Morgunblaðið - 31.10.1997, Blaðsíða 48

48 FÖSTUDAGUR 31. OKTÓBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
FRIMANN KRISTINN
SIGMUNDSSON
+ Frímann Krist-
inn Sigmunds-
son fæddist 7. júlí
1947. Hann lést 9.
október siðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá
Lágafellskirkju 16.
október.
Kiddi minn. Með
nokkrum orðum lang-
"~í ar mig að kveðja þig,
elsku frændi. Efst í
huga mínum eru þær
ótal jarðarfarir og
kveðjuorð sem ég hef sest niður
og skrifað á svo stuttum tíma.
Ég hef verið spurð að því hvort
ég stundi þetta, „nei“ ekki er það
svo en sá stóri tollur sem hefur
verið tekinn af okkar ætt og úr
mínum vinahópi á stuttum tíma
er orðinn ansi stór.
Ég gladdist með þér í júlí þeg-
ar þú hélst upp á 50 ára afmælið
þitt. Þessi kvöldstund mun ávallt
verða mér ógleymanleg, ég vissi
hversu veikur þú varst orðinn þá
<fc-.en það voru ekki þau mál sem
við ræddum um, þú baðst mig um
að sitja við hliðina á þér þetta
kvöld og við gátum glaðst saman
og rætt um lífið og tilveru þess.
Eitt sem mér er sérlega minnis-
stætt var umfjöllunin um líf og
dauða. Við spurðum hvort annað
hvort dauðinn væri kominn til að
færa okkur nær hvort öðru.
Spurningum okkar við því verður
ekki svarað hér.
Simbi pabbi þinn og móður-
•"Wbróðir minn dó fyrir mánuði. Þú
varst farinn að kenna þér meins
um það leyti sem Vala frænka
okkar og jafnaldra dó,
4 mánuðum síðar dó
Kalli í hræðilegu
vinnuslysi, síðan fyrir
mánuði pabbi þinn og
nú þú.
Þú og þið öll hafið
lagt upp í ferðalagið
sem við öll munum
fara. Farinn þangað
sem ég trúi að við
förum öll.
Mig langar að
kveðja þig með þeim
sömu orðum og ég
kvaddi frænku okkar
fyrr á þessu ári.
„Þó ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum, hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég
er svo nærri að hvert eitt tár
ykkar snertir mig og kvelur, þótt
látinn þið mig haldið. En þegar
þið hlæið og syngið með glöðum
hug lyftist sál mín upp í mót til
ljóssins. Verið glöð og þakklát
fyrir allt sem lífið gefur og ég,
þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.“ (Óþekktur höf-
undur.)
A þínu nýja tilverustigi mun
ljós þitt skína skærar en nokkurn
tímann fyrr, þú varst einstök
manngerð.
Ég færi kveðjur og samúðar-
kveðjur til allra sem syrgja brott-
för þína, frá mínum foreldrum,
sonum, systkinum og þeirra fjöl-
skyldum. Einhversstaðar stendur
„guð leiði þig að vötnum þar sem
þú mátt næðis njóta“. Þú varst
mikið náttúrubarn í þér. Megi
kærleiki guðs umvefja þig í ljósi
sínu. Elsku frændi minn, hvíl þú
í friði.
Guðrún Pétursdóttir.
+ Einar Oddberg
Sigurðsson
fæddist 3. október
1916 í Hafnarfirði.
Hann lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 23.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Sigurlín Ein-
arsdóttir, f. 3. febr-
úar 1885, lést 1974,
og Sigurður Guð-
mundsson, f. 12.
nóvember 1886,lést
1951. Einar var
næstyngstur fimm
systkina, og þau
eru: Óskar, f. 27.
júlí 1907, Guðmann Aðalsteinn,
lést ungur, Maguea, f. 4. febrúar
1909, lést 1997, og Margrét, f.
27. ágúst 1924.
Einar kvæntist Sigríði Mey-
vantsdóttur og átti með henni
tvö börn. Þau eru: 1) Magnús
Þór, kvæntur Maríu Theresu
Einarsson, og 2) Sigurlin, sem
býr í Bandaríkjunum. Einar og
Sigríður skildu. Seinni kona
Einars var Unnur D.K. Rafns-
dóttir, f. 16. september 1914,
Pabbi minn. Þú stóðst við loforð
þitt, þú lofaðir því þegar mamma dó
í desember 1993, að þú myndir ekki
fara frá okkur fyrr en eftir 2 ár, en
sem betur fer varð tíminn aðeins
lengri og ég er mjög glöð yfir því
að þú fékkst að sofna svona vært
eins og þú gerðir. Þú varst sjómaður
alla þína tíð og því lítið um heima-
veru, aðeins 2-3 daga í mánuði, en
þeir dagar voru oft mjög skemmti-
legir, en líka mjög erfiðir.
