Morgunblaðið - 16.06.1998, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 16. JÚNÍ 1998 57
var mikið áfallaár í lífí Jóníu. í janú-
ar brann bærinn þeirra og misstu
þau þar allar eigur sínar nema fötin
sem þau voru í. Nutu þau þá góðrar
aðstoðar sveitunga sinna og fleirri
góðra manna. Um vorið var ráðist í
að byggja nýjan bæ sem stendur
enn, en um haustið deyr Kristófer
maður hennar fyrir aldur fram.
Jónína dvelur áfram nokkur ár á
Finnmörk og hjá systur sinni, er þá
var flutt á Hvammstanga og hafði
vinnu í rækju á staðnum. Þegar ár-
unum fjölgaði flytur hún sig um set,
dvelm- á vetuma hjá okkur í Alfta-
mýrinni en á sumrin hjá bömum sín-
um fyrir norðan. Var hún aufúsu-
gestm- hjá okkur og rækti ömmu-
hlutverldð vel. Aldrei kom hún til
baka fyrr en að loknum réttum. Lík-
lega hafa réttardagamir minnt hana
á blómadaga lífsins og þá tók hún á
móti manni sínum og sonum er þeir
komu með heiðarsafnið til réttar. Að
sjá þúsundir af hraustu fé fara yfir
eyramar að réttinni og taka á móti
sveittum hestum og þreyttum
gangnamönnum hlýtur að vera há-
punktur þessa fólks er lifir á því sem
landið gefur.
Jónína var starfsöm kona, henni
féll aldrei verk úr hendi. Eftir að
hún kom til okkar prjónaði hún
mikið. Bæði til gjafa og eins seldi
hún til verslana. Vora prjónaflíkur
hennar notaðar til viðmiðunar um
gott handbragð. Minni hennar á
mynstur og liti við handavinnu var
mikið, t.d. gat hún prjónað 10-15
munstur á húfur og vettlinga án
þess að líta á blað. Jónína tók mik-
inn þátt í félagslífí aldraðra í Bú-
staðakirkju og eignaðist hún þar
marga vini. Þar var mikið spilað og
alltaf spilað til vinnings. Henni þótti
leiðinlegt að tapa. Þegar bama-
bömin komu í heimsókn átti hún
alltaf mola í litla munna. Alltaf
kunni hún eitthvað spil sem bömin
gátu tekið þátt í en Svarta Pétur
spilaði hún við þau yngstu. Þegar
áranum fjölgaði og líkamlega þrek-
ið minnkaði hafði hún framkvæðið
að því að komast á Sjúkrahúsið á
Hvammstanga til dvalar. Hún vildi
ekki vera öðrum byrði. Þar var hún
á heimavígstöðvum, þekkti þar
flesta enda gamlir sveitungar henn-
ar. Var vel um hana hugsað enda
ekki í kot vísað hjá tengdadóttur
sinni. Andlegri heilsu hélt Jónína
fram að síðustu stundu, fylgdist
með fréttum og öllu sem máli skipti
er viðkom fjölskyldu hennar og af-
komendum. Við þökkum þér fyrir
samfylgdina. Minning þín lifir þótt
þú sért horfin á braut. Þú varst góð
móðir, góð amma og umfram allt
góður vinur.
Guð blessi þig.
Hörður Ivarsson.
Ég vihyóða um Drottin meðan lifi,
lofsyngja Guði mínum meðan ég er til.
(Davíðss. 14:33.)
Elsku amma á Finnmörk er dáin.
Sum ævintýri eru falleg og góð og
enda vel. Líf ömmu var lofsöngur.
Lofsöngur lífs og reynslu, viðbrögð
við þeim veruleika að Guð er góður
og hjálpar í nauð, gefur maka og
börnum og bamabömum bjartar
nætur á sumrin, og skjól í hremm-
ingum. Þegar amma er nú horfin
eftir nærri 100 ára lífshlaup er gott
að staldra \úð og leyfa minningun-
um um merka konu að líða um. Ég
var svo lánsöm að fá að alast upp
með henni heima á Finnmörk og fá
að taka þátt í ævintýrinu með henni.
Ég naut góðs af því að bera nafn
hennar og fannst mér ég oft eiga
hana meira en aðrir.
Það var allt í lagi þó að lítil stelpa
þyrfti að þvo sér alltof oft því amma
var alltaf góð og skainmaði mann
aldrei. Blaut eða skítug föt eftir
volkið í bæjarlæknum þoma líka,
svo er betra að ræða saman um
hvernig og af hverju hlutirnir ganga
fyrir sig á annan hátt.
