Morgunblaðið - 24.09.1963, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 24. sept. 1963
BRJÁLAÐA HÚSIÐ
ELIZABETH FERRARS
— Ég vil vita allt, sem gerzt
hefur og allt, sem þú hefur
getað veitt upp úr þessu fólki.
— Fáðu mér blýantinn aftur,
bölvaður!
Toby velti honum yfir borðið.
Vanner dró stórt V á blað, rétt
eins og það gæti hresst upp á
sjálfsvirðingu hans, og hóf frá-
sögnina af því, sem gerzt hafði
um kvöldið.
Hann byrjaði á því, þegar hann
hafði sjálfur komið á vettvang
og klifrað inn um gluggann. Svo
var samtal hans við Charles
Widdison. Toby teygði úr löng-
um skönkunum og stakk hök-
unni niður í bringuna, en aug-
un yfirgáfu aldrei þunglamalega
andlitið á Vanner og- gráu aug-
un. Frásögn hans var tilbreyt-
ingalítil en þó nákvæm og hann
sleppti engu úr. Toby virtist
ánægður og kom ekki með nein-
ar spurningar.
En allt í einu gerip hann fram
í, eidsnöggt: — Bréfið, Vann-
er! Við skulum líta á bréfið!
-— Ég ætlaði nú einmit't að
fara að benda þér á, sagði Vann
er, — að dyrnar hjá henni voru
læstar — hún hefur gert það
áður en hún afklæddi sig fyr-
ir baðið — og þar sem hún var
með stryknínið, eða hvað það
nú var í veskinu sínu, hlýtur
það að hafa verið sett í veskið,
í staðinn fyrir kvefmeðalið, áður
en hún fór upp í herbergið sitt.
Spurningin verður því: — Hve-
nær sást hún síðast nota kvef-
meðalið, án allra illra afleið-
inga? Glösunum hlýtur að hafa
verið skipt eftir það. en áður
en hún fór upp. Frú Clare þyk-
ist hafa séð hana nota það klukk
an fjögur.
•— Já. gott og vel. sagði Toby,
— en við skulum kíkja á bréfið.
Vanner rétti honum það. — Þekk
ir þú höndina, Toby.
— Já, já. þetta er rithönd
Lou. Á andliti Toby var hvort-
tveggja í senn. hörku- og með-
aumkunarsvipur. — Þetta er
eins og hrafnaspark eftir krakka.
Þú skilur, Vanner. það er nú
kannski engin ástæða til að vera
að fárast yfir því, en líklega er
ég verri í skapinu en ég hef
nokkurntíma verið á minni lífs-
fæddri ævi. Hann gretti sig
skrítilega og hailaði sér svo aft-
ur til þess að lesa bréfið.
Það hljóðaði þannig:
Elsku Eva, ég veit að það
er bjánalegt af mér að vera
að skrifa ’þér, þegar við er-
■um staddar í sama húsinu,
og þú munt líka segja, að
það sé barnaskapur af mér.
Það veit ég, að það er, en
ég hef verið að herða mig
upp í að tala við þig og ekki
tekizt það. Ég er ofmikill
heigull til þess, og þú ert
svo óttavekjandi. Ég á ekki
við, að þú sért neitt hræði-1
ieg, en ég þori samt ekki að I
reyna að tala við þig. Og það, '
sem ég þarf að segja þér, I
er svo voðalegt. Ég gat ekki
einu sinni sagt Roger það, i
og þekki ég hann þó betur I
en þig. Hann segir þér sjálf- |
sagt, hvers vegna — en það
skiptir nú annars engu máli.
Kannski er það vegna þess.
að þú sért ekki rétta mann-
eskjan til að segja frá því,
er rétt, að ég geri það samt.
