Morgunblaðið - 31.10.1997, Blaðsíða 43

M0RQUNBLAÐÍ&'
MINNIIMGAR
FÖSXUDAGUR 31. OK.TÓBER JS97. - 43.
legastar. Framlag Heimahlynning-
ar Krabbameinsfélagsins var ómet-
anlegt en það gerði Halldóri kleift
að fá þá ósk uppfyllta að dvelja
heima. Það er mjög gefandi að
kynnast manni eins og Halldóri og
því er missirinn mikill. Við vottum
ykkur, elsku íva, Bjössi, Edda,
Viðar, Gyða, Dóra og öllum öðrum
sem syrgja Halldór okkar dýpstu
samúð.
Kristinn og Guðjón Reynir.
í dag er til moldar borinn Hall-
dór Kristinn Björnsson, fram-
kvæmdastjóri og aðaleigandi
Gúmmívinnustofunnar hf. í
Reykjavík.
Ég kynntist Halldóri fyrst um
1970 en samgangur var þó tak-
markaður fyrstu árin þar sem við
bjuggum hvor á sínu landshorni.
Það var svo árið 1975 er eigendur
Barðans hf. og Gúmmívinnustof-
unnar hf. urðu ásáttir um að skipta
með sér eignum sínum að kynni
okkar styrktust. Þá talaðist svo til
á milli okkar Halldórs að ég kæmi
til starfa hjá honum, við skrifstofu
og innheimtustörf, í Barðanum hf.
sem hann var þá framkvæmda-
stjóri fyrir, eftir að ég hefði lokið
störfum hjá því fyrirtæki sem ég
þá vann hjá. Eg hóf störf hjá Hall-
dóri á sumardaginn fyrsta árið
1976 en þá hafði sú breyting orðið
á að skipti fyrirtækjanna höfðu
farið á þann veg að í Halldórs hlut
kom Gúmmívinnustofan hf. Hall-
dór gekk ótrauður fram við undir-
búning og rekstur eins og hann
átti vanda til þó að við nýjar og
breyttar aðstæður væri að fást.
Naut hann þar góðrar aðstoðar
Viðars sonar síns sem og annarra
starfsmanna er fylgdu honum við
skiptin og sumir hveijir starfa enn
við fyrirtækið.
Starfsemin óx hraðfara, mikil
vinna var lögð í uppbyggingu sóln-
ingarverksmiðju, en þess má geta
að ekki var trú manna á sóluðum
hjólbörðum mikil í fyrstu. Ég tel
ekki vafa á að Halldór og hans
menn eiga sinn stóra þátt í að
þessi iðnaður hefur vaxið og
styrkst hér á landi og að sólaðir
hjólbarðar eru í dag raunhæfur og
góður valkostur við hlið nýrra.
Vöxtur fyrirtækisins kallaði á auk-
ið húsnæði og því kom að hús-
næðið í Skipholtinu var orðið of
lítið og því var ráðist var í bygg-
ingu stórhýsis að Réttarhálsi 2 þar
sem aðalaðsetur fyrirtækisins er í
dag. Þar var gengið fram af sömu
atorku og áður og allt gert til að
gera fyrirtækið sem best úr garði
og hefur þar verið tekin upp nokk-
uð fjölbreyttari þjónusta við bif-
reiðaeigendur en áður var.
Viðar hefur starfað við hlið föður
síns hjá fyrirtækinu um fjölda ára
og er nú fyrir nokkuð löngu tekinn
við framkvæmdastjórn fyrirtækis-
ins. Undir hans stjórn hefur fyrir-
tækið blómgast og dafnað og þó
að áherslur þeirra feðga hafi ekki
alltaf verið þær sömu leystu þeir
sín mál jafnan á farsælan hátt.
Fyrir allnokki-um árum kom svo
Edda dóttir Halldórs til starfa hjá
fyrirtækinu sem fjármálastjóri og
hefur staðið við hlið bróður síns að
rekstrinum. Björn sonur Halldórs
hefur einnig starfað þar þegar hann
hefur ekki verið við sína aðalatvinnu
sjómennskuna. Þannig hefur fjöl-
skyldan lagt sitt að mörkum og
gefist vel. Ég tel mig geta fullyrt
að Halldór var góður húsbóndi.