Ég minnist þess að ég fylgdist
með af lotningu hvernig hún um-
gekkst dýrin og gróðurinn og öll
verk, húsverk og hannýrðir af svo
mikilli fegurð og natni. Og svo var
frí á sunnudögum, það var frátekinn
dagur og þá fór ég oft á hestbak.
Þegar heim var komið biðu svo
pönnukökur með rjóma.
Elsku amma kenndi mér margt
og sagði mér frá mörgu. Ég á henni
svo margt að þakka.
Lofsöngur hennar bjartur og fal-
legur er þagnaður en lífið hennar
lifir.
Góði Guð sem tekur nú við henni
geymir hana í faðmi sínum.
Sá sem orti Davíðssálminn vissi
hvaðan honum kom gott til, hvaðan
honum barst andi til að skapa.
Ég vil, segir hann, skapa Ijóð um
Guð meðan líf mitt varir, meðan
blossinn lifir.
Kærar þakkir fyrir allt.
Þín
nafna.
Fyrstu kynni mín af Jónínu
Árnadóttur hófust fyrir tæpum
tuttugu árum. Þá var ég innan við
tvítugt og kom ásamt Axel, dóttur-
syni Jónínu, í áttræðisafmæli henn-
ar. Ég mætti strax vinsemd og
hjartahlýju, sem ávallt stafaði frá
henni í minn garð, og fyrir það vil
ég nú þakka.
Það sem fyrst og fremst ein-
kenndi Jónínu var háttprýði, hóg-
værð, látleysi og virðing fyrir þeim
sem hún umgekkst. Jónína var sér-
staklega falleg og elskuleg kona.
Hún hafði mjög gaman af því að
vera fín og var það ávallt. Þremur
vikum áður en hún andaðist fóram
við fjölskyldan til hennar ásamt Jó-
hönnu dóttur hennar. Hún hafði þá
klætt sig upp, því í kjól fór hún
alltaf á sunnudögum. Við spjölluð-
um heilmikið saman því þrátt fyrir
háan aldur var minni hennar óskert
og gat maður sótt til hennar fróð-
leik um gamalt og nýtt.
Hannyrðir Jónínu vora með ein-
dæmum fallegar og sjást sjaldan
svo fáguð vinnubrögð sem hennar
hjá konu á tíræðisaldri. Það eru
ófáir sokkar og vettlingar eftir
hana, sem yljað hafa fólkinu henn-
ar. Jónína hafði mjög gaman af að
spila. Minnist ég þess þegar hún
bjó hjá Erlu dóttur sinni að ég sótti
hana stundum í spil og mátti hún þá
varla vera að því að drekka eða
borða því það varð að halda áfram
spilamennskunni. Eftir að hún kom
á sjúkrahúsið á Hvammstanga voru
margir sem styttu henni stundir við
spil, þar á meðal Jónas Stefánsson
frá Húki í Miðfirði, sem lést fyrir
tæpum mánuði. Söknuður Jónínu
var mikill þegar Jónas var farinn
og kom ekki lengur í spil. Hafi hann
bestu þakkir fyrir félagsskapinn.
Umhyggja Jónínu fyrir sínum
nánustu var einstök, og er hennar
nú sárt saknað. Hún hringdi oft í
sitt fólk til að fá fréttir af okkur og
fylltist maður þá stolti yfir því að
amma á tíræðisaldri skyldi vera að
hringja frá Hvammstanga. Áhugi
hennar á lífinu var óvenjumikill og
alltaf fann hún eitthvert tilefni til að
lifa fyrir, til dæmis einhver í fjöl-
skyldunni að koma norður eða barn
í vændum. Jónína var trúkona mikil
og ræktaði trú sína alla tíð. Hún ef-
aðist ekki um tilvist Guðs né annað
líf eftir þetta. Jónína andaðist 7.
júní, á 100 ára afmælisdegi Kristín-
ar systur sinnar. Það kom sér því
vel að geta mætt í afmæli hennar og
endurnýjað kynnin að loknu jarðlífi.
I dag kveðjum við hinstu kveðju
ömmu okkar eða langömmu Jónínu,
eins og hún var kölluð á mínu heim-
ili. Á þessum tímamótum finnum við
bæði til gleði og eftirsjár. Hvað er
dásamlegra en að fá að lifa í nær 98
ár og halda andlegu atgervi sínu?
Minningin um Jónínu mun gera
okkur færari um að takast á við
vandamál lífsins og er ég þess full-
viss að fyrirbænir hennar eiga eftir
að fylgja okkur um ókomna framtíð.
