Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Qupperneq 41

43
ur í mannlegu eðli, er það skiljanlegt, að börn-
in hermi mest eptir móðurinni, sem er þeim
bezt og hefur mest saman við þau að sælda, og
að fortölur hennar hafi mest áhrif á þau.
Þetta á hún að hagnýta sjer, bæði til þess
að venja þau sem bezt og eins til þess að miðla
þeim því bezta, sem til er í hennar eigin sál.
Hún á að gróðursetja hjá þeim guðshugmynd-
ina og gera sjer far um að glæða hjá þeim til-
finninguna fyrir hinu góða, fagra og sanna, með
því að vekja athygli þeirra á því, þar sem það
birtist í lífinu; jafnframt ber henni að kenna þeim
miskunsemi við menn og dýr og að breyta eins
við aðra og þau vilja, að þeir breyti við sig.
Hún á að beina huga þeirra að háu marki, ekki
sízt siðferðislega, og hinum verstu eiturnöðr-
um í mannlegu félagi: lygi, slægð og hræsni, á hún
ekki að leyfa að gægjast hið minnstainn fyrir dyra-
stafinn í hjörtum barnanna sinna. Öll breytni
hennar verður að vera í fullu samræmi við tal
hennar, svo að engin blekking geti átt sjer stað
hjá börnunum, þegar skynjanin þroskast og þau
fara að athuga það, semfyrirþauber. Viðmót henn-
ar á að vera þýtt og aðlaðandi og jafnástúðlegt
við þau öll; og svo á samband hennar við börn-
in að vera innilegt, að þau treysti henni bezt í raun-
um sínum og trúi henni fyrir öllu, er þeim ber að
höndum.enda þótt þau sép sek við hana og hafi brot-
ið boðhennar,enþess verður húnvandlegaað gæta,