Morgunblaðið - 31.05.1988, Blaðsíða 59

59
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 31. MAÍ 1988
Guðrún Egils-
dóttir- Minning
Fædd 11. maí 1920
Dáin 19. maí 1988
í dag verður borin til hinstu
hvfldar í Fossvogskirkjugarði systir
mín Guðrún Borgars Egilsdóttir.
Hún lést í Borgarspítalanum 19.
maí sl. eftir stutta en hetjulega
baráttu við krabbameinið, þann
banvæna sjúkdóm, sem margan
manninn hefur lagt að velli, suma
langt fyrir aldur fram. En örlög
hennar voru ráðin, er henni eftir
uppskurð var tilkynnt að hjá henni
yrði lífinu ekki bjargað og skammt
eftir ólifað. Þetta kom því eins og
reiðarslag yfir fjölskyldu hennar og
ástvini, en hún tók þessu af svo
ótrúlegri ró og jafnaðargeði og
gerði sér strax far um að gera fjöl-
skyldu sinni grein fyrir því, að dauð-
inn væri aðeins hluti af lífinu og
sjáifsagt atriði í gangi lífsins, önnur
lífssvið framundan og því ekki
ástæða til að vfla. Þvflíkt sálarþrek
er sjaldgæft.
Guðrún var fædd á Hlíðarhúsum
á Snæfjallaströnd 11. maí 1920,
dóttir hjónanna Egils Jónssonar
bónda þar og konu hans, Guðrúnar
Þórðardóttur, og ólst þar upp í stór-
um bamahópi til 12 ára aldurs, að
þau fluttu búferlum í Amardal við
Skutulsfjörð.
Á Hlíðarhúsum var mjög sumar-
fagurt, en undirlendi lítið, fjallið
hátt og tignarlegt á aðra hönd en
ÍsaQarðardjúpið á hina, breitt og
fagurt, girt háum formföstum fijöll-
um hið ytra en ávölum og iínumjúk-
um heiðum hið innra. í þessu um-
hverfi sleit Guðrún bamsskónum
og átti sína æskudaga bæði f leik
og starfi. En þótt sumarfagurt
væri á Snæfjallaströnd gat náttúran
verið óblíð á vetmm og þeir langir
og dimmir með fannkyngi og hörku-
veðmm. Það fer ekki hjá því að
maðurinn mótast af því umhverfí
sem hann vex uppúr, skapgerð hans
mótast í samræmi við þau lffskjör
sem hann býr við meðan hann er
að breytast úr bami í fullorðinn
mann. Skapgerð Guðrúnar mótaðist
að sjálfsögðu af þeim áhrifum sem
fátækt og hörð Iffsbarátta bjóða upp
á. Skapfesta, ótrúleg elja og kraftur
að hveiju sem hún gekk, samvisku-
semi og hjálpsemi við alla sem þess
þurftu við. í þessum anda vann hún
öll sín störf um ævina. Enda urðu
vistaskiptin ekki tíð hjá henni.
Eins og áður sagði, fluttist Guð-
rún með foreldmm sínum í Arnar-
dal 1932, en þar bjuggu þau í fjög-
ur ár, en fluttu þá að Kambsnesi
við Álftafjörð. Þar bjuggu þau þar
til þau fluttu til Súðavíkur 1942 og
áttu þar heima til dauðadags, síðast
í skjóli yngri dóttur sinnar og
tengdasonar.
Þegar foreldrar Guðrúnar fluttu
úr Amardal, var hún orðin 16 ára
gömul og á þeim tíma vom ungling-
ar á þeim aldri famir að vinna al-
gjörlega fyrir sér og mátti jafnvel
teljast sjálfsagt að slíkt gerðist al-
veg frá fermingaraldri, og var hún
því lítið sem ekkert í foreldrahúsum
eftir það. Hún stundaði alls konar
vinnu sem til féll, var í kaupavinnu
á sumrin, í vistum á vetuma og svo
sat það oft í fyrirrúmi að hjálpa
bæði skyldum og óskyldum, sem
áttu í erfiðleikum og var þá oftast
ekki komið heim með fullar hendur
flár heldur var þakklætið fyrir
veitta aðstoð eina greiðslan, enda
vom veraldlegar eigur Guðrúnar
ekki fyrirferðarmiklar, þegar hún
22 ára gömul fluttist suður, og ég
held að hún hafi getað haldið á
þeim frá skipshlið, þegar til
Reykjavíkur kom.