Elsku ömmu biðjum við guðs bless-
unar, óskum henni góðrar heim-
komu og kveðjum hana með þakk-
læti og virðingu.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin jjúfii og góðu kynni af alhug þakka hér.
Knn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa varð það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Erna Stefánsdóttir.
Nú þegar ég kveð ömmu Jónínu í
hinsta sinn er mér efst í huga virð-
ing og þakklæti fyrir að hafa átt
þessa einstöku konu fyrir ömmu.
Ég tel mig vera heppinn að hafa
kynnst henni og umgengist hana,
sem eru ákveðin forréttindi, og mun
ég búa að því alla ævi.
Elsku amma mín, þú sem varst
fastur punktur í tilveranni en núna
veit ég að góður Guð tók á móti þér
hinum megin og þú ert komin á góð-
an stað og þér líður vel.
Minningarnar hrannast upp og
ég vil nota tækifærið og þakka þér
fyrir þær góðu stundir sem við átt-
um saman. Það var svo gaman að
koma til þín að spila og spjalla við
þig, því þú vildir alltaf fylgjast með
búskapnum í sveitinni.
Hún amma var full að fróðleik
enda upplifði hún gífurlegar breyt-
ingar íslensks þjóðfélags á 20. öld.
Hún gerði ekki miklar kröfur í líf-
inu, var alltaf sátt við sitt hlutskipti
og tók því sem að höndum bar með
æðraleysi, enda átti hún djúpa og
einlæga trú á hið góða og vissi að
allt færi á þann veg sem Guð og for-
sjónin höfðu ætlað. Hún kenndi mér
að meta það sem maður hafði, enda
er ekki allt sjálfgefið í lífinu.
Hún var samnefnari hins góða og
stöðuglynda, sem gerir lífið svo dýr-
mætt. Frá henni streymdi mann-
kærleikur í sinni stærstu mynd.
Aldrei sat amma Jónína auðum
höndum og ekkert þótti henni leið-
inlegra en að hafa ekkert að gera.
Hún var alltaf vinnandi á meðan
hún gat, prjónaði heil ósköp og sá
um að á litlum höndum og fótum
væru hlýir vettlingar og sokkar.
En allt tekur enda og nú hefur þú
fengið hvfldina, en eftir á ég það
sem aldrei verður frá mér tekið;
yndislegar minningar um einstaka
ömmu sem ég mun aldrei gleyma
um ókomin ár.
Þig faðmi liðinn friður Guðs
og fái verðug laun
þitt góða hjarta, glaða lund
og göfugmermska í raun.
Við kveðjum þig með þungri sorg
og þessi liðnu ár
með ótal stundum ljóss og lífs
oss lýsa gegnum tár.
Guð blessi þig. Þú blóm fékkst grætt,
og bjart um nafn þitt er.
Og vertu um eilífð ætíð sæl
við aldrei gleymum þér.
(Jón Trausti)
Elsku amma mín, hjartans þakkir
fyrir allt sem þú gafst mér og fjöl-
skyldu minni. Við munum minnast
þín með þakklæti og hlýhug.
Hvíl í friði.
Guðmundur Rúnai' Skúiason.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson M Presthólum)
Það var amma sem kenndi mér
bænirnar og faðirvorið, þegar hún
fór með þær fyrir mig, heima hjá
henni og afa á Finnmörk.
Ég var annað barnabarnið henn-
ar og fyrsti drengurinn. Ég naut
þeirrar gæfu að fá að dvelja lang-
dvölum hjá ömmu, sumur og vetur,
þar til ég byrjaði í grannskóla í
Hafnarfirði. Það var amma sem
kenndi mér stafina og að lesa. Hún
las fyrir mig á hverju kvöldi fyrir
svefninn, alltaf bænimar en oft líka
sögur, eða sagði mér frá einhverju,
sem hún hafði upplifað fyrr um æv-
ina. Amma átti langa ævi, hún var
fædd aldamótaárið og vantaði að-
eins rúm tvö ár í 100 ára aldurinn.
Amma var af þeirri kynslóð sem
fannst heimurinn stór. Hún mundi
þá tíma sem varð að fara á hestum
allar sínar ferðir, og jafnvel eftir að
bflar komu, var það full dagsferð að
fara til Reykjavíkur. Það var líkast
ævintýri fyrir mig, litla strákinn, að
fara með henni á hesti fram í Krók
að heimsækja Stínu systur hennar.
Oft löbbuðum við amma út að Fitj-
um að heimsækja Lára og bræð-
urna þar. Það var alltaf svo gaman
að hlusta á ömmu spjalla við full-
orðna fólkið í þá daga.
