Lesbók Morgunblaðsins - 09.01.1988, Blaðsíða 16

Mótorskonnortan Rigmor frá Norðfirði.
Síðustu jól skipveija
á mótorskonnortunni Rigmor
Síðasta för ms Rigmor
hófst í Barcelona, en
heilum mánuði síðar, á
jólunum 1918, er skipið
ekki komið lengra en á
Lagos-flóa við Portúgal,
þar sem því dvaldist
vegna storma og
olíuleysis. Heimildirnar
eru sendibréf, sem
Ólafur Sigurðsson
skipstjóri skrifaði koriu
sinni. Síðasta bréfið er
dagsett 14. janúar 1919.
Þá var talið lag og siglt
norður á bóginn að nýju,
en skömmu síðar gerði
stórviðri og spurðist
aldrei neitt til skipsins.
Eftir
ÓLAF ELÍMUNDARSON
ann 26. nóvember árið
1918 lagði mótorskonn-
ortan Rigmor, eign
Konráðs Hjálmarssonar
kaupmanns og útgerðar-
manns á Norðfirði, úr
höfn í Barcelóna á Spáni.
Daginn áður hafði skip-
stjórinn fengið skeyti frá útgerðarmannin-
um þar sem honum er tjáð að þeir megi
sigla venjulega siglingaleið til Færeyja.
Stríðinu var nýlokið.
1. desember voru þeir komnir til Gíbraltar,
þar sem þeir hófu íslenska fánann að húni
á fullveldisdaginn, fyrstir íslenskra skipa á
Miðjarðarhafi, og heillaskeyti sendu þeir til
íslands. í mánaðariti Fiskifélag Islands
„Ægi“, desemberhefti 1919 (10.—11. tbl.
bls. 182), stendur eftirfarandi: „Hinn 3.
desember fékk ritstjóri „Ægis“ símskeyti
frá Ibíza (Spáni), er skipstjóri Ólafur
Sigurðsson á skipinu „Rigmor“ eign
kaupmanns Konráðs Hjálmarssonar, sendi
þaðan um hádegi hinn 1. desember. Skeytið
hljóðar svo: „íslenski fáninn er í dag dreginn
upp í Miðjarðarhafínu. Hamingjuósk frá
skipstjóra og skipshöfn á skipinu Rigmor."
Þessa símskeytis er einnig getið í
Morgunblaðinu 4. og 5. desember 1918.
í Gíbraltar urðu þeir að bíða í um 3 vikur
vegna vinda. Skipstjórinn Ólafur
Sigurðsson, skrifaði í Gíbraltar nokkur bréf
til vina sinna og vandamanna. í einu þessara
bréfa, dagsettu 17.12. 1918, segir hann
meðal annars eftirfarandi: „Við fórum frá
Færeyjum 28. september og fengum
mótvinda, komum við í Vestmannaeyjum
með veikan mann (hann mun hafa heitið
Þórhallur Vilhjálmsson frá Hánefsstöðum í
Seyðisfírði. Ó.E.). Hann hafði ígerð eftir
tanntöku, fórum þaðan sama dag. Við
Ólafur Sigurðsson skipstjóri.
vorum óheppnir, með vinda alltaf á móti,
storma fengum við 4, einn frá Færeyjum
til Vestmannaeyja og 3 í Norður Atlantinum,
einn var harður með miklum sjó, þó varð
ekkert að, aðeins liðaðist léttabáturinn í
sundur, hann hékk í davíðum. Seinna
brotnaði stöngin á fokkumastrinu og endinn
af spryðinu en þó ekki verr en svo að við
gátum gert við það.
Við vorum 33 daga til Gíbraltar og 7
daga þaðan til Barcelona, það er lengsta
ferð okkar. Við fengum gert við allt þar,
fórum svo eins og vant er yfír til íbiza á
Balarísku eyjunum og tókum þar saltið.
Þaðan og hingað höfum við mótvind, eða,
þegar við fórum inn fengum við austan,
þegar við fórum út fengum við vestan og
Ólafur Ólafsson stýrimaður.
enn er hann vestan. Við erum nú annars
tilbúnir en olíulausir að heita má, fengum
hér aðeins ca. 10 tn., bíðum nú eftir
hagstæðari vindi því annars brúkuðum við
þetta strax, en við verðum að spara það til
að eiga þegar við tökum land.“
I bréfi til konu sinnar, sem dagsett er
nokkrum dögum fyrr, eða 13. desember,
skrifað á dönsku og er því hér í þýðingu,
segir hann meðal annars: „Okkur hefur
ekki gengið vel í þessari ferð, alla leiðina
suður fengum við mótvinda og hingað höfum
við einnig haft mótvind. Það er eins og
veðrið fylgist með því hvar við erum og
hvert við ætlum, því að alltaf er það á
móti. Nú höfum við enga olíu á hjálparvélina
svo að það getur alveg tekið okkur einn til
16