Hann var hreinskiptinn og krafðist
ekki minna af sjálfum sér en öðrum
og var í mun að það sem umsamið
var væri haldið. Halldór var ekki
margmáll dags daglega en var góð-
ur viðræðu og fróður um ýmis mál
og gat verið skemmtilegur sögu-
maður ef hann vildi svo við hafa.
Hann var heimakær og ekki mikið
fyrir óþarfa ferðalög en naut þess
að geta sest niður, oft með góða
bók en af þeim átti hann nokkuð
og þótti vænt um. Heima fyrir naut
hann líka góðs atlætis sinnar góðu
konu ívu Björnsdóttur sem var hon-
um ávallt tryggur félagi og föru-
nautur. Hann hafði gaman af veiði-
skap og var góður veiðimaður enda
gengið fram af áhuga og atorku
þar sem annars staðar.
Eitt var það áhugamál Halldórs
sem tók meiri tíma en annað í tóm-
stundum hans en það var hesta-
mennskan. Hann naut sín vel_ á
þeim vettvangi og átti ásamt ívu
margar góðar stundir með hestum
og hestamönnum. Stunduðu þau
hjónin hestamennskuna saman til
íjölda ára allt þar til að íva varð
fyrir slysi fyrir fáum árum sem kom
í veg fyrir að hún gæti stundað
þetta áhugamál sitt.
Halldór bar einatt mikla um-
hyggju fyrir heimili sínu og velferð
barna sinna og fjölskyldna þeirra
enda bera börnin vott þar um. Hann
þekkti vel til erfiðleika og fátæktar
fyrr á öldinni og nefndi stundum
baslið sem fylgdu kreppunni miklu
og árunum þar á eftir. Hann vildi
því umfram allt tryggja hag fjöl-
skyldu sinnar og afkomenda. Hall-
dór minn þegar þú nú leggur í þína
hinstu för vil ég óska þér alls hins
besta á ókunnum stigum. Ég er
þess fullviss að leið þín verður greið
og heimkoman góð þó þér hafí ef
til vill ekki gefist mikill tími til að
undirbúa ferðina.
Kæra íva, innilegar samúðar-
kveðjur sendi ég þér og þínum öll-
um. Ég þakka kærlega fyrir góða
samfylgd.
Trausti Friðbertsson.
Mig setti hljóðan þegar dóttir
mín og sonur mín hringdu til mín
og sögðu mér að afi þeirra, Halldór
Björnsson, væri látinn. Reyndar
átti ég von á þessu, en ekki svona
fljótt. Ég settist niður og hugleiddi
hversu lengi ég hafði þekkt Halldór
og komst að raun um að það voru
42 árin sem við höfðum þekkst.
Kynni hófust þegar ég vann hjá
Eimskip við að hlaða vörubíla, sem
fluttu vörur til Keflavíkurflugvallar
fyrir varnarliðið. En Halldór átti
einn af þeim stærri. Oft sinnaðist
okkur um hleðsluna á bílnum, en
ávallt hafði Halldór rétt fyrir sér.
Móðursystir mín átti heima á Hrísa-
teignum eins og Halldór. Hitti ég
Eddu, dóttur Halldórs, þegar hún
var í heimsókn, sem síðar varð kon-
an mín. Ég man hversu íva og
Edda urðu hissa þegar Edda kynnti
mig fyrir verðandi tengdaföður og
við heilsuðumst kunnuglega. Því
þær vissu ekki okkar fyrri kynni.
Ég bjó fyrstu árin heima hjá Hall-
dóri og Ivu, en flutti síðan á jarð-
hæðina á Rauðalæknum. Það má
segja að Halldór og íva hafi alið
börnin okkar Eddu upp, því þau
voru alltaf uppi hjá ömmu og afa,
en þau elskuðu hann mjög heitt.