Árið 1966 var mikið áfallaár í lífi
ömmu. Afi dó þá um haustið, en
hann hafði verið veikur og á sjúkra-
húsi nokkurn tíma. Stuttu eftir
áramótin það ár brann íbúðarhúsið
á Finnmörk. Húsið sem amma og
afi höfðu búið í mestallan sinn bú-
skap og alið börn sín upp í. Þar
missti hún mestallar eigur sínar.
Amma hafði dálæti á tónlist og átti
safn af plötum með íslenskum
söngvum og söngvurum. Hún átti
ísaumaðar myndir og mikla handa-
vinnu. Allt þetta brann sem henni
var svo kært. Sumarið eftir var
hafist handa við byggingu nýs hús
og sváfum við amma í vegavinnu-
skúr það sumarið, því nokkrum
skúrum var komið fyrir á meðan
byggt var.
Eftir að nýja húsið var tilbúið, og
Jói sonur ömmu og fjölskylda hans
flutt, hafði amma alltaf sitt litla her-
bergi þar. Hún skreytti veggina
með myndum af fjölskyldumeðlim-
um og handavinnu sem hún gerði
svo listavel. Nokkra vetur dvaldi
amma hjá Stínu systur sinni á
Hvammstanga, og vann við mat-
vælavinnslu. Þær systur voru sér-
lega samrýndar, og er það kannski
ekki tilviljun, að amma dó einmitt
þann dag sem Stína systir hennar
hefði orðið 100 ára. Fyrir meira en
20 áram veiktist amma hastarlega
og var ekki hugað líf í marga daga.
Hún náði sér þó vel eftir langa legu
á Landakoti og Reykjalundi. Það
var helst svimi, sem kom eftir þessi
veikindi, og olli henni ávallt erfið-
leikum við göngu og ferðir.
Síðustu árin áður en hún fór á
Sjúkrahúsið á Hvammstanga,
dvaldi hún á heimilum bama sinna.
Oft kom amma í helgarheimsókn til
okkar á Brekkugötuna og þá var
spilað, oft langt fram á nótt. Amma
hafði mjög gaman af spilamennsku,
og gat haldið áfram klukkutímum
saman við að spila vist, marías,
kana eða næstum hvað sem var.
Oft lagði hún líka kapal, ef enginn
spilafélagi var til staðar. Handa-
vinnan hennar ömmu var einstök,
hún prjónaði og heklaði. Það era
margir fallegir hlutir sem við eigum
eftir hana ömmu okkar.
Elsku amma mín, ég sakna þín
sárt.
Vertu, Guð faðir, faðir minn
í frelsarans Jesú nafni.
Hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Guð blessi þig.
Kristófer Þórir.
+ Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÍÐUR HELGADÓTTIR,
Víðilundi 14F,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri að J|
kvöldi 12. júní.
Jarðarförin auglýst síðar.
Helga Hrönn Unnsteinsdóttir, Svaia Gunnarsdóttir,
Einar Gunnarsson, María Jóhannsdóttir,
Dóra Gunnarsdóttir, Guðmundur Jónasson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskuieg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
JÓNÍNA ÁRNADÓTTIR,
fyrrverandi húsfreyja á Finnmörk,
Miðfirði,
verður jarðsungin frá Melstaðarkirkju í dag,
þriðjudaginn 16. júní kl. 14.00.
Ferð verður frá BSÍ kl. 10.00 og til baka að
athöfn lokinni.
Jóhanna Kristófersdóttir,
Erla Kristófersdóttir,
Jóhannes Kristófersson,
Árný Kristófersdóttir,
Gunnar Kristófersson,
barnabörn, barnabarnabörn og
Hörður ívarsson,
Soffía Pétursdóttir,
Skúli Axelsson,
Guðrún Sigurðardóttir,
barnabarnabarnabarn.
+
Ástkær móðir mín, tengdamóðir og amma,
SOFFÍA G. JÓNSDÓTTIR
frá Deildartungu,
Kaplaskjólsvegi 65,
Reykjavfk,
lést á Landspítalanum 14. júní.
Sigurbjörg Þorsteinsdóttir, Árni Þór Sigurðsson
og barnabörn.
Minningarteiti um
DIETER ROTH
myndlistarmann,
verður haldið á Hótel Holti laugardaginn 20.
júní kl. 14.00.
Bálför hefur farið fram.
Dieter verður jarðsettur í kyrrþey á Hellnum á
Snæfellsnesi.
Karl Roth, Lára Magnúsardóttir,
Bjöm Roth, Þórunn Svavarsdóttir,
Vera Roth,
Guðríður Adda Ragnarsdóttir
og barnabörn.
y