Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Side 40

42
ir geta verið fegri en þær, sem ástrík hönd vef-
ur inn í sjálft mannlífið. En hverjum ætti að
vera Ijúfara að vefa þær en móðurinni inn í líf
barnanna sinna? Það ætti að vera hið mesta
yndi hennar að gróðursetja ótal fögur og ilmandi
blóm í hinum kæra blómreit sínum, barnshjartanu.
Móðurinni ber auðvitað að aga börnin sín,
en hún á œtíð að sýna þeim velvild og kurt-
eisi, þegar þau eru hlýðin og vilja vera góð;
hún á að sýna þeim, að hún virði það sem gott
er í fari þeirra og alla viðleitni þeirra til að
betrast. Hún á að vera bezti vinurinn þeirra og
taka innilegan þátt í gleði þeirra og sorg, vera
blíð við þau og láta þau jafnan finna, að hún
elski þau.
Réttlæti og lipurð eru ómissandi kostir
í sambúðinni við mörg börn, en móðirin á af
ítrasta megni að leitast við að koma börnunum
til að elska hvert annað, og takist henni það,
fyrirgefa þau oftast, þótt rjettlætið komi óvart
ekki alvegjafnt niður hjá móðurinni, eða
saka hana alls ekki um það. Sé hún börnun-
umviðmótsgóð og ástrík, verðaþau einnig góð við
hana, því þeim er svo tamt að gjalda líku líkt.
Móðirin ervanalega svo óviðjafnanlega hátt sett í
huga barnanna, að þeim finnst allt eiga að vera
eins og hún vill og allt gott og rétt, sem hún
gerir og segir, nema þegar hún sneypir þau.
Þar eð hermifýsnin hefur mjög djúpar ræt-