Margar skondnar minningar á ég
um þig sem barn og unglingur, minn-
ingar sem mig langar að rifja upp,
d. 27. desember 1993
og eignuðust þau
fjögur börn. Þau
eru: 1) Sigurrós, gift
Jóni Sigbjömssyni,
2) Fríða, gift Má EIí-
syni, 3) Unnur, gift
Gunnari Haralds-
syni, og 4) Rafn, í
sambúð með Elínu
Eiríksdóttur. Enn-
fremur ól Einar upp
þijár dætur Unnar
frá fyrra hjóna-
bandi. Þær eru: 1)
Málhildur, gift Art-
húri Eyjólfssyni, 2)
Sigurbjörg, ekkja,
og 3) Asta, gift Hafsteini M. Sig-
urðssyni. Barnaböm em 43 tals-
ins og bamabamabörnin 52.
Einar var sjómaður alla sína
tíð og var lestarstjóri á gömlu
nýsköpunartogumnum. Hann
hætti til sjós í kringum 1987 og
snéri sér að hestamennsku sem
hann stundaði af miklum áhuga
í nokkur ár.
Utför Einars fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
en annað læt ég vera. Þú varst stríð-
inn með afbrigðum og beittir stríðn-
inni mikið á okkur systkinin. T.d.
þegar þú drakkst svarta kaff ið þitt
og jóst sykrinum útí, hrærðir vel og
ef eitthvert okkar systkinanna var
nálægt, þá settir þú oft skeiðina
snöggt upp að handarbakinu á okkur
og spurðir hvort kaffið væri nógu
heitt. Alltaf brá okkur jafn mikið,
þó við vissum að þú myndir gera
þetta og biðum oft eftir því tii að
gá hvað við værum snögg frá með
hendina. Svo var oft keppni um hver
gæti hoppað lengst, þá stóðst þú fyr-
ir framan eldhúsborðið og við stóðum
upp á því og hoppuðum í fangið á
þér og þú færðir þig um eitt hænu-
skref afturábak. Svona hélt það
áfram þangað til eitthvert okkar þorði
ekki iengra. Þú spilaðir mikið við
okkur á spil, en oftast vannst þú
spilið því þú svindlaðir svo mikið, en
sýndir okkur svo eftir á hvernig þú
gerðir það. Þá reyndum við að passa
upp á þig næst, en það gekk sjaldan
því þú varst svo klár í svindlinu.
Oft bjóst þú til ýmsar sögur, því
þú hafðir gaman af að krydda tilver-
una ýmsum litum. Mér er minn-
isstætt er ég fór með þér í siglingu
á togaranum Karlsefni árið 1979 og
um borð var ég spurð um merina
Mjallhvíti, hvar hún væri þegar þú
værir út á sjó. Ég vissi vel að þú
áttir engan hest, og sagði það þeim
sem spurði, en þú varst fljótur til
og sagðir að ég vissi ekkert um
það. Þetta var svolítið vandræða-
legt, því ég þekkti ekki mikið skips-
félaga þína, en þetta olli miklu gríni
og glensi um borð og eins og þeir
sögðu þetta lýsa þér alveg. Svo frétti
ég seinna að í næsta túr á eftir
hefðir þú selt merina. Þú varst yfir-
leitt snöggur að koma þér úr svona
saklausum vandræðum, en ég heyrði
það að strákarnir um borð vissu
sjaldnast hvort þú værir að segja
satt eða ekki, en höfðu mikið gaman
af og báru mikla virðingu fyrir þér.
Seinna meir, þegar þú fórst að lokum
í land, þá fórstu í hestamennskuna
og var það sá tími er þú blómstrað-
ir og veitti þér mikla lífsfyllingu.
í minningunni staldra ég sérstak-
lega við árið 1960, þegar ég var 9
ára og togarinn Úranus, sem þú
varst á, var talinn af. Þetta voru
erfiðir dagar fyrir mömmu, það
sáum við systkinin á henni, en hún
hélt því leyndu fyrir okkur eins lengi
og hún gat. í þrjá heila daga var
togarinn talinn af, en kom svo i leit-
irnar. Okkur fannst á þessum tíma
að við hefðum beðið í heilan mánuð.
í fyrravor komst þú til mín á
Benidorm, þar sem ég var með rekst-
ur á íslendingabarnum Saga Bar,
MIMNIMGAR
EINAR ODDBERG
SIGURÐSSON
BENEDIKT
SIG VALDASON
+ Benedikt Sig-
valdason var
fæddur að Ausu í
Andakíl 18. apríl
1925. Hann lést á
heimili sínu 10. októ-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Háteigskirkju 23.
október.