Ég hef gert nokkuð, sem er
svo voðalegt. Ég býst ekki
við, að þú getir fyrirgefið
mér. En ég fullvissa þig um,
að ég ætla að borga það sjálf,
en ekki fá neitt frá þér, eins
og ætlað var. Ég er búin að i
safna saman öllum peningum, !
sem ég gat, svo að ég get j
borgað það og þá vona ég, I
að allt komist í lag, svo að
þú þurfir engar áhyggjur að
hafa. Aðeins kann að vera
hætta á, að peningar verði
ekki að neinu gagni. En þó
held ég, að engin hætta sé
og að allt geti komizt í lag.
Ég hef brugðist trúnaði þín
um.
Þessi síðustu orð voru neðst
á blaðinu. Punkturinn á eftir
þeim var sérlega stór og svart-
ur, rétt eins og þarna hefði Lou
verið að stara á það, sem hún
var búin að skrifa — starað
og hugsað og blekað þennan
punkt aftur og aítur.
Vanner horfði á Toby, þar
sem hann sat yfir bréfinu og
sagði: — Fyrir mér lítur þetta
þannig út, að hún hafi þarna
verið komin að því að byrja
á sjáfri játningunni, eða hvað
það nú var. Og svo, til þess
að hressa sig, eða fresta skrift-
unum um stundarsakir hafi hún
sogið þetta ólyfjan upp í nefið.
— Og gerði það og dó. Toby
rétti Vanner bréfið aftur. —
Líklega er þetta alveg rétt hjá
þér. Hefur frú Clare séð það?
— Ég var rétt í þann veginn
að sýna henni það. þegar þið
Clare komuð þjótandi inn.
— Jæja, kannski þú sýnir ]
henni það þá aftur nú. Bíddu
við! sagði hann, er hann sá, að
Vanner var að seilast til bjöll-
unnar. — Líklega væri rétt að ,
sýna'það báðum hjónunum sam-
tímis. Fólki er ekki eins létt
að ljúga í návist þeirra, sem
það þekkir, eins og ef það er
eitt síns liðs.
— Svo að þú býst við, að hún
fari að ljúga?
— Já. Lou segir, að hún hafi
brugðizt trúnaði frú Clare, og
. þá er ekki líklegt, að hún fari
að ljóstra því upp við okkur.
Vanner reigði aftur höfuðið
og leit einkennilega á Toby.
— Þú skilur, að þetta bréf
er hægt að skilja á marga vegu.
— Vitanlega, sagði Toby, —
en engu að síður skulum við
fá þau bæði hingað í einu, bætti
hann við og þrýsti sjálfur á
bjölluna.
Fáum mínútum síðar komu
þau bæði inn saman, hjónin.
Þau settust bæði og bæði horfðu
þau á réttvísina, sem nú hafði
tekið að sér stjórnina í húsi
þeirra. Og bæði biðu þau eftir
því, sem réttvísin ætlaðist til
af þeim. En hitt skein út úr svip
þeirra að þau voru skilin að
skiptum.
Eva var með vindling í munn-
inum, og það var eins og hún
væri að flýta sér að brenna
hann til ösku. Hjá henni var
taugaóstyrkurinn mest áberandi,
en rósemin hins vegar hjá Rog-
er. Það var eins og þau ættu
ekkert sameiginlegt, eftir fram-
komu þeirra að dæma, og ólík-
legt, að þau styrktu hvort ann-
að eða kæmu hvort öðru úr
jafnvægi.
An þess að segja orð, rétti
Vanner Evu bréfið frá Lou. Þeg
ar hún hafði þotið í gegnum
það og leit upp, benti hann henni
að fá Roger það. Roger tók við
því, las það, hleypti brúnum og
las það aftur. Eva sat stífbein
og klemmdi hárauðar varirnar
um vindlinginn.
Roger myndaði sig til að rétta
Toby bréfið, en hann sagði: —
Ég er búinn að lesa það.
Vanner tók við bréfinu. —
Þetta bréf, sagði hann, — eða
fyrri hluti bréfs, fanst í svefn-
herbergi ungfrú Capell, á skrif-
borðinu þarna. Hr. Dyke stað-
festir, að þetta sé rithöndin
hennar.
Roger Clare kinkaði kolli. Eva
horfði fram hjá Vanner, á opinn
gluggann.