Hún byijaði fljótlega að vinna á
Álafossi, fyrst í þvottahúsi og síðan
í verksmiðjunni þar, uns hún réðst
í vist á bóndabýli í Fossvoginum
og þar kynntist hún eftirlifandi
manni sínum, Daníel Níelssyni. Þau
réðu sig sfðan til garðyrkjustarfa
hjá Sigurbimi Bjömssyni garð-
yrkjubónda á Bústaðabletti 23 og
þar stofnuðu þau heimili sitt í litlu
notalegu húsi, sem Sigurbjöm átti,
en fluttu síðan á neðri hæð íbúðar-
húss Sigurbjamar og var sambýlið
við þau ágætu hjón, Sigurbjöm og
Fanneyju, með ágætum og ég full-
yrði að mjög góð vinátta hafí skap-
ast milli þessara fjölskyldna, sem
entist meðan öll lifðu.
Á Bústaðablettinum bjuggu þau
Guðrún og Daníel í 14 ár. Þar fædd-
ust bömin fjögur, Elsabet, foringi
í Hjálpræðishemum, búsett í Nor-
egi; Guðrún Ámý, dó á 1. ári; Guð-
rún Rannveig, fóstra, búsett í
Reykjavík, gift Bimi Jóhannssyni,
bankastarfsmanni, og eiga þau 3
böm; Níels Egill, vélsmiður, búsett-
ur á Seyðisfirði, kvæntur Auði Stef-
ánsdóttur og eiga þau 2 böm; Ingi-
björg Etel, sem Guðrún eignaðist
áður en hún giftist, verslunarmaður
í Reykjavík, býr með Jóni Sigurðs-
syni, bakara. Ingibjörg á 4 syni frá
fyrra hjónabandi.
1962 fluttust Guðrún og Daníel
í eigið húsnæði á Grensásvegi 60,
sem var svo heimili þeirra alla tíð
síðan. Þar var oft margt um mann-
inn, skyldir og óskyldir, enda mjög
vel tekið á móti öllum sem þar bar
að garði, og oft höfum við hjónin
og böm okkar átt góðar stundir á
því heimili. Það mátti segja að þar
væri nokkurskonar miðstöð frænda
og vina þegar komið var til
Reykjavíkur og alltaf var pláss.
Ekki var síður að vænta vinsemdar
frá Daníel, enda mannkostamaður
í hvívetna, og sambúð þeirra og
samheldni var með ágætum og
bömin þeirra bera þess vitni, að þau
hafa verið allt í senn, foreldrar,
fóstmr, félagsfræðingar og sál-
fræðingar, en allir þessir aðilar em
taldir nauðsynlegir til þess að böm
okkar geti orðið nýtir þegnar í þjóð-
félaginu.
Árið 1959 byijaði Guðrún að
vinna f Vestfirsku harðfisksölunni
og vann þar alla tíð síðan eða í 29
ár, af sinni alkunnu samviskusemi,
þar til starfsþrekið var allt í einu
horfið og veikindin búin að taka öll
völd. Guðrún þráði alltaf að koma
á æskuheimili sitt, Hlíðarhús.
Eftir því sem árin liðu varð sú
þrá sterkari, þar situr rótin eftir,
þó svo að mörgum takist að festa
rætur á þeim stöðum sem lífsbarátt-
an fer fram á. Jafnvel þó að kotið
sé orðið rústir einar, þá er aðdrátt-
araflið það sama. Mannlífið í gamla
torfbænum er alltaf ljóst fyrir hug-
skotssjónum og minningamar
hrannast upp í huganum. Þetta
gerðist hér, en hitt þar, örnefnin
ljóslifandi á hveijum steini og hverri
þúfu, þungur niður Möngufoss, belj-
andi hávaði og straumþungi Skark-
ár, sem rann til sjávar við túnfótinn
og var hættuleg smáu fólki sem
skapaði sér leiksvæði hvar sem því
fannst henta í það og það skiptið.
Svo vom það steinamir og björg-
in, sem geymdu sína ósýnilegu íbua.
Þar varð að fara hljótt um gmndir
og móa, svo íbúum þeirra væri ekki
skapað óþarfa ónæði. Fyrir 3 ámm
gerðum við systkinin okkur ferð,
ásamt mökum og skylduliði, að
rústum æskuheimilisins okkar,
Hlíðarhúsa, og nutum þess að lifa
þar í heimi minninganna um stund-
arsakir, ógleymanleg stund, en lífið
er hverfult og' engan óraði fyrir
því, að svo stutt væri til kveðju-
stundarinnar, sem nú er komið á
daginn.
