Morgunblaðið - 29.11.1988, Qupperneq 60

60
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 29. NÓVEMBER 1988
Ljósmynd/BS
Ljósmynd/BS
Ljósmynd/BS
Helft Purrksins.
Kamarorghestar
Fræfill
Ljósmynd/BS
Ljósmynd/BS
STUÐ RIFJAÐ UPP
Sid Vicious og Steinþór Stefánsson eiga margt sameigin-
legt. Báðir voru þeir langir, grannir, svarthærðir og spiluðu á
bassa með tímamóta pönkhljómsveitum; Sid með Sex Pistols
og Steinþór með Fræbbblunum. Sid fékk strax eftir andlátið
þá viðurkenningu sem hann átti skilið; andlit sitt á merki og
stuttermaboli en það var ekki fyrr en fyrir nokkrum dögum
að andlits Steinþórs fór að gæta á húsveggjum Reykjavíkur.
Ástæðan; minningartónleikar á Tunglinu 10. nóvember.
Það var létt yfir tónleikunum,
enginn jarðarfararsvipur á fólki,
ættingjar og vinir fylltu salinn.
Hljómsveitin Október reið á
rokkvaðið. Tölvuvæddur kvart-
ett með Hönnu Steinu (áður í
Dá) í fararbroddi. Mér fannst
hljómsveitin fremur ósannfær-
andi, lögin máttlaus og sneydd
öllu sem hugsanlega gæti náð
inn fyrir haus áhorfandans. Ef
gítarleikarinn Frikki hefði ekki
sýnt ágætis stuðtakta hefði það
sem fyrir augu bar allt eins get-
að verið leiðinlegt myndband á
lélegum styrk. Pönkelliheimilið
Daprinsip var næst. Pollock-
bræður og Gunnþór bassahetja
vitnuðu í gömul afrek og rokk-
frasa. Maðurinn við hliðina á
mér var samt frekar hrifinn og
sagði: „Gömlu greyin standa
sig.“ Fleiri ellibelgir fylgdu í kjöl-
farið: Q4U. Þau hefðu gjarnan
mátt æfa sig aðeins því á tón-
leika kemur fólk ekki til að hlýða
á hljómsveitaræfingar. Þeim
tókst að haltra í gegnum nokkr-
ar gamlar lummur en flestir
höfðu þó mest gaman af því
þegar söngkonan Ellý missti af
sér hárkolluna. Kamarorghest-
arnir komust næst varla fyrir á
sviðinu en orguðu samt nokkra
kamarslagara með öldruðu leik-
klúbbs- og Kristjaníuyfirbragði.
Sýndist mér nokkrir hippar í
salnum hafa gaman af en ég fór
og keypti mér popp í sjoppunni
við hliðina. Þegar ég kom inn
aftur var Sniglabandið leður-
gallað á sviðinu og allmargir
sniglar í móð á dansgólfinu.
Greinilegt var að margir voru í
huganum komnir á sniglaball.
Líklega er það vænsti markaður-
inn fyrir hið gamaldags iðnaðar-
rokk sem Sniglebandið flytur.
Þó mega þeir eiga það að þeir
eru meira sannfærandi mótor-
hjólamenni án eurovision-Stef-
áns og útfærsla þeirra á „Born
to be wild" var markviss og
góð. Næstir læddust á sviðið
Bragi og Einar Örn og djömm-
uðu tvö Purrkslög til heiðurs
snigiar
Steinþóri. Mæltist það vel fyrir
og fengu sumir jafnvel krampa
í aðra stórutána.
Oft hefur maður heyrt sagt í
gamansömum tón að „pönk-
árin“ yrðu örugglega rifjuð upp
á öldurhúsi eftir tíu ár eða svo.
Víst er að þegar Fræbbblarnir
stigu á'sviðið fór um allflesta
gamalkunnug spennu- og fagn-
aðartilfinning ættuð úr Kópa-
vogsbíói eða Hótel Borg og upp-
rifjunarspakmælið fékk byr undir
báða vængi. Fræbbblarnir eru
að mínu mati vanmetnasta rokk-
hljómsveit íslandssögunnar.
Þeir hafa aldrei verið góðir hljóð-
færaleikarar en lögin eru flest
snilld og runnu nú eitt af öðru
framan í gapandi salinn. „Bjór“,
„Hippar", „Dauði" og fleiri gull-
korn hristu dansgólfið og allt var
sem áður: Valli hoppaði með
áhorfendum, Stebbi var í kryppu
við trommusettið, skyrætan
Tryggvi lamdi gítarinn líkt og um
teygjuæfingar væri að ræða og
Kiddi og Arnar svifu sem gufu-
bólstrar í vinstra horninu. Nei
fyrirgefiði: Ekki var allt sem áð-
ur, þungbrýnda bassaleikarann
vantaði og þessvegna eru litlar
líkur á að þetta rosalega
„come-back" endurtaki sig.
Vegna skipulagsgalla (Fræbbbl-
arnir hefðu vitanlega átt að vera
síðastir) stigu norðanmennirnir
í Lost á sviðið næst. Þeir stát-
uðu af tveimur söngvurum og
léku nokkur lög, þ. á m. nokkur
eftir Steinþór sem lék með þeim
á kafla. Fengu Lost þokkalegar
móttökur þrátt fyrir að almennt
væru menn enn í Fræbbbla-
hrifningarvímu. Lost hafa allt
sem nægja ætti í ágætis rokk-
hljómsveit; ágæta spila-
mennsku, sviðsframkomu og
texta en samt er eins og ein-
hvern „neista" vanti — kannski
er það neisti betri lagasmíða.
Eitt af fimm bestu rokkböndum
á íslandi í dag var síðast á svið-
ið: Langi Seli og Skuggarnir.
Öll tímasetning var riðluð svo
Skuggarnir léku aðeins fimm
eða sex lög, meistaraverkin
„Morgan Kane“ og „Horfinn
Heimur" þar á meöal og eitt
nýtt sem var undir miklum bítla-
og hippaáhrifum, lag sem jafnvel
gæti kallast tónverk ef menn
vilja. Skuggarnir og Seli eru
óneitanlega mest „töff" bandið
í dag og eru töffheitin saman-
sett úr meðfæddum hæfileika
og leikrænum tilþrifum.
í lok tónleikanna var húsið á
suðupunkti og sumir heyrðu í
lúðrum almannavarria fyrir utan.
Linnti ekki látum fyrr en
Fræbbblarnir höfðu þeyst í
gegnum „Nekrófíll í paradís" og
móðir Steinþórs hafði þakkað
fyrir gott kvöld.
GLH