Morgunblaðið - 06.12.1985, Blaðsíða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 6. DESEMBER1985
t Faöir okkar, tengdafaöir og afi, RUNÓLFUR GUÐMUNDSSON, fyrrum bóndi á Gröf í Skilmannahreppi, andaöist annan þ.m. í Sjúkrahúsi Akraness. Útförin fer fram frá Akraneskirkju laugardaginn 7. þ.m. kl. 11.30 f.h. Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.

t Móöir okkar, RAGNHILDUR DAVÍOSDÓTTIR frá Vopnafiröi, lést í Landspítalanum 4. desember. Börnin.
t INGIMUNDUR GUOMUNDSSON, Laugateigi 15, Reykjavík, lést 4. desember. Kirstjana Kristjánsdóttir, Guórún Þórunn Ingimundard., Jón Bergmundsson.

t Fósturmóöir okkar, SIGRÍÐUR GUDMUNDSDÓTTIR, andaöist 4. desember. Halla Pálsdóttir, Hallgrímur Guömundsson.

t Móöir okkar, tengdamóöir og amma, RAGNHEIDUR STEFÁNSDÓTTIR, Þingeyri, veröur jarösungin frá Þingeyrarkirkju laugardaginn 7. desember kl. 14.00. Guörún Steinþórsdóttir, Hallgrímur Sveinsson, Steinþór Steinþórsson, Valdís Veturliöadóttir, Gunnar Steinþórsson, Bryndís Baldursdóttir, Kristín Lýösdóttir, Þorgeir Eyjólfsson, barnabörn og barnabarnabörn.

t Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför ADÓLFS ALBERTSSONAR vélstjóra, Langholtsvegi 26. Soffía Jónsdóttir, Kristján Júlíusson, Soffía Andersen, barnabörn og barnabarnabörn.

t Útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu, GUÐRÚNAR PÉTURSDÓTTUR, fer fram frá Húsavíkurkirkju laugardaginn 7. desember kl. 14.00. Katrín, Hólmfríður, Jóhanna og Hulda Jónsdætur, tengdasynir, barnabörn og barnabarnabörn.

