Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Side 37

39
móðurástinni, en hún er að því leyti frábrugðin
allri annari ást, að hún er sjálfri sér nóg og
þarfnast hvorki endurgjalds né endurástar til
þess að geta lifað og borið blómleg aldini.
Auk hinnar miklu blíðu og viðkvæmni, sem
gerir móðurástina svo yndislega, þá er hún sú
eina ást, er þrátt fyrir allt og þrátt fyrir allt
vill öllu fórna og getur aldrei dáið, og það eru
einmitt þessi einkenni hennar, sem hafa vakið
aðdáun manna á öilum öldum. Hin gullfallega
smásaga »Móðirin« eptir H C. Andersen
lýsir ágætlega heitri ást móður, sem öllu vill
fórna vegna barnsins síns, og í leikritinu »Brand«
eptir Ibsen er óviðjafnanlega fögur og hjartnæm
lýsing á viðkvaemri móðurást í sárum. Hvort-
tveggja er til í íslenskri þýðing og þess vert,
að kvennfólkið kynni sjer það.
Það er sagt, að allir miklir menn hafi átt
góðar mæður. En hver þýðing felst í orðun-
um »góð móðir?« Til þess að móðirin geti
með rjettu átt þetta nafn, eru tilfinningar henn-
ar ekki einhlítar, hversu heitar sem þær eru;
hún verður einnig að hafa marga og mikla
kosti, einkum þá, er hafa göfgandi áhrif á
hina viðkvæmu barnssál.
I bernskunni er tilfinningalífið svo næmt, og
því er það tíðast, að verkanir þeirra áhrifa, er
menn verða þá fyrir, fylgja þeim um langa æfi.
Enginn getur haft jafnmikil áhrif á barnið