Eimreiðin - 01.05.1904, Page 30

IIO
þær heim í næsta húsið; hin þriðja hvarf út í myrkrið, undan
hríðinni.
Pórður lagði enn af stað í þriðja sinn, til að leita, og fór þá
lengst; en hann hafði ekkert upp úr þeirri ferð. — Um miðjan
daginn kom hann heim í bæinn, allur fannbarinn og klakaður í
framan; líkamlega þreyttur af baráttunni við hríðarveðrið og and-
lega þjakaður af örvona sálarstríði, sem ólgaði niðri í djúpinu, á
takmörkum meðvitundarleysis og hugsunar. —
Guðrún kom á móti honum í eldhúsdyrnar; hún fann til
sterkrar löngunar til að kasta sér um hálsinn á honum og faðma
hann, kaldan og snjóugan. En rík tilfinning fyrir því, að honum
mundi ekki um það gefið, hélt henni aftur. Hún staðnæmdist
frammi fyrir honum; hana langaði til að verka af honum snjóinn,
langaði til að sýna í einhverju hvað henni þætti vænt um hann. —
Svo vaknaði gremjan skyndilega, eins og af svefni. Þarna stóð
hann eins og staur, kaldur, tilfinningarlaus. — Hún sneri við og
gekk inn eftir eldhúsinu, þangað sem kaffikannan stóð, á glóðinni,
í hlóðunum.
»Ég hélt að þér þætti gott að fá kaffidropa, þegar þú kæmir
inn«, sagði hún. »En þér finst líklega ekki mikið til um það,
frekar en annað, sem ég geri«. —
þórður blés andanum mæðilega. Érátt fyrir alt stríðið elskaði
hún hann enn; en því miður var það úthverfa ástarinnar, sem hún
sýndi, oftast nær. — En hans ást var dauð, fyrir löngu. í hon-
um var alt gott visnað og dáið — fyrir löngu. —
Guðrún helti kaffinu á bolla og færði honum. Hann tók við
og drakk. Hann hafði óbeit á kaffinu, fékk hana ætíð, þegar
hjartveikin sótti að honum; en hann fann, að það var illa gert,
að þiggja ekki kaffið í þetta sinn.
Svo kysti hann hana fyrir. — Ú-hú; hvílík óbeit, sem hann
hafði þá á henni.
Hann var eins og í leiðslu meðan hann verkaði af sér snjó-
inn. En þegar hann var seztur að inni í baðstofunni, fékk hugs-
unin um hjónabandið og hans eigið líf algerlega vald yfir honum.
í rauninni hafði hann aldrei elskað Guðrúnu — ekki eins og
hann gat elskað, vilt og hugsunarlaust. Éetta var að elska: að
kasta sínum eigin hagsmunahvötum mótspyrnulaust fyrir fætur
þess, er unnað var; svona hafði hann elskað móður sína; svona
hafði hann elskað guð. — Víst hafði hann elskað Guðrúnu; en