Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Síða 11

í voru rjetta máli, sem sprettur af virðingu fyrir
rjettinum. Með hálfleik og staðfestuleysi
höfum vjer, í stað þess að sannfæra mótstöðu-
menn vora um það, að vjer þekkjum sjálfir rjett
vorn og ætluðum oss að framfylgja honum, sann-
fært þá um, að vjer værum stefnulaus þjóð, sem
tæki allt með þökkum og mundi fús á að sleppa
öllum rjettarkröfum til þess að komast hjá að
framfylgja þeim.
Þessi skoðun stjórnarinnar kemur fram íhinu
svo nefnda »tilboði«, er lagt var fyrir þingið í
sumar, þar sem stjórnin auðsjáanlega gjörir ráð
fyrir að vjer sjeum álíka vitrir eins og maður,
sem ætti þúsund krónur í reiðu silfri og fengi
þær öðrum manni fyrir pappírsblað með tölunni
þúsund — og gengi burt í þeirri fullvissu að hann
væri jafnríkur eptir sem áður.
Það er auðvitað ekki rjett eða göfugmann-
legt af stjórninni, að vilja færa sjer einfeldni vora
í nyt, en það er eðlilegra þó hún vilji fara það
sem hún kemst, þar sem um hagsmuni hennar er
að ræða, heldur en hitt, hvernig vjer höfum far-
ið að ráði voru. Og það er ekki einungis eig-
ingirni dönsku stjórnarinnar, er vjer höfum freist-
að um megn fram, heldur höfum vjer leitt suma
landa vora í þá freistni, er þeir hefðu máske al-
drei fallið í, ef vjer hefðum betur farið að ráði
voru.
Jeg játa það að mjer er illa við að nefna