Eimreiðin - 01.05.1904, Qupperneq 77

157
ýmislegt, er bendir til, að svo hafi verið um för Egils og Höfuðlausn eins og sagt
er í Egilssögu.
í sambandi við ]>etta gerir höf. nokkrar athugasemdir við vísnaröðina í Höfuð-
lausn. Vísurnar standa nefnilega ekki í sömu röð í öllum handritunum, og kemst
höf. að þeirri niðurstöðu, að réttust sé hdn og eðlilegust, að því er snertir 13.—18.
vísu, í Wolfenbiittel-handritinu, sem er annað bezta hdr. af Egilssögu. í þetta hdr.
vantar þó 2lf2 vísu af kvæðinu. — í’að er að minsta kosti sennilegt, að 14. v.
standi ekki að réttu lagi í 3. stefjabálki. Máske 16. og 18. v. ættu að skiftast á
um síðari vísuhelmingana og 14. og 18. v. síðan skiftast á um staði. Eðlilegt er,
að þeir, sem fyrstir skráðu drápuna eftir minni, hafi getað ruglast í röðinni á vísunum.
M. P.
UM HÖGNAKVÆÐI hefur dr. R. C. Boer, prófessor við háskólann í Amsterdam,
nýlega skrifað þrjár ritgjörðir í »Ark. f. nord. fllologir XX, son Högna og hefnd
hans, og um hina upprunalegu frásögn um dauða Högna í ífiðrikssögu. Högnakvæði
er langur færeyskur vikivaki, eitt af Sjúrðar (0: Sigurðar) kvæðum, er þeir svo kalla,
fullur af allskonar málalengingum. Boer hefur nú borið þetta kvæði, vísu fyrir vísu
og atburð fyrir atburð, saman við dönsk þjóðkvæði og Hveðnarkroniku svokallaða,
bent á skyldleik þessara kvæða og rita og sýnt fram á samband þeirra innbyrðis. —
Um son Högna, er hefndi hans á Atla konungi, er getið í þessum frásögnum, og er
hann nefndur ýmsum nöfnum, sínu í liverju þeirra.
í Eddukvæðunum er hans einungis getið í Atlamálum hinum grænlenzku, en
þar er ekki nafn hans nefnt, heldur er hann ýmist kallaður Hniflungur, eins og þeir
faðir hans og föðurbróðir, eða »sonr Högna«.
Boer kemst að þeirri niðurstöðu, að Högni hafi getið son þennan við Guðrúnu
systur sinni, þegar hann var fanginn af Atla konungi manni hennar, til hefnda eftir
sig og sína, er Atli lét drepa; ætlar hann að sonur Högna hafi fæðst upp með móð-
ur sinni, svo sem væri hanrf sonur Atla.
þetta álítur hann, að sé einskonar eftirlíking eftir sögninni í Völsungasögu um
systkinin Sigmund og Signý, sem einnig að öðru leyti virðist liggja til grundvallar
fyrir sögusögninni um hefndina eftir þá Högna. M. P.
UM KVÆÐIN í EYÐUNNI í KONUNGSBÓK af Eddu hefur prófessor
Finnur yónsson skrifað í »The Journal of English and Germanic Philology« V, 2
(gefið út í Ameríku) og er það ritdómur um grein eftir prófessor A. Heusler um
sama efni. í þetta handrit (»Eddu«) vantar 8 blöð, en hvað á þeim hefur verið
skrifað, veit enginn, nema telja má víst, að þar hafi verið niðurlag af Sigurdrífu-
tnálutn og fyrri hluti þess kvæðis, er endirinn er af á eftir eyðunni, og sem nú er
kallað Sigurðarkviða (en meiri). Hvort hér hefur veríð eitt kvæði eða fleiri í milli,
eða hvort Sigurðarkviða hafi tekið við af Sigurdrífumálum, er nú spurningin. A
þessum 8 blöðum hafa getað verið um 250 vísur og nokkuð í óbundnu máli að
auki. Af Sigurdrífumálum kunna að hafa staðið hér svo sem 12 vísur að öllu með-
töldu. Hafi nú Sigurðarkviða tekið við af Sigurdrífumálum, ætti hún að hafa verið
um 260 vísur, en það væri geysilangt kvæði, miklu lengra en nokkurt hinna Eddu-
kvæðanna.
Heusler hafði í ritgerð sinni komið fram með þá skoðun, að á milli Sigur-
drífumála og Sigurðarkviðu hafi staðið 3 kvæði og 23.—29. kap. í Völsungasögu
byggist á þeim; ætlar hann að kvæði þessi hafi verið frá 12. og 13. öld. — Próf.
Finnur bendir nú á í ritdómi sínum, að mjög sé ólíklegt, að skrifuð hafi verið í