Ég kveð þig Halldór með þakklæti
fyrir allar þær stundir sem við átt-
um saman, og leiðir okkar munu
seinna Jiggja saman í austrinu. Ég
sendi ívu, börnum, barnabömum
og barnabarnabörnum mína dýpstu
samúð, við fráfall Halldórs. Guð,
vertu með þeim í sorg þeirra.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guðni Langer.
Til afa.
1 djúpum míns hjarta er örlítið leynihólf
innst,
sem opnast af skyndingu þegar mig varir
minnst,
og hugskotsins auga með undrun og
fögnuði sér
eitt andartak birtast þar myndir síðan
forðum af þér.
(Jón Helgason)
Ég kveð þig með þessum ljóðlín-
um, elsku afi minn. Minningin um
þig lifir.
Edda Guðrún.
Elsku Halldór afi hefur kvatt
þennan heim eftir langa og gæfu-
ríka ævi. Það er margs að minnast
um hann afa sem við höfum alltaf
borið mikla virðingu fyrir. Kannski
var það hatturinn sem hann var
alltaf með eða bara hvernig hann
bar sig og var. Afi bjó við góða
heilsu allt þar til hann veiktist í
haust. Hann gat gert næstum hvað
sem hann vildi. Við systkinin höfum
alltaf verið stolt af því hversu dug-
legur afi var að fara á hestbak og
hvað vel hann hugsaði um hestana
sína. Yngvi, maðurinn hennar ívu,
kom stundum með fullan poka af
brauði til hans handa hestunum,
og var það eins og að gefa honum
gull og sagði hann alltaf að hestun-
um liði svo vel að fá brauðbita.
Hann var náttúruunnandi og vissi
líka að í náttúrunni leynast öfl sem
hann notaði bæði fyrir sig og hest-
ana sína. Við minnumst allra heim-
sóknanna til ömmu og afa í hesthús-
ið þeirra í Víðidal þegar við vorum
yngri. Anna og íva fengu seinna
meir að hafa hestana sína í hesthús-
inu hjá þeim og minnast þær stund-
anna með þeim í hesthúsinu og allra
útreiðartúranna.
Ofarlega í huga okkar eru heim-
sóknir afa og ömmu í sveitina, þeg-
ar við bjuggum á Snjallsteinshöfða.
Það var alltaf gaman að fá þau og
tóku þau gjarnan bæði virkan þátt
í búskapnum.
Skoðanir afa á uppeldi barna
komu skemmtilega fram þegar
Halldór var lítill, því hann átti það
gjarnan til að skilja kartöflurnar
sínar eftir á diskinum sínum. Afi
tók það ekki í mál enda hefur það
aldrei verið góður siður að leifa
matnum. Halldór minnist þess einu
sinni að hafa þurft að dúsa inni í
stofunni vegna þessa, meðan aðrir
kláruðu matinn sinn. Hann Halldór
man líka vel eftir öllum veiðiferðun-
um sem hann fór í með afa og
pabba, og í einni af þessum ferðum
fékk hann sinn maríulax.
Við höfum öll nema Kolla starfað
um einhvern tíma á Gúmmívinnu-
stofunni og þá hittum við afa reglu-
Iega því hann kom þangað á hveij-
um degi. Við tókum vel eftir því
hvað allir báru mikla virðingu fyrir
honum í fyrirtækinu. íva geymir
það í minningunni þegar afi og
amma komu á fyrstu einkasýning-
una hennar í vor. Afi var hress og
hreifst af myndunum sem fjölluðu
um náttúruna. Hann var ekki lengi
að velja myndina sem honum fannst
fallegust og hann vildi eignast.
Anna er við nám í Danmörku og
býr þar ásamt syni sínum, Hilmari
Birni. Afi hafði alltaf mjög gaman
af að fá Hilmar í heimsókn, fannst
hann bæði skemmtilegur og fjörug-
ur strákur. Honum fannst sérstakt
hvað Hilmar var duglegur að hafa
ofan af fyrir sér með leik og söng.
