Morgunblaðið - 17.04.1993, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. APRÍL 1993
41
Minning
Margrét Gísladóttir
frá Skógargerði
Fædd 19. ágúst 1909
Dáin 6. apríl 1993
Fapa, Guð þér frelsi gefur
fyrir Drottin Jesúm Krist.
Presturinn, sem þjónaði kirkjunni
undir Ási í Fellum, þegar Gísli
Helgason var bam í Skógargerði,
óskaði þess, að sálmur upprisunnar,
Sigurhátíð sæl og bllð, yrði sunginn
að hinztu kveðju hans, hvenær sem
dauðinn færi að honum á kirkjuár-
inu, Og það varð á hávetur, - en
þeir fundu margir, sem fyigdu
gamla prestinum, þegar söngur
páskasálmsins steig hæst í Dóm-
kirkjunni úngan janúardaginn, að
ljósið eilíft lýsir dauðans nótt eg
dimmar grafir, alla dagana, þó að
þess sé minnzt í fullstyrk eilífðar-
vonanna við alefling kristins anda
á hæstri trúarhátíð, Nú er fagur
dýrðardagur, nú sér trúin eilíft ljós.
Hvort Margrét frá Skógargerði
átti þá hinztu ósk, eins og prestur
fólksins hennar í Fellum á liðinni
öld, að sálmurinn um Drottin Jes-
úm, |íf og ljós, yrði sunginn við
útförina eða hin mikla trúkona hef-
ur horfið í heimaskil upprisulífsins
án orðs og beiðni um þá athöfn á
jörðu, sem hún yrði horfin frá til
himins, vitum vér ekki í fjarlægð
landsins. Hitt vissum vér í ein-
hverri hinni trúustu vináttu, sem
vér höfum bundið, að Margrét org-
anisti hafði annað í huga en þjóð-
skáldin, sem hún unni og kunni í
ljóðum og löngum kvæðum, hvort
sælla væri að deyja á vori eða
hausti: Á föstunni, og þó miklu
helzt í dymbilviku. Hin jarðneska
fullrejmd lá á líkfjölunum um pásk-
ana. Áf hljóði, og án þess að nokk-
ur vissi, nema börnin hennar og
trúnaðarvinir nær og fjær, var
steininum velt frá árla fyrir dögun.
Og Margrét Gisladóttir gekk inn til
upprisu lífsins, sem af náð þér heit-
ið hefur /himnaríkis dýrðarvist.
Að kveðja hið jarðneska í kyrru-
viku. Hinzta þjónustan, vina og
ástvina, frá sóknarkírkjunni og í
helgum reit I páskaviku. Sjá, allt
er það hagfellt. í andlegu samræmi
við óskir og eilífðarvonir trúkon-
unnar, sem gat ekki lengur borið
krosstréð í upplifun lærisveinsins.
Talaði á pálmasunnudag, svo að
steinarnir hrópuðu ekki, en brotnaði
undir lághelgarnar. Á Drottinsdag-
inn næsta kom hún göfuga kona
austur á Héraði, kölluð fyrir sólar-
upprás á sigurhátíðinni, í himnarík-
is dýrðarvist. - Vér fögnum og
syngjum: Sigurliátíð sæl og blíð.
Bundnum jarðneskum augum
sjáum vér, að veruleiki andans ljóm-
ar nú og gleði gefur. Skynjum í
háðum huganum, að Guðs son
dauðann sigrað hefur. Af innileik
þess, sem eru báðir heimar jafn
kærir, að nú er blessuð náðartíð, í
fúsleik kristninnar, að nú sér trúin
eilíft ljós,
Trú Margrótar Gísladóttur, sem
fæddist tii hins mælda tíma reynsiu-
og þroskaskeiðs jarðvistarinnar, í
Skógargerði I Fellum hinn 19, ág-
úst 1909, Foreldrar hennar voru
hjónin Gísli Helgason bóndi í Skóg-
argerði, bónda þar Indriðasonar
hreppstjóra í Seljateigi í Reyðar-
firði, Ásmundssonar á Borg í Skrið-
dal, og Dagný Pálsdóttir bónda á
Fossi á Síðu o.v, Þorsteinssonar.
Eru ættir beggja Skógargerðis-
hjóna kunnar, en hans rakin af síra
Einari á Hofi I Ættum Austfirð-
inga. Var Margrét elzt 13 systkina
og þótti viðburður, er síra Þórarinn
á Valþjófsstað skírði þau öll hin 7
eldri við fermingu Margrótar undir
Ási. Gísli var Möðruvellingur, sem
realstúdentar frá Möðruvallaskóla
voru kallaðir, og gerðist Brandesar-
sinni sem margir íslenzkir náms-
menn í Höfn og skólagengnir á
heimalandinu. Lásu þeir mikið og
tileinkuðu sér Evrópumenninguna
meir en aðrir, og þeir fundu anda
sínum annan vettvang, ungir, en
konunglegt skipulag ríkis og kirkju.
Listin og menntun sátu í fyrirrúmi
í Skógargerði og varð heimilið þjóð-
kunnugt, enda skrifaði Gísli f blöð
og bókrit og gerðist fróðari ár frá
ári, en gestaferð I mestan máta.
