Eimreiðin - 01.05.1904, Qupperneq 37

»Hamingjan gefi, að hann geti nú komist upp aftur með hana
móður mína«, sagði hann.
Frelsarinn leit á sankti Pétur, með sorgbitnu augnaráði. »Sá
þungi er ekki tU, að engillinn minn geti ekki lyft honum«, sagði
hann.
Pað var svo langt niður á botninn, að enginn sólargeisli gat
komist þangað, og þar var kolmyrkur. En það var eins og eng-
illinn hefði á fluginu flutt með sér ofurlitla ljósglætu, svo að sankti
Pétur aðeins gat grilt í, hvernig leit út þar niðri.
Par voru endalaus svört klettaklungur; hvassar eða strýtu-
myndaðar klappir þöktu allan botninn, og milli þeirra grilti í svarta
forarpolla. Þar var ekki stingandi strá, ekki eitt einasta tré, ekk-
ert lífsmark.
En á öllum þessum eggbeittu klettum voru hópar af hinum
fordæmdu; þeir héngu á strýtum og nybbum klettanna, er þeir
höfðu kfifrað upp á, í von um að komast upp úr gjánni, og þegar
þeir höfðu séð, að þeir gátu hvergi komist, höfðu þeir staðnæmst
þar uppi, lamaðir af örvænting.
Sankti Pétur sá nokkra þeirra sitja eða liggja með fórnuðum
höndum og starandi upp á við í endalausri þrá. Aðrir höfðu tekið
höndum fyrir andlit sér, eins og til að hylja vonleysisauðnina
kringum sig. Þeir voru allir grafkyrrir, engum þeirra virtist þykja
það ómaksins vert að hreyfa sig. Sumir lágu hreyfingarlausir í
pollunum, án þess að reyna til að komast upp úr þeim.
Skelfilegast var þó, hvílíkur fjöldi þar var af fordæmdum.
Gjáarbotninn virtist úa og grúa af hausum og skrokkum.
Og sankti Pétur fyltist nýjum ótta. »Pú skalt sanna, að hann
finnur hana ekki«, sagði hann við Krist. En Kristur leit aðeins á
hann, með sama hrygga augnaráðinu og áður. Hann vissi vel, að
sankti Pétur mátti vera óhræddur.
En sankti Pétri sýndist stöðugt eins og engillinn gæti ekki
fundið móður sína innan um allan þennan mikla fjölda fordæmdra.
Hann breiddi út vængina og sveif fram og aftur niðri í hyldýpinu,
meðan hann var að leita að henni.
Alt í einu kom einn af veslingunum niðri í dýpinu auga á
engilinn. Og hann stökk upp, teygði handleggina gegn honum
og hrópaði: »Taktu mig með, taktu mig með!«
Pá færðist alt í einu líf í allan hópinn. Allar þær miljónir
' miljóna, sem vanmegnuðust niðri í Helvíti, þutu upp í sömu and-