Eimreiðin - 01.05.1904, Qupperneq 49

129
— þá kom til mín guðlegur draumur
sendur af himnum á heilagri nótt. —
og var hann svo lifandi Ijós og skýr, að ekki skorti á við veru-
lega reynd. Jafnvel enn þá, eftir svo langan tíma, standa mynd-
irnar, sem birtust mér, fyrir hugskotssjónum mínum og enn þá
ómar mér í eyrum það, sem ég heyrði; svo glögt var þetta alt-
saman.1
6. Tvær konur þrifu mig í einu báðum höndum og toguðu
mig, hvor til sín, með svo miklu afli og ofsa, að við sjálft lá, að
þær slitu mig í sundur með þessum kappdrætti, því stundum hafði
önnur betur og var nærri alveg búin að ná mér, stundum hafði hin á
mér tökin og hélt mér föstum. Báðar æptu þær hvor í kapp við
aðra; kallaði önnur hátt og sagði, að ég væri hennar og að hún
ætti mig, en hin svaraði, að ekki þyrfti hún að hugsa til að ná
undir sig annarlegri eign. Önnur konan var verkmannleg og karl-
mannleg með úfið hár og hendur fullar af vörtum; hún hafði stytt
sig og sá ekki í hana fyrir marmaradufti, alveg eins og móður-
bróðir minn þegar hatin vann að steinhöggi. Hin konan var mjög
svo andlitsfríð, bar sig prúðlega og var búin í fögur klæði. Loks-
ins skutu þær til mín sjálfs að skera úr, við hvora þeirra ég vildi
búa saman. Hin hörkulega og karlmannlega varð fyrri til máls
og sagði:
7. »Vinur minn ungi! ég er Steinhöggvaralistin, sem þú byrj-
aðir að nema í gærdag, og erum við góðkunnug og frændbundin
hvort öðru frá heimili þínu, því afi þinn«, sagði hún, og nafngreindi
móðurafa minn, — »var steinsmiður og sama er um móðurbræður
þína, að þeir eiga mér sitt mikla álit að þakka. Viljir þú nú leiða
hjá þér bull og mælgi konunnar, sem þarna stendur«, mælti hún
og benti um leið á hina konuna, — »en í þess stað fylgja mér
eftir og búa saman við mig, þá er það fyrst, að þú munt hafa
viðurlífi gott og þróttmiklar herðar, þar næst muntu komast hjá
allri öfund og aldrei þurfa að fara í önnur lönd og slcilja við átt-
haga þína og ættfólk, og að endingu munu allir hrósa þér og það
ekki fyrir orð, heldur fyrir verk.
1 i'essi vitrun, er að nokkru leyti stæling eftir hinni frægu Heraklesar-vitrun,
samdri af Pródíkos sófista, er uppi var samtímis Sókratesi; hún er varðveitt í minnis-
riti Xenófons um Sókrates, og er ísl. þýðing af henni í »Lestrarbók handa albyðus,
89. bls.
9