Morgunblaðið - 31.05.1988, Síða 66

66
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 31. MAÍ 1988
//
iío, es oleyfcK gulLfisk.'ínum (i
idk^almenr\'i\eqan sundsprett.
Reyndu að horfa fram
fyrir þig, maður!
Þetta verða vísindastofn-
anir að rannsaka. Þetta er
stærsta lifur sem ég hef
séð um mína ævidaga!.
HÖGISTI HREKKVÍSI
Ovirðing við forsetaembættið
Kæri Velvakandi. línur. Ég er búin að lifa lengi en
Mig langar til að skrifa fáar fylgist samt vel með því sem ger-
Launamismunur
óþarflega mikill
Til Velvakanda.
Mikil umræða hefur skapast um
það að undanförnu að nauðsynlegt
sé að jafna laun fólks hér á landi
til að skapa þjóðareiningu og gera
þjóðinni kleift að komast útúr þeirri
^arhagsóreiðu sem ríkt hefur. Bent
hefur verið á að launamismunur sé
óþarflega mikill og fái menntamenn
alltof stóran hlut. Kvennalistinn
hefur sett þetta mál á oddinn og í
því sambandi er athyglisvert að
formaður flokksins er læknir og
þekkir þessi mál vel eins og þau
eru á sjúkrahúsunum. Ég hef sjálf
unnið á sjúkrahúsi og veit að þar
er mikill launamismunur á milli
starfsstétta.
Ég tel að vinnulaun ættu fyrst
og fremst að ráðast af lengd vinn-
utíma og því hversu erfítt starfið
er. Góð laun ætti að borga fyrir öll
nauðsynleg störf sem unnin eru.
Menntun má að sjálfsögðu meta en
enginn ætti þó að hafa nema um
tíu prósent meira kaup en almennt
verkafólk. Ég stend með Kvenna-
listanum í því að launakjör verði
jöfnuð og veit um marga sem eru
sama sinnis.
Sigrún Jóhannesdóttir
ist bæði innanlands og utan.
Ég ann listum og bókmenntum,
einnig hef ég séð inn í annan heim,
en hann er bjartari og betri en
þes« sem við lifum í.
Ég horfi á sólaruppkomu og
sólarlag, sé alla þessa dýrð og
óendanleik sem enginn skilur til
fulls.
Mér brá því í brún, þegar ég las
í blöðunum að frú frá Vestmanna-
eyjum ætlar að bjóða sig fram til
forseta íslands á móti Vigdísi for-
seta, þótt hún gæfí kost á sér til
setu áJfram. Mér fínnst þetta óvirð-
ing sem henni er sýnd, vona að
það verði fleirum sem fínnst það.
Ég skil ekki í þessu fólki sem
styður þessa vitleysu.
Við ættum heldur að þakka
henni fyrir vel unnin störf og allan
þann skilning og hlýju sem hún
hefur sýnt landi og þjóð bæði inn-
anlands og utan. Henni hefur alls
staðar verið sýndur sómi og virðing
hvert sem hún hefur farið, enda
er hún hámenntuð, með sína ljúfu
og failegu framkomu.
Ég held við fáum ekki betri for-
seta, en þessi frú frá Vestmanna-
eyjum ætlar að hafa sig áfram
með pólitísku hugarfari og þrasi.
Ég held að það verði ekki til gæfu
fyrir land og þjóð.
Þó mér fínnist sjálfsagt að
mynda sér skoðun á þeim málum,
þá er það ekki rétt í þess tilfelli.
Auðvitað verður forseti íslands
að skrifa undir skjöl, en ekki með
pólitísku hugarfari og þrasi. Það
er nóg sundrung samt.
Fríðbjörg Jónsdótt
Vikverji skrifar
Víkverji, sem hér skrifar á skjá,
skrapp norður í land um hvíta-
sunnuna. Hann ók sem leið liggur
norður í Siglufjörð föstudaginn fyr-
ir hátíðina. Ástand vega var víðast
hvar gott. Bundið slitlag á mislöng-
um köflum og sæmilegur malarveg-
ur á milli. Sitt hvað þurfti að sjálf-
sögðu lagfæringar við, en á heildina
litið var vegurinn þolanlegur eftir
því sem við er að búast svo snemma
sumars.
Klæðning er á þjóðvegi Húna-
þings að stærstum hluta, þó að
malareyður séu nokkrar. Bundið
slitlag er síðan, smám saman, að
leggja undir sig Vestur-Skagafjörð.
Þegar austar dregur er ekið inn í
fortíðina, hvað ástand vega varðar.
