Eimreiðin - 01.05.1904, Síða 26

io6
gegndi verst. Nema þegar hann var veikur; þá var hún nákvæm
°g góð. En hann hafði ekki orðið stórsjúkur að jafnaði, og ekki
látið bera á því, fyr en í síðustu lög, þó hann fyndi eitthvað til.
Yngri börnin voru öll lík móður sinni: örlynd, geðrík og yfir-
gangsmikil. Ef til vill var þetta að sumu leyti vegna þess, að
miklu meira bar á henni í heimilislífinu. Pað sást sjaldan, að þeim
þætti vænt um föður sinn.
Sigríður var undarlega ólík hinum systkinunum. Hún var
hæglát og fáorð, eins og faðir hennar, svo að sjaldan sást, hvort
henni þótti betur eða ver. Pó var hún ólík honum í sjón: há
eftir aldri, grannvaxin, dökkhærð, toginleit og skarpleit — býsna
lík honum séra Jóni, að sögn, langafa sínum.
Hún hafði verið barnfóstra móður sinnar frá því hún mundi
fyrst. 011 óþægðin í börnunum hafði oftast verið henni að kenna
— eftir því, sem móður þeirra sagðist frá; Sigríður mundi fá hlý-
leg orð úr þeirri átt. Pó þótti henni vænt um móður sína. En
um föður sinn þótti henni þó miklu vænna. Hann hafði ætíð
verið svona þögull og fáskiftinn; talaði sjaldan orð, nema þegar
hann sagði fyrir einhverjum verkum — eða tók svari hennar.
Hún var á níunda ári, þegar hann tók svari hennar í fyrsta
sinn, svo að hún myndi til. Móðir hennar var frammi við eld-
húsverkin, en hún gekk sjálf um gólf með Sigga litla bróður sinn,
og var orðin uppgefin og komin að gráti. Óhljóðin í Sigga höfðu
heyrst fram, og þau komu bæði inn, foreldrar hennar. Móðir
hennar sló hana fast á vangann, um leið og hún tók við barninu.
»Pví slærðu barnið, kona?«, hafði þá faðir hennar sagt; »finst
þér ekki nóg, að hún má amstrast við yngri börnin, langt fram
yfir það, sem hún hefur þrek til, þó hún fái ekki högg í ofan-
álag?«
»Pú getur þó opnað munninn til að mæla upp í henni letina
og ómenskuna«, svaraði móðir hennar. En faðir hennar strauk
hendinni um enni hennar og niður á vangann og gekk svo þegj-
andi burtu.
Að þessum degi hafði hún grátið eins og börn gráta: verið
fljót til gráts og fljót að huggast. En hún var orðin kreppuleg á
svip og yfirbragðið bar vott um hvorttveggja í einu: hugsun, sem
er að vakna fyrir tímann, og bælda hluttekningarþörf. Og í þetta
sinn var eins og teknar væru lokur frá stífluðum, óviðráðanlegum