t Útför frú Ástu Norómann veröur gerð frá Dómkirkjunni mánudaginn 9. desember kl. 10.30. Kristín Egilsdóttir, Dorette og Árni Egilsson, Guörún og Már Egilsson.
t
Þökkum auösýnda samúó og vináttu viö andlát og útför eigin-
manns míns, fööur okkar, tengdafööur og afa,
JÚLÍUSAR EGGERTSSONAR,
Sólvallagötu 6, Keflavík.
Guörún Bergmann,
Guðlaug Bergmann, Valgeir ó. Helgason,
Rúnar Júliusson, María Baldursdóttir,
Ólafur E. Jútfusson, Svanlaug Jónsdóttir
og barnabörn.
Þór Kristjáns-
son — Minning
Fyrsti sunnudagur í jólaföstu rann
upp napur og dimmur og dagurinn
var stuttur eins og þeir eru venju-
lega dagarnir á þessum árstíma. —
Og þó varð hann svo óendanlega
langur í ár.
Vammlaus dáðadrengur er dá-
inn.
Maídagurinn fyrir 34 árum var
aftur á móti bjartur og langur eins
og vordagar eiga að vera. Fullur
af birtu og fögrum fyrirheitum.
Atta ára gömul móðursystir varð
himinlifandi að eignast litinn,
kæran frænda, mamma og pabbi,
ömmur og afar glöð og stolt yfir
litlum drenghnokka. Og þar með
hafði okkur verið falið yndislegt,
viðkvæmt blóm. Blóm eins og
Hallgrímur Pétursson orkti svo
fallega um endur fyrir löngu.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með fróvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði, —
líf mannlegt endar skjótt.
stað: „Sorgin er gríma gleðinnar,"
og „Skoðaðu hug þinn vel, þegar
þú ert glaður, og þú munt sjá, að
aðeins það, sem valdið hefur
hryggð þinni, gerir þig glaðan.
Þegar þú er sorgmæddur, skoðaðu
þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín.“
Ég kveð öðlinginn Þór Krist-
jánsson þakklátum huga — honum
er ætlaður veglegri sess en þetta
líf hefur uppá að bjóða. Guði sé
lof fyrir vorið, sem við vitum, að
kemur er skammdegi linnir.
Fari frændi minn vel og hvíli í
friði.
Áslaug
Hvaðan komum við, hvert förum
við, til hvers erum við? Slíkar
spurningar leita á okkur nú þegar
við kveðjum skólafélaga okkar, Þór
Kristjánsson. En við ráðum ekki
lífsgátuna. Við áttum samveru-
stundir innan skóla og utan. Þá
vorum við á umbreytingaskeiði
eins og aðrir unglingar. En þá
breyttist veröldin einnig. Þetta var
eftir sumarið 1968. Slíkir tímar eru
ógleymanlegir. En leiðir skildu og
allir héldum við sinn í hvora átt-
ina. Þegar fundum okkar bar
saman, sögðum við fréttir hver af
öðrum, nú er það liðið.
Á skilnaðarstund þökkum við
samfylgdina. Megum við biðja góð-
an Guð að veita eiginkonu og
dætrum styrk á erfiðri stundu.
„Drottinn veit þú dánum ró en
hinum líkn sem lifa.“
Tryggvi Baldursson,
Vilhjálmur Bjarnason.
Jón Kjartans-
son — Kveðjuorð
En haustnepjan og vetrarharka
taka ekki tillit til viðkvæmra
blóma, það eru aðeins þau harð-
gerðustu, sem lifa af. Þrátt fyrir
það gaf vorblómið og gaf en ætlað-
ist aldrei til neins sjálfu sér til
handa. Þór var ríkur af því, sem
mölur og ryð fá ei grandað. Ekki
var svo aum fjölskyldu- eða vina-
samkunda að hann gæfi henni ekki
líf og gleði. Það birti í sál manns
bara af að heyra röddina hans í
síma eða hitta hann af tilviljun.
Alltaf var það sérstakt tilhlökkun-
arefni að eiga í vændum sam-
verustund með honum. Hann var
hrókur alls fagnaðar — hvar sem
hann kom. Stór sál og ómældir
persónutöfrar yfirskyggðu allan
hégóma.
Hér er ekkert ofsagt en þó flest
ósagt.
Þór Kristjánsson fæddist 21.
maí 1951, frumburður ástkærra
foreldra sinna, Kristborgar Bene-
diktsdóttur og Kristjáns Oddsson-
ar. Hann eignaðist fjögur systkini:
Benedikt, Sigríði, Má og Odd.
Kvæntur var hann sómakonunni
Elínborgu Þórarinsdóttur frá Hró-
arsdal í Hegranesi og eignuðust