Við óskum okkar kæm systur
alls góðs í nýju heimkynnunum og
vonum að hún njóti þess sem hún
hefur áunnið sér með góðu lífemi,
trúfestu og hjálpsemi við samferða-
fólkið.
Kæri Daníel, Ingibjörg, Beta,
Gunna Veiga, Nflsi og §ölskyldur
ykkar, við hjónin sendum okkar
bestu samúðarkveðjur, þið hafíð
mikið misst og erfitt að sætta sig
við svo snögg umskipti, en þetta
er gangur lífsins og við biðjum góð-
an Guð að styrkja ykkur og vemda
alla tíma.
Bjarni Egilsson
„Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta
hann hressir sál mína
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Ja&vel þótt ég fari um dimman dal
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býrð mér boið
frammi fyrir flendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu.
Bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína.
Og í húsi drottins bý ég
langa ævi.“
(Sálm. 23)
Nú er amma, Guðrún á Grensás-
vegi, horfin frá okkur og viljum við
því þakka henni fyrir það sem hún
gaf okkur og var okkur, og biðjum
Guð að fylgja henni.
Elsku afi, við biðjum Guð að
styrkja þig og styðja og muna með
okkur góðar minningar um elsku
ömmu okkar.
Daniel og Guðrún Lisbet
Btómastofa
Riðfinns
Suðurtandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öll kvöld
til kl. 22,-einnig um helgar.
Skreytingar við öll tllefni.
Gjafavörur.

Er búið var að lesa hún bar þeim kvöldverðinn
og breiddi síðan ofan á litla hópinn sinn.
A versin sín þau minnti og vermdi kalda fætur
en vakti sjálf og pijónaði fram á miðjar nætur.
(Guðm. Friðjónsson)
Þetta ljóð á vel við þegar við
kveðjum elsku ömmu okkar, Guð-
rúnu, sem lést 19. þ.m. eftir 2ja
mánaða veikindi. Það er svo erfitt
að skilja og trúa því að amma sé
ekki lengur hérna hjá okkur, en við
vitum að nú líður ömmu vel hjá
Guði. Hann gaf henni svo mikinn
styrk og kraft þessar síðustu og
erfiðu vikur.
Amma vann allan daginn, og
þegar hún átti frístund var sest
með pijónana til að við „ungamir"
hennar hefðum sokka, vettlinga og
peysur til að ylja okkur og svo
pijónaði hún lopapeysur á stóru
drengina sína. Amma sat aldrei
auðum höndum, hún vildi alltaf
hafa nóg að gera.
Þegar við komum í heimsókn til
afa og ömmu á Grensásvegi var
snúist í kringum okkur og ekkert
var of gott fyrir okkur og amma
var alltaf svo ljúf og góð við okkur.
Elsku afi, við vitum að tómleikinn
og missirinn er mestur hjá þér, en
megi orðin í Sálmi 145, 14—19,
verða þér til blessunar og styrktar.
Drottinn styður alla þá er ætla að hníga
og reisir upp alla niðurbeygða.
Allra augu vona á þig
og þú gefur þeim fæðu þeirra á réttum tíma,
þú líkur upp hendi þinni
og seður allt, sem lifir, með blessun.
Drottinn er réttlátur í öllum sínum vegum
og miskunnsamur í öllum verkum sínum.
Drottinn er nálægur öllum, sem ákalla hann,
ölium sem ákalla hann í einlægni.
Hann uppfyllir ósk þeirra, er óttast hann,
og hróp þeirra heyrir hann og hjálpar þeim.
Amma kvaddi okkur alltaf með
orðunum „Guð fylgi þér, elskan
mín,“ og megi þau orð vera hinsta
kveðja okkar til ömmu.
Egill Rúnar, Kristveig,
Ásgeir og Ásta.
Það er engum vafa undirorpið
að mikil gæfa fylgir því að eignast
góða vini. Þegar svo þessir vinir
hverfa úr þessum heimi, þá ósjálf-
rátt staldrar maður við og leiftur
frá liðinni tíð þjóta i gegnum hug-
ann.
Þegar kær samstarfskona og vin-
ur, Guðrún Egilsdóttir, lést 19. maí
sl. fór ekki hjá því að mér yrði fylli-
lega ljóst hvers konar tryggðarvinur
var að kveðja þennan heim. Með
fáum orðum vil ég nú þakka henni
þessa vináttu.
Guðrún Egilsdóttir var fædd 11.
maí 1920 og var ein af níu bömum
hjónanna Guðrúnar Þórðardóttur
og Egils Jónssonar, er síðast bjuggu
í Súðavík við ísafyarðardjúp. Um
ættir hennar verður skráð af öðrum
svo því er sleppt hér.