Það var erfitt fyrir Önnu að fylgj-
ast með veikindum afa í fjarlægð
og þegar við sáum að baráttan var
á enda var ákveðið að Anna tæki
næsta flug og það hefði ekki mátt
vera seinna því afi yfirgaf þennan
heim þremur tímum eftir að Anna
hafði komið til hans. Var þessi
stund mjög mikilvæg fyrir Onnu
að geta kvatt hann og tekið þátt í
sorginni með fjölskyldunni.
A meðan á veikindum afa stóð
fannst Kollu hún tengjast honum
miklu betur og skilja hann, enda
eyddi hún mörgum stundum með
honum bæði heima og þegar hann
var á spítalanum. Það kom alltaf
ró yfir afa þegar Kolla kom því
bæði ræddi hún mikið við hann og
nuddaði á honum fæturna. Einnig
kom hún með ýmis jurtalyf handa
honum eins og svo oft áður sem
hann hafði mikla trú á.
Það er margt hægt að læra af
lífshlaupi afa. Hann ólst upp við
erfið skilyrði og þurfti alltaf að
vinna fyrir sínu. Með áræði og mik-
illi vinnu bjó hann til mjög öruggt
skjól fyrir sig og ömmu í ellinni.
Við munum alltaf muna eftir
styrk og hlýju afa. Við vitum að
afi hefur fundið frið og ró þar sem
hann er kominn núna, það var ekki
hans eðli að þurfa að taka lyf og
reiða sig á hjálp annarra eins og
var í lokin. Elsku amma, við vitum
að guð er með þér og mun gefa
þér styrk í sorg þinni.
Kolbrún (KoIIa), íva, Anna
og Halldór Björnsbörn.
GUÐMUNDUR KR.
AXELSSON
Guðmundur
Kristinn Ax-
elsson var fæddur
24. ágúst 1928.
Hann lést 19.
október síðast lið-
inn í Vestmanna-
eyjum. Foreldrar
hans voru Axel
Guðmundsson,
bifreiðastjóri, og
kona hans Anna
Guðmundsdóttir.
Guðmundur ólst
að mestu leyti upp
hjá móðurforeld-
rum sínum, þeim
Guðmundi Sigurðssyni, kaup-
manni á Laugavegi 70, og
Þórönnu Þorsteinsdóttur.
Systkini hans eru Þóranna,
Valgeir, Guðmundur, Gunnar,
Daníel og Guðlaug-
ur Ingi.
Guðmundur
kvæntist 8. sept-
ember 1949 Dýrf-
innu Valdimars-
dóttur, f. 1. maí
1931, en hún lést 22.
júní 1992. Börn
þeirra eru Þóranna,
f. 21. janúar 1949,
Valdimar, f. 24. júní
1950, Stefán, f. 4.
janúar 1953, d. 6.
júní 1994, Axel, f.
21. desember 1956,
og Hafsteinn, f. 19.
ágúst 1963.
Útför Guðmundar Kristins
verður gerð frá Fossvogskap-
ellu í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Þeim fækkar óðum samferða-
mönnunum sem hafa fylgt manni
á lífsgöngunni. Nú síðast lést Guð-
mundur mágur og svili okkar eða
Diddi eins og hann var alltaf
kallaður. Hann hóf ungur sjó-
mennsku, oftast á togurum Bæjar-
útgerðarinnar í Reykjavík. Meðal
annars var hann á Hallveigu
Fróðadóttur í ofviðrinu mikla við
Nýfundnaland 1959, þegar togar-
inn Júlí fórst, en þá þurftu skipverj-
ar að beija klaka linnulaust allan
sólarhringinn. Sagði hann að allir
vírar hefðu verið álíka sverir og
tunna, það er varla hægt að
ímynda sér hvílík þrekraun það
hefur verið að geta haldið skipinu
á floti við slíkar aðstæður, en svona
er sjómannslífið.