Roger lyfti hendi og greip
fast um hökuna. Er síðari hlut-
inn hvergi að finna?
— Nei, svaraði Vanner.
— Það er hugsanlegt, sagði
Clare, — að þetta bréf sé ekki
sérlega alvarlega takandi. Hann
leit upp og á Toby, sem stóð
að baki Vanner og hallaðist upp
að glugaumgerðinni. — Þú þekkt
ir Lou, var það ekki, Dyke? Þú
munt samsinna mér, þegar ég
segi, að enda þótt hún væri gagn
heiðarleg og hreinskilin, þá var
hún jafnframt barnaleg og óraun
hæf í öllum hugsanagangi.
Já, kannski við setjum það
á legsteininn hennar, sagði Toby.
Roger Clare hleypti brúnum,
með svip þess manns, sem ætl-
ast til, að jafnvel minnstu brúna
brettur séu teknar alvarlega. —
Ég ætlaði aá^segja....
— Ur marmara, sagði Toby, —
og uppi yfir hönd, sem bendir
upp.
— Ég ætlaði að fara að segja,
— Það hefur eitt barn bætzt í hópinn í lestinnL
sagði Clare og röddin var kulda-
leg, — að Lou getur hafa vaxið
mjög í augum, hvaða smáræði,
sem henni hefði orðið á. Þessi
játning getur vel hafa núizt um
eitthvað, eins og það að hafa
tekið í óleyfi nokkur smá-frí-
merki — eða því líkt. Það er að
segja eitthvað, sem enginn ann-
ar hefði einu sinni tekið eftir.
Vanner tuggði blýantinn. —
Ég get ekki sagt annað en það,
að í þessu tilviki kostuðu smá-
frímerkin hr. Dyke fimmtán
pund.
Þegar hér var komið reif Eva
vindlinginn út úr munninum neri
stubbnum niður í öskubakkann
og æpti: — Ég fyrir mitt leyti
get ekki annað sagt en það, að
ég hef enga hugmynd um, hvað
hún á við með þessu. Vindlings
stúfurinn tættist í sundur undir
fingrum hennar. Síðan stakk
hún fingrinum í munninn, þar
sem vindlingurinn hafði verið
og gretti sig — hún hafði risp-
að á sér vörina. — Skollinn hafi
það, ef ég get látið mér detta
nokkuð í hug, sem Lou hefði
gert til þess að þurfa að skrifa
svona bréf. Hún var heimsk og
fávís, eins og ég hef þegar sagt
ykkur. Ég er alveg sammála hr.
Clare, að líklega hefur hún verið
að mikla fyrir sér eitthvert smá-
ræði, sem hún hefur...........Æ,
guð minn góður!! æpti Eva og
stökk á fætur.......— haldið þið
kannski, að ég hafi myrt hana
í hefndarskyni, af því að henni
láðist að skila bók, eða braut
eitt glas fyrir mér, eða eitthvað
álíka merkilegt?
— Eða til þess að hindra, að
hún segði yður frá einhverju?
sagði Vanner.
— En bréfið gefur til kynna,
að hún hafi þegar sagt frá því,
sagði Roger Clare.
Eva settist aftur. Hún var eins
og móð, og hendurnar gripu
föstu taki í stólbríkurnar. Svo
hvæsti hún að Vanner: — Eruð
þér að saka mig um morð?
—■ Vissulega ekki.
— Þá.........
■— Frú Clare, sagði aVnner,
— ég þarf á hjálp yðar að halda.
— Þessi stúlka var hálfnuð
að skrifa bréf til yðar, þegar hún
dó. — Getið þér — og hugsið
yður nú vel um — getið þér
sagt okkur nokkuð, sem geti
orðið til skilnings á þessu bréfi?
— Nei, svaraði hún. — NeL
nei! Ég fullvissa yður um, að
ég hef enga minnstu hugmynd.
um, við hvað það á.
Vanner hikaði, eins og í vafa.
Hann leitað snöggt aftur fyrir
sig á Toby. Toby hafði sezt í
gluggakistuna og hleypti brún-
um að tánum á skónum sínum.
