnöttinn? Þetta er
spurning, sem hver einasti mað-
ur leggur fyrir mig, þegar ég
hitti hanti fyrst. Þessu er því
til að svara, að mig lamgar til
aS s/koða mig utm í heiminiuim,
og eklki eftir hinurn venjulegu
leiðum ferðamannsins, sem kem-
ur heim með vegabréf sitt út
stimplað eftir einis dags dvöl í
hverjum stað. Mitt vegabréf
sötal vera merikt stöðum, þar
sem venjulegir ferðalamgar
stíga sjaldan fæti á land. Mér
þykir mest gaman að sigla báti
imínum til afskekktra istaða og
hafna, sem fá skip sækja heim.
Og ekki til að dvelja þar dag-
stund, heldur lenigi, jafnvel svo
mániuð'um skiptir. Ég reyni að
lifa með því fólki, sem ég heim-
sæki borða með því og dansa
eftir þesis pípum.
Hvernig fékik ég leyfi for-
eldra minna? Þetta er næsita
spurning, sem flestir bera fram.
Ef ég á að svara þessari spurn-
ingu verð ég að hverfa meir
en tvö ór aftur í tímann eða
til ársins, þegai ég varð 16 ára.
Það var þan,n dag, sextánda af-
mælisdaginin mimn, sem ég 'hafði
safnað nægu hugrek'ki til að
tjá fjölskyldu minni draum
minn.
— Mamima og pabbi, sagði ég
hermemmskulega með rödd, sem
ég vonaði að sýndi nægjanlegt
sjálfstraust til að ekki virtist
sem ég byggist við mótmælum,
— mig lanigar til að sigla mín-
um eigin báti til Suðurthafseyj-
anna.
Pabbi skildi ferðalöngun
mína. Hann hafði sjálfan
dreymt álíka draum í æsku, en
síðari he.imis.ityrjöl'din eyðilaigði
þann draum. Hann vildi nú
ekki verða til þess, að einis færi
fyrir mér. Því að drauimi sínium
hafði ihann aldrei gleymt.
Hin hyggna móðir mín, spurði
áhyggj.ufull: — Hvernig fer um
skólagömguna?
Ég svaraði því til, að ég
myndi læra meira, á því að fara
til fjarlægra landa og kynn-
ast framandi fólki af eigin raun,
heldur en lesa um það í sikóla-
bókumuim lokaður ininí skóla-
stofu á Hawaii. Aður en
mamma fengi svarað þessari
röksemd minni, hélt ég áfram:
— Eina sem mig lanigar til er
að sigla, og mér líður alltaf
bezt á sjó og þú veizt að ég
er fær um það. Pabbi hefiur
kennt mér að fara með segl.
Það er ekiki hægt að lýsa á-
nægju minni, þegar mamma
sagði ekki nei.
Þegar hún samþykkti ferð
mína, ’hafði ég ek'ki ráðgert að
sigla umhverfis hnöttinm né
heldur að sigla einm. Því meira,
isem ég ihiugsaði um þetta, þeim
m,un lengra bar mig vestur á
bóginn, þar til ég var þar kom-
inn í áætlunium mínium, að það
tók því ekiki að leyfa af hringn-
um. Ég lagði áætlun mína vand-
lega og h'Ugsaði mér að sigla
fyrst fyrir staðvindinium til
Samoa og Fiji, og síðan áfram
niður til Ástralíu, þvert yfir
Indlandslhaf fyrir suðuir odda
Afríku og.yfir sunnanvert Atl-
antshafið, í gegnum Panama-
skurð og síðan heim til Hono-
Aff ofan: Robin siglir Dove þö ndum seglum.
Aff neffan; Robin Ieggur af stað, léttklæddur og bjartsýnn.
Einstœtt afrek
76 ára unglings
lulu fyrir Kyrrahafsstaðvind-
inium.
Ferð mín var ráðgerð
snemma árs 1965 og við fórum
þá að svipast um eftir hentug-
um báti. Pabbi rakst fljótlega
á hann í Kaliforníu — það
var Dove —- 24 feta fibergler-
bátur, einmöstrunguir — og því
lík fegurð — þar að auki alveg
hin rétta stærð. Dove var með
álmastuir og bóma úr sama efni,
og enda þótt hún væci byggð
til stuttrar siglingar að degi til,
voru lúgur og Skýli og sigl-
ingaljósabrettin nægjanlega
ster'k að okkar dómi, til að
standast úthafssjóa.
TVEIR KETTLINGAR
SKRÁÐIR SEM SKIPVERJAR
Þetta sumar beindist öll orka
okkar pabba í það að útbúa
Dove. Frístundum okkar eydd-
um við öll’um yfir siglingakort-
um og bókuim um staðvinda,
strauma og veðurfar á einstök-
um stöðum, til þess að ákveðó,
hvaða leið yrði mér hagfelld-
ust.
Ég ákvað að sigla fyrst, eins
konar lokareynsluferð, frá Los
Angeles til Hawaii, þar sem
fjölskylda mín bió þá.
Þegar ég fór að svipast um
eftir skipverjum á aldur við
mig sjálfan, vildu margir óðfús-
ir fara, en fengu ekki leyfi for-
eldra shnna. Ég vildi ekki fara
alveg einin, svo að ég tðk um
borð tvo kettlinga. Við sigldum