Engum vafa er það
undirorpið, að stofnun
héraðsskólanna á sínum
tíma og starfræksla
þeirra í áratugi var eitt
stærsta framfaraspor í skóla- og
menningarmálum þjóðarinnar á
þessari öld. Með tilkomu þeirra opn-
aðist leið til framhaldsnáms fyrir
þúsundir ungmenna úr öllum lands-
hlutum, einkum þó úr dreifbýli.
Haustið 1944 hóf fjölmennur hóp-
->ir ungmenna nám í yngri deild
Héraðsskólans á Laugarvatni.
Minnisstæðust er mér eftirvænting-
in, sem skein úr hvers manns and-
liti. Einn í hópnum var hógvær
sveitadrengur frá Ausu í Borgar-
firði, Benedikt Sigvaldason. Ekki
kynntist ég honum
strax, en það átti eft-
ir að breytast. Hann
var einstaklega prúð-
ur í allri framkomu,
tranaði sér ekki fram
og lét lítið yfir sér.
Seinna kom í ljós, að
hér var á ferðinni yf-
irburðanámsmaður
jafnvígur bæði á bók-
legt og verklegt nám,
enda dúxaði hann
eftirminnilega um
vorið með hárri ágæt-
iseinkunn. Ég veitti
fljótt athygli frábærri
kunnáttu hans í erlendum málum,
ensku og dönsku, og spurði hann
eitt sinn, hvort hann hefði verið í
skóla að skyldunámi loknu. Hann
kvað svo ekki vera, hins vegar hefði
hann fylgst með kennslunni í út-
varpinu sér til mikils gagns. Þetta
lýsir manninum vel, nýta tímann til
að efla þekkingu sína og þroska
eftir föngum. Það var ekki mulið
undir Benedikt frekar en marga
aðra unglinga kreppuáranna. Hann
stundaði vinnu á vetrum í Reykjavík
til að afla fjár til framhaldsnáms,
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐLAUG MAGNÚSDÓTTIR,
Jaðri,
Höfnum,
lést á Landspítalanum miðvikudaginn 29. október,
Jón H. Borgarsson,
börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
en vann á búi foreldra sinna á
sumrum. Stefnan var mörkuð og
nú var þessi hægláti piltur að hefja
sinn glæsilega námsferil í yngri
deild Laugarvatnsskólans. Tíminn
flaug áfram við nám og félagsstörf
og fyrr en varði var veturinn liðinn.
Nú var mikið að gerast í málefnum
skólans. Á fundi sínum hinn 1. febr.
1945 samþykkti skólanefndin að
koma á þriðja bekknum í þeim til-
gangi, að þar væri lokið gagnfræða-
prófi og einnig með það fyrir aug-
um, að þeir nemendur, sem ætluðu
sér í menntaskólanám, gætu komist
beint í svokallaða lærdómsdeild
þeirra. Tímamót blöstu nú við í sögu
skólans.
Við vorum fimm nemendur yngri
deildar að Benedikt meðtöldum,
sem nám hófum í fyrstu gagn-
fræðadeildinni haustið 1945. Alls
var í deildinni 21 nemandi og þar
af gengust 3 nemendur undir fyrsta
landsprófið vorið 1946, en til þess
þurftu þeir að fara til Reykjavíkur
og allir stóðu þeir sig með ágætum.
Benedikt bætti um betur, því að
um sumarið las hann 3. bekk utan
skóla og settist í 4. bekk MR um
haustið og lauk stúdentsprófi frá
skólanum eftir þtjú ár með I. ágæt-
iseinkunn. Þannig fengu frábærir
námshæfileikar hans að njóta sín,
er hann lýkur 7 ára námi á 5 árum.
Benedikt með sinn námsferil er á
vissan hátt brautryðjandi þess, sem
síðar þróaðist í skóla okkar, segir
Bjarni Bjarnason, fv. skólastjóri, í
bókinni Laugarvatnsskóli þrítugur,
svo aftur sé vitnað í hana.
Þannig gerast ævintýrin. Bónda-
sonurinn frá Ausu í Borgarfirði
verður tímamótamaður á einu
stærsta menntasetri landsins og
launar þannig fóstrið forðum tíð.