Guðmundur og Dýrfínna bjuggu
í eitt til tvö ár á Orrastöðum í
Húnavatnssýslu, annars bjuggu
þau lengst af í Reykjavík, eftir
Vestmannaeyjagosið fluttu þau til
Eyja, ásamt öllum sínum börnum,
og búa þau flest þar enn, nema
Þóranna sem býr í Ólafsvík. Diddi
stundaði sjóinn lengst af meðan
heilsan leyfði. Fyrir um það bil 10
árum veiktist Dýrfinna kona hans
af alzheimer-sjúkdómnum og lést
hún langt fyrir aldur fram. Eftir
það bjó Diddi með sonum sínum
Stefáni og Axel. Diddi var góður
kokkur og hélt hann öllu í horfinu
eftir bestu getu eftir lát konu
sinnar, en síðustu árin voru honum
erfið vegna vaxandi heilsuleysis.
Við hjónin og bömin okkar
þökkum Didda samfylgdina, og
biðjum öllum hans afkomendum
Guðs blessunar.
Líknargjafinn þjáðra þjóða,
þú sem kyrrir vind og sjó,
ættjörð vor í ystu höfum
undir þinni miskunn bjó.
Vertu með oss, vaktu hjá oss
veittu styrk og hugarró
Þegar boðinn heljar hækkar,
Herra lægðu vind og sjó.
(Jón Magnússon)
Stefán og Hulda.
JÓHANNES
JÓHANNESSON
+ Jóhannes Jó-
hannesson
fæddist á Akureyri
2. september 1947.
Hann lést í Reykja-
vík 19. október síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram frá
Háteigskirkju 29.
október.
Kæri vinur. Með
örfáum orðum viljum
við kveðja þig og
þakka samveruna.
Frá því að vinátta
okkar hófst fyrir um
25 árum, höfum við notið þess að
eiga þig fyrir vin.
Vin sem alla tíð hefur verið
traustur, hlýr og staðfastur sem
klettur. Að skoða minningar sínar
er eins og að taka fram perlufesti
og þreifa eftir hverri perlu fyrir
sig og við hverja þeirra er tengd
minning. Okkar perlufesti er löng.
Það er dásamlegt að geta átt allar
þessar minningar, því þær getur
enginn tekið frá okkur. Við minn-
umst ferðarinnar til London á sín-
um tíma, margoft hefur verið rætt
um að endurtaka þá ferð, síðast í
afmælinu þínu í september. Þú
vildir bara verða ögn hressari.
Margar góðar stundir áttum við í
sumarbústað fyrir austan og
seinna fyrir vestan.
Spilakvöldin voru
mörg og þrátt fyrir að
sumir svindluðu með
sérhönnuðu merkja-
kerfi tókst þér alltaf
að koma ykkur köllun-
um í vinning og skráð-
ir í bókhaldið sam-
viskusamlega sem Við
og Þið.
Enn ein stór perla,
vikan sem við fjögur
áttum saman um
bjartar sumarnætur
og daga siglandi á lít-
illi skútu milli Jökul-
fjarðanna fyrir vestan. Náttúran
var næstum heilög og við ein í
heiminum. Veðráttan var eins og
lífið, það gerði storm, svo skútan
virkiiega hallaðist, það var líka
góður byr á milli. En sem betur
fer fyrir kokkinn og káetudömuna
var oftar næstum logn, jafnvel svo
mikið að ekki var hægt að nota
segl. Sem betur fer höfum við
margs að minnast og við þökkum
fyrir það. Vertu sæll, vinur.
Elsku Oliý, Jóji, Maggý, Magga
og Örvar, við biðjum Guð að veita
ykkur huggun í sorg ykkar. Minn-
ingin um góðan eiginmann, föður
og tengdaföður verður styrkur
ykkar.
Ásdís og Gunnar Karl.
Handrit afmælis- og minningargrcina skulu vera ve! frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár.
Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld i úrvinnslu. Senda má
greinar til blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar
um má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki
yfir eina örk A-4 miðað við meðallinubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.