Eva spurði: — Er eitthvað
fleira, sem þér vilduð. spyrja
mig um?
— Nei, frú Clare, ekki í bilL
En mig langar að spyrja mann-
inn yðar........
Hún stóð upp. — Ef yður er
sama, þá ætla ég að fara niður
og gá að, hvernig henni frænku
minni gengur með hana Vanessu,
þér getið spurt hr. Clare, án
minnar hjálpar.
Svo stikaði hún út úr stof-
unni.
SHlItvarpiö
KALLI KUREKI
X STILL. SAY YOU'EE
CRAZY T'CAfSBY
00 TH' TEAIL/
-*•
uK-

Teiknari; FRED HARMAN
— Ég segi það enn að það er kjána-
skapur að vera með peninga á sér
á leiðinni.
— Bart Bromley vildi fá sinn hluta
þannig.
— Hérna er það þá. Þúsund dalir
í fimmtíudalaseðlurq.
— Hefurðu nokkuð rautt blek.
Settu kross á hvern seðil. Þá getum
við þekkt þá aftur ef ég verð rændur.
— Allt í lagi, það verður huggun
fyrir þig þegar þú liggur í skurði
með kúlu í höfðinu.
— Ég hleyp eins og hrædd geit
ef ég sé nokkurn ókunnugan á leið-
inni.
8.00
12.00
13.00
16.00
18.30
18.50
19.20
19.30
20.00
20.20
20.45
21.05
21.25
21.45
22.00
22.10
23.00
Þriðjudagur 24. september
Morgunútvarp.
Hádegisútvarp.
„Við vinnuna**: Tónleikar.
Síðdegisútvarp.
Þjóðlög frá ýmsum löndum.
Tilkynningar.
Veðurfregnir.
Fréttir.
Einsöngur: Tito Gobbi syngur.
Erindi: Frá Slóvakíu (Hallfreður
Örn Eiríksson cand. mag.).
Samleikur á fiðlu og píanó: Dar
id Oistrakh og Vladimir Jamp*
olskij leika.
„Faðir hins ákærða*, smásaga
eftir I^riðjón Stefánsson. (Höf-
undur les).
Tónleikar: Sinfónía í þrem þátt-
um eftir Igor Stravinsky (Hljóm
sveitin Philharmonia í Lund-
únum leikur; Constantin Sil-
vestri stjórnar).
íþróttir (Sigurður Sigurðsson).
Fréttir og veðurfregnir.
Lög unga fólksins (Gerður Guð-
mundsdóttir).
Dagskrárlok.
Miðvikudagur 25. september
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Við vinnuna“: Tónleikar.
15.00 Síðdegisútvarp.
18.30 Lög úr söngleikjum.
18.50 Tilkynningar.
19.20 Veðurfréttir.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Tangóhljómsveit Al-
freds Hause leikur.
20.15 Erindi: Staldrað við á sögustað.
(Hallgrímur Jónasson kennari),
20.40 íslenzk tónlist: Lög eftir Árna
Thorsteinson.
21.00 Framhaldsleikritið „Ráðgátan
Vandyke" eftir Francic Dur-
bridge; III. þáttur: Hr. Philip
Droste. Þýðandi: Elías Mar,
Leikstjóri: Jónas Jónasson.
21.35 Píanótónleikar: Wilhelm Kempff
leikur sónötu í a-moll (K310)
eftir Mozart.
21.50 „Sólveig Hrafnsdóttir'*, kvæði
eftir Guðmund Inga Kristjáns-
son (Anna Guðmundsdóttir leilc
kona).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Báturinn", frásögn
Walters Gibsons; IV. (Jónas St.
Lúðvíksson).
22.30 Næturhljómleikar: Sinfóníu-
hljómsveit norðvesturþýzka út-
varpsins leikur tónverk eftir
Richard Wagner. Stjórnandi:
Hans Knappertbusch. Einsöng-
vari: Christa Ludwig.
23.10 Dagskrárlok.