Eimreiðin - 01.05.1904, Page 57

137
»Nú þarínast ég fulltingis, fóstri minn,
til ferðar þessarar hvattir þú mig.
Nú heiti’ eg á Krist, á konunginn þinn,
og krossinn, sem sagðirðu’ að styrkti þig« —
og Örlygur víkingur signdi sig.
Pá lýsandi mynd gegn um löðrið hann sér,
sem líðandi á öldunum færist nær;
þar kominn hinn góðkunni öldungur er,
hans ásýnd er spakleg og hrein og skær,
og rokið um höfuð hans hærunum slær.
Og Örlygur sér það á augnráði hans,
að ánægja fyllir hans blíðu lund.
Hann fagna vill komu hins friðsæla manns,
og fram yfir borðstokkinn réttir mund.
En sýnin er horfin á sömu stund.
En Örlygur finnur sér aukast dug,
hann aftur að veðrinu skipinu snýr.
Hann finnur sér umskifti orðin í hug;
sem andvari blæs þar nú mildur og hlýr —.
Hans innri maður er orðinn sem nýr.
Hann finnur í huga sér fóstra síns ráð;
nú fram þau streyma sem hálfgleymd ljóð.
Hann man þá kenning um kross og náð
og kærleika, jafnt fyrir alla þjóð, —
setn vildi ekki þýðast hans víkingablóð.
Pau Ijóðin nú heilla’ hann í hugnæman draum
og hafið er dimmraddað undirspil.
Hann beitir nú hærra gegn stormi og straum
og starir hugsandi’ í kolgrænan hyl.
Hann veit ekki framar um ferð sína skil.
Pá lygnir rokið, og lækkar sjór
og landið birtist með tignarleg fjöll,
sem blasa við skipinu, brött og stór
og bera’ eftir nóttina fald af mjöll.
Við rennandi daginn þau roðna öll.