Þegar ég hóf rekstur fyrirtækis
míns fyrir hartnær þijátíu ámm þá
réðst Guðrún til fyrirtækisins og
starfaði þar allt til þess að hún lést.
Þijátíu ár í samstarfí gerir það
að sjálfsögðu að verkum að fólk
kynnist náið. Það segir líka um leið
að svona langt samstarf á vinnustað
á sér ákveðna forsendu, forsenda
sem í daglegu amstri er ekki veitt
nægjanleg athygli. En þegar að
vegamótum kemur, þá kemur það
ljóslifandi fyrir hugskotssjónir hvað
að baki slíkri tryggð býr. Ég játa
það undirhyggjulaust að það var
mín gæfa, svo og þess fyrirtækis
sem ég rek, Vestfirsku harðfisksöl-
una, að Guðrún skyldi koma til
starfa. Slflct var framlag þessarar
hæversku og traustu vinkonu
minnar.
Ég vona að hún fyrirgefi það þó'
að ég nú að leiðarlokum láti það
koma fram hér, að framlag hennar,
samviskusemi og alla umhyggjuna
mat ég mikils og fyrir þetta allt vil
ég nú þakka af heilum hug.
Allir eru sammála því, þ.e. þeir
sem í fyrirtækjarekstri standa, að
frumforsenda fyrir því að slíkur
rekstur gangi upp, er að trú-
mennska og gagnkvæmur skilning-
ur sé fyrir hendi. Guðrún var i ríkum
mæli meðvituð um þetta. Hún verð-
ur ávallt í mínum huga sú kona sem
af lítillæti og af einstakri hjálpsemi
þjónaði þeim samferðamönnum sem
hún tók ástfóstri við. Þess fengum
við að njóta, ég og fjölskylda mín.
Ég og konan mín, Hulda, svo og
bömin okkar sendum eiginmanni
Guðrúnar, Daniel, bömum þeirra
og öðmm ættingjum innilegar sam-
úðarkveðjur um leið og við þökkum
kærri vinkonu og frænku fyrir sam-
fylgdina. Guð veri með henni á
þeirri vegferð sem nú er hafin.
Garðar Hinriksson
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar, Guðrúnar Egils-
dóttur, í fáum orðum, en hún lést
í Borgarspítalanum 19. maí sl. eftir
stutta legu.
Það em tæp 15 ár síðan ég kom
fyrst á heimili þeirra hjóna, Daníels
og Guðrúnar. Elskulegri hjón er
vart hægt að hugsa sér. Á heimili
þeirra var ég veikominn.
Guðrún var sífellt að, iðjuleysi
var henni ekki að skapi. Hún pijón-
aði mikið og þá einna helst á bama-
bömin í Reykjavík og á Seyðisfirði.
Ófáar em þær flíkumar sem þau
hafa fengið frá ömmu á Grensás-
veginum.
Henni var mjög umhugað um
böm sín, bamaböm og tengdaböm,
já, og vildi allt fyrir alla gera.
Ég bið Guð að styrkja Danfel
tengdaföður minn og fjölskylduna
alla á þessum þungu dögum.
Ég er ríkari eftir kynni mín af
Guðrúnu.
Blessuð sé minning hennar.
Tengdasonur
Legsteinar
MARGAR GERÐIR
Mamorex/Gmít
Steinefnaverksmiðjan
Helluhrauni 14, sími 54034,
222 Hafnarfjörður
t Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug við andlát og jaröarför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og afa, EIRÍKS BJÖRGVINS LÁRUSSONAR, Hvassaleiti 6. Sérstakar þakkir færum viö Brunabótafélagi íslands. Kristfn Gísladóttir, Gísli Eiríksson, Dýrleif Frimannsdóttir, Hilmar Eiríksson, Guðlaug Gísladóttir og barnabörn.
■
t Þökkum innilega samúð og hlýhug við andlát og útför sonar okkar, bróður og mágs, GUÐMUNDAR STEFÁNSSONAR, Skála, Seltjarnarnesi. Sérstaklega þökkum við læknum, hjúkrunarfólki og samstarfsfólki á Reykjalundi, einnig læknum og hjúkrunarfólki á deild D-6A, Borgarspítalanum. Guðrún Kristjánsdóttir, Stefán Guðmundsson, Kristjana Stefánsdóttir, Guðmundur Þorkelsson, Elísabet Stefánsdóttir, Kristján Jóhannsson, Anna Stefánsdóttir, Reynir Jónsson, Unnur Duck, J.H. Duck.