þau þrjú börn: Önnu, Kristborgu,
og Þórarin, sem öll bera foreldrum
sínum fagurt vitni, þó ung séu að
árum.
Ævinlega er það þannig í tilver-
unni að allt, sem fagurt er og gott
finnst okkur frá okkur tekið allt
of fljótt. Og það er mannlegt þó
vitum við mæta vel, innst inni, að
það er ekki aldurinn eða lengd
tímans, sem máli skipta, heldur
það, sem eftir stendur er stundin
er liðin hjá. Okkur var mikið gefið
víermissirinnstór.
Spámanninum segir á einum
Þegar ég nú sest niður til að
skrifa nokkur kveðjuorð til vinar
og gamals skátabróður, Jóns
Kjartanssonar, hvarflar auðvitað
hugurinn til þeirra ára, þegar ég
þekkt hann best — þ.e. æsku-
áranna á Siglufirði.
Hann var eitthvað um 11 ára
gamall, þegar ég sá hann fyrst.
Var hann þá að koma til Hannesar
frænda míns, en þeir voru óaðskilj-
anlegir vinir og hafa verið það
síðan, eða frá fyrstu kynnum. Jón
var klæddur bláum matrósafötum,
bar sig vel og var prúður mjög í
framkomu. Já, hann var vissulega
hugljúfur drengur, tranaði sér
aldrei fram, en eitthvað var það
við hann sem gerði það að verkum
að allir vildu vera með honum. Það
má segja það á þann hátt, að þegar
hann kom á einhvern stað, þá kom
hann ekki bara í dyrnar, heldur
fór hann beina leið inn að hjarta-
rótum. Hann var einn úr þeim
hópi, sem var í skátafélagi hjá
manninum mínum, kom því oft á
heimili okkar, og spurði þá alltaf,
hvort hann mætti passa Ástu, en
svo heitir dóttir okkar.
Ég man ekki eftir honum öðru-
vísi en glöðum og góðum dreng,
sem alls staðar vildi koma fram
til góðs, elskulegur og notalegur
við alla, sem urðu á vegi hans.
Leiðir skildi um tíma, þ.e. árin
sem við vorum í Noregi. En dag
nokkurn birtist Jón, brosandi,
glaður og hress, var áð koma með
skipi frá Siglufirði, og hafði hreppt
vont veður.' Hann hafði ekkert
breyst, nema að nú var hann vax-
inn upp úr matrósafötunum. Hann
var orðinn fullorðinn maður með
mörg járn í eldinum. Krafturinn
og lífsgleðin geisluðu frá honum.
Ég ætla ekki að telja upp allt
sem Jón Kjartansson lét sig máli
skipta, hann kom víða við og eftir-
lét góð spor. En efniviðurinn —
Jón — var góður og traustur og
naut sín á mörgum sviðum.
Góðar minningar um gott fólk
er fjársjóður, sem aldrei firnist.
Það kemur að því að gamli hópur-
inn smáþynnist — unglingarnir
sem maður hafði afskipti af, þótti
vænt um, og sá vaxa úr grasi, verða
dugandi fólk, jafnvel máttarstólp-
ar síns bæjarfélags, nýtir þegnar
íslands. Það smáhverfuraf sjónar-
sviðinu, við vitum bara ekki hverj-
ir fara fyrst, en eitt er víst að röðin
kemur fyrr eða síðar að okkur
öllum.
Við trúum því að við munum
halda áfram að lifa — að hinn
svokallaði dauði sé aðeins vista-
skipti. f þeirri trú kveðjum við Jón
að sinni og þökkum honum sam-
fylgdina. Það eru efalaust margir
frá þessum árum, sem taka undir
þá kveðju.
Við vottum eiginkonu hans,
börnum og öðrum ástvinum okkar
dýpstu samúð, og biðjum þeim
allrar blessunar.
Blessuð sé minning Jóns Kjart-
anssonar. Hrefna Tynes
t
Eiginmaöur minn, faöir okkar og sonur,
SVEINBJÖRN ÁRSÆLSSON,
Ránargötu 13,
veröur jarösunginn frá Útskálakirkju í Garöi laugardaginn 7.
desemberkl. 14.00.
Ingibjörg Daníelsdóttir,
Hlynur Þór Sveinbjörnsson, Lilja Vilhjálmsdóttir,
Sveinbjörn Ársæll Sveinbjörnsson,
Gunnar Daníel Sveinbjörnsson.
t
Útför mannsins míns og föður okkar,
MARÍUSAR HELGASONAR,
fyrrverandi umdæmisstjóra Pósts og síma, Akureyri,
veröur gerö frá Akureyrarkirkju laugardaginn 7. desember kl
13.30.
Bergþóra Eggertsdóttir,
Baldur Maríusson,
Erna Maríusdóttir.