Frá Hofsósi um Sléttuhlíð og Fljót
norður í Siglufjörð ræður fomeskj-
an ríkjum í vegamálum, mölin og
moldin nær einráð. Þó er sú
ánægjulega undantekning frá gær-
deginum að klæðning er komin á
Fljótaveg frá Reylq'arhóli, þar sem
Guðmundur í Byko hefur reist
myndarlegt fískeldi, austur fyrir
Miklavatn að Lambanesi. Brýnt er
að fá áframhaldandi klæðningu út
Almenninga að Strákagöngum.
XXX
Haustið 1968 vóru vígð jarð-
göng, Strákagöng, sem mfu
einangrun Siglufjarðar við um-
heiminn. Þrátt fyrir mikil snjó-
þyngsli norður þar hefur sú vegar-
bót, sem Strákagöng vóm og em,
gjörbreytt landsamgöngum við
Siglufjörð. Strákagöng hefðu hins-
vegar þurft að koma tíu til fimmtán
ámm fyrr. Þá hefði samþróun
Siglufjarðar, Fljóta og jafnvel
Sléttuhlíðar orðið önnur, meiri ogl
farsælli fyrir þetta svæði allt. Þessi
byggðarlög hefðu þróast, betur en
varð í eitt atvinnusvæði — og sam-
starf um flesta byggðaþætti orðið
nánara. Þrátt fyrir fjarlægð tengd-
ust austurhreppar SkagaQarðar
hinsvegar Sauðárkóki — um margt
— vegna erfíðra samgangna á þess-
um liðnu árum við Siglufjörð.
Fljótahreppamir tveir vóm ný-
verið sameinaðir í einn, sem er spor
til réttrar áttar. Það er máske full-
mikil róttækni (eða framsýni) að
sjá Fellshrepp, Fljót og Siglufjörð
í einu sveitarfélagi, þar sem þessi
byggðarlög sækja meiri styrk en
nú er hvert til annars, og hagsýni
og hyggindi ráða ferð um fram-
vindu.
Ef Strákagöng hefðu komið
1948, jafnvel 1958, í stað 1968,
heyrði þessi meinta framsýni hugs-
anlega vemleikanum og sagnfræð-
inni til í dag.
XXX
En það var „gólfið" í Stráka-
göngum sem ætlunin var að
skrifa um. Þar er hola við holu.
Og holur em hættulegar, ekki sízt
í jarðgöngum. Á þreföldu afmælis-
ári Siglufjarðar, þegar búast má
við mikilli umferð þangað, kæmi
ekki að sök þótt Vegagerðin tæki
til hendi í þessum fyrstu jarð-
göngum í vegakerfi landsins. Þar
þarf sitt hvað að lagfæra, en fyrst
og fremst gólf ganganna. Bregðast
þarf við skjótt og myndarlega.
Á hvítasunnu var Lágheiði, milli
Fljóta og Ólafsfjarðar, sem styttir
leið milli Siglufjarðar og Akureyrar
langleiðina um helming, enn lokuð
fyrir umferð. Þar er „niðurgrafínn
vegur og látinn moka sig sjálfur",
eins og heimamaður komst að orði
við Víkveija. Er ekki kominn tími
til að sinna Lágheiðinni betur en
gert hefur verið? Byggja upp veginn
og hjálpa vorinu við að lyðja hann?
Ef jarðgöng tengja senn Ólafsfjörð
við Eyjafjörð þarf sú mikla vega-
framkværpd að tengja saman aust-
ur- og vesturhluta Norðurlands. Þá
verður að ljrfta Lágheiðarvegj upp
á „yfírborð" jarðar.
XXX
Aheimleið til Reykjavíkur, kom-
inn í Hvalfjörð, ók Víkveiji inn
Laxárdal, yfír Kjósárskarð og upp
á Þingvallaveg — og sem léið liggur
til höfuðborgarinnar. Frá Kjósár-
skarði og allnokkra kílómetra áleið-
is til Reykjavíkur, á einni fjölföm-
ustu akstursleið landsins, er enn
malarvegur. Þessi vegur leit út eins
og landslag á tunglinu, holumar
jafnvel verri en í Strákagöngum.
Það stendur að vísu til, að sögn,
að setja klæðningu á þennan kafla
Þingvallavegar í sumar, sem er víst
eini kaflinn á leiðinni Reykjavík-
Þingvellir sem ekki hefur bundið
slitlag. Það er fagnaðarefni. Og
óneitanlega væri hagræði að því
að þessi fjölfarni vegarkafli yrði
fremur klæddur slitlagi fyrir sum-
ammferðina en eftir. Það sakar
ekki að kostnaðurinn við fram-
kvæmdimar skili sér í gagnsemi
fyrr en síðar.