Starfsferil vinar míns rek ég ekki
nánar. Benedikt var meðalmaður á
hæð, dökkhærður, nokkuð skarpleit-
ur og samsvaraði sér vel. Vinfastur
var hann, traustur og heiðarlegur í
samskiptum, mátti í rauninni ekki
vamm sitt vita. Félagi var hann
góður, glettinn og gamansamur,
þegar það átti við. Það var samstillt-
ur, ákveðinn og áhugasamur hópur,
sem hóf nám í fyrstu gagnfræða-
deild Laugarvatnsskólans haustið
1945 og átti því láni að fagna að
hafa mjög góða kennara. Á það
minntist Benedikt oft. Við bekkjar-
systkinin höfum nokkrum sinnum
hist á þeim rúmlega 50 árum, sem
liðin eru frá dvöl okkar í skólanum,
og hafa það verið fagnaðarfundir.
Við söknum nú vinar í stað, þökkum
samfylgdina og biðjumh onum
blessunar á ókunnum stigum nýrrar
veraldar. Kæra Adda. Eg vona og
veit, að minningin um góðan dreng
mun sefa sárasta söknuðinn. Guð
gefi þér styrk til þess, að svo megi
verða. Ég sendi þér og aðstandend-
um öllum innilegar samúðarkveðjur.
Guðmundur Magnússon.
Leiðir okkar Benedikts lágu fyrst
saman sumarið 1970. Eftir að hafa
kennt áratug fyrir norðan ákvað ég
að freista gæfunnar sunnan heiða.
Margt stóð til boða eins og jafnan
en eftir að hafa rætt við Benedikt
var valið auðvelt.
Benedikt var af annarri kynslóð
héraðsskólastjóra, hann var meðal
þeirra sem tóku mið af skósveinum
Jónasar frá Hriflu. Er það ekki
makalaust að í rúmlega sextíu ára
sögu Héraðsskólans á Laugarvatni
hafa tveir menn farið með stjórn
nánast allan tímann og skipt honum
sem næst að jöfnu?
Kennarastofan í Héraðsskólan-
umn er ekki stór, líklega 10-12
fermetrar. Þar sátum við flestar
frímínútur og löngum þess utan um
tveggja áratuga skeið. Alkunna er
að Islendingar eru ríkir, svo ríkir
að þeim fannst við hæfi að leggja
fyrir róða þá átta skóla sem voru
hvað gæfulegastir á öldinni, héraðs-
skólana. Við stóðum meðan stætt
var. Lengst hélt fjórmenningaklíkan
út, Benedikt, Adda, Óskar og
Hreinn. Nú skyldu menn ætla að
við yrðum hundleið hvert á öðru.
En það var öðru nær. í hverjum
frímínútum komum við saman og
þótt við kynnum hvert annað meira
og minna utan að og vissum hug
hvert annars voru hverjar frímínút-
ur tilhlökkunarefni. Þarna var bull-
að og blaðrað með ólíkindum. Mál-
haltara og þágufallssjúkara fólki hef
ég ekki kynnst. Því að þessi dverg-
vaxna kennarastofa minnti helst á
lúkar í litlum fiskibáti og kennaral-
iðið áhöfn á slíku fleyi. Þarna var
Benedikt í essinu sínu. Með öðrum
orðum Benedikt var með allra
skemmtilegustu mönnum sem ég
hef kynnst. Stundum gleymdum við
okkur, gestur kom í heimsókn og
við héidum áfram fíflaganginum.
Einhver sá svip á gesti og við urðum
virðulegir kennarar á ný.
Starf skólastjóra við heimavistar-
skóla er bæði erfitt og vanþakklát.
Unglingar koma til náms úr breyti-
legu umhverfi og þeir og foreldrar
þeirra gera oft kröfur sem á einskis
manns færi er að uppfylla. Ekki
verður hjá því komist að stundum
kastist í kekki þegar lífsmunstur
nemenda og skólareglur eiga ekki
sama farveg. Eflaust finnast þeir
sem fannst Benedikt óbilgjarn og
kröfuharður en ég hygg að meðal
nemenda hans séu hinir miklu fleiri
sem mátu hann að verðleikum, ef
ekki meðan þeir voru í skólanum
þá síðar. Hitt vissum við sem unnum
lengst með honum að langmestar
kröfur gerði hann jafnan til sjálfs
sín.
En nú er þessu lokið. Hinn fyrsti
fjórmenninganna er fallinn en eftir
sitjum við þijú, Adda, Óskar og
Hreinn.
Ég votta ættingjum Benedikts
samúð mína. Miklu erfiðara er að
segja að lokum: „Elsku Adda. Lifum
áfram og njótum minninganna."
Hreinn og Guðrún.
Ég hef þekkt Benedikt Sigvalda-
son frá því ég var 15 ára gamall.
Þá var hann nemandi við nýstofnaða
gagnfræðadeild Héraðsskólans á
Laugarvatni og ég einn af rétt rúm-
lega eitt hundrað nemendum yngri
deildar skólans. Leiðir okkar Bene-
dikts hafa af og til legið saman og