Gátum vér þess, þegar Margrét
varð áttræð, að faðir hennar fékk
þann smið til húsagerðar 1918, sem
kunni organleik, svo að telpan
lærði. Lék hún síðan undir söng,
hvern langan gestadaginn af öðr-
um. Síðar á ævi sat Margrét við
orgelið og lék praeludium, sálma
og tónverk fyrir kirkjugesti í gömlu
sóknarkirkjunni sinni undir Ási, svo
á Egilsstöðum í Vallanesi og Þing-
múla og tíðum víðar á Héraði, og
kvaddi I því postludium, sem var
dapurt á föstunni og sorglegt I
dymbilviku, en hljómaði skært við
sigurhrós á páskunum og 1 messu-
lok um gleðidagana. Það eftirspil
ævi hennar, og um leið elskulegs
eiginmanns hennar, Sigurðar Ein-
arssonar frá Víðivöilum I Fljótsdal,
ómar nú I páskavikunni fyrir vorum
þakkarhuga: Kristur er upprisinn,
Vér tökum undir á gömlu dyrahell-
unni við Vallaneskirkju, Og Magnús
er að hringja út. Nú er fagur dýrð-
ardagur, nú sér trúin eilíft ljós. Vér
fögnum í frelsinu, sem Guð hefur
gefið oss í sigurvissu páskanna,
Ágúst Sigurðsson
Prestbakka.
Mig langar að minnast ömmu
minnar í Hjarðarholti með örfáum
orðum, Mínar fyrstu minningar af
henni eru frá þvl að ég var fimm
ára og við sátum við eldhúsborðið
í Hjarðarholti. Amma var að kenna
mér stafina I kverinu Gagn og gam-
an og man ég hversu þolinmóð hún
var, Alltaf ver mér tekið með opnum
örmum þegar ég kom heimsókn.
Amma hafði mikinn áhuga á
garðrækt og ræktaði matjurtir,
blóm og tré af mikilli alúð. Var
garðurinn I Hjarðarholti hin mesta
prýði á meðan amma og afi höfðu
heilsu til að hugsa um hann. Var
svo einig innandyra því að blómin
hennar um allt hús báru þess merki
hversu natin hún var við að hugsa
um þau og gátum við talað tlmunum
saman um blóm og blómarækt.
Amma var mjög trúuð og sinnti
trú sinni af mikilli einlægni. Hún
var organisti i kirkjum víða um
Hérað og einnig I Egilsstaðakirkju
til margra ára og sat í sóknarnefnd
Egilsstaðasóknar fram á slðasta
dag. Það var henni mikið kappsmál
að kirjustarfið væri sem mest og
best og áttum við margar góðar
stundir saman þar sem við ræddum
trúmál því að þar áttum við sameig-
inlegt áhugamál.
Meðan ég bjó á Suðurnesjum lét
amma sig ekki muna um að koma
Minning
Indriði Einarsson
Fæddur 30. janúar 1971
Dáinn 21. nóvember 1992
Það var laugardagskvöld. Það
er bankað niðri og ég heyri að það
er Haukur Óskarsson. Raggi bróðir
talar við hann. Stuttu seinna fæ
ég að heyra hvað þeim fór á milli.
Einn af gömlu, góðu æskuvinunum,
hann Indriði, hafði látist út á Möltu
fyrr um daginn. Mig setti hijóðan.
Það getur ekki verið, hugsaÖi ég
og fylltist vanmáttugri reiði. Ekki
hann Indriði! Fyrir honum var lífíð
rétt að byrja og hann átti eftir að
gera svo margt. Hann sem hafði
nýlega kynnst mjög góðri og mynd-
arlegri stúlku, henni Auði Alberts-
dóttur, og hann var að geta sér
gott orð sem atvinnumaður I knatt-
spyrnu úti á Möltu. Þeir „fóstbræð-
ur“ Indriði og Ingvar, voru að láta
drauminn rætast. Okkur vinina
dreymdi, eins og alla unga fótbolta-
drengi, um að verða atvinnumenn
I knattspyrnu, en við vissum að
aðeins þeir bestu kæmust á topp-
inn. Ég efa það ekki, að Malta var
örugglega bara stökkpallur til
stærri afreka hjá þeim félögum.
Það er skammt á milli heimila
okkar og samgangur mikill I gamla
daga. A sumrin var spilaður fót-
bolti allan daginn. Oft var spilað I
garðinum hans Indriða, þar sem
skúrinn fékk að kenna á skotum
okkar. Seinna spiluðum við á öðrum
völlum, í knattspyrnunni komu vel
I ljós hæfileikar og persónutöfrar
Indriða. Ef það kom í minn hlut
að kjósa menn I mitt lið þá kaus
ég Indriða fyrstan manna, því ég
vissi að hann var hjarta og heili
hvers liðs, og það að betri sam-
herja var ekki hægt að fá. Honum
var treystandi fyrir hvaða stöðu
sem var, hvort sem það var I sókn
eða vöm, Með krafti sínum og
dugnaði dreif hann samherja sína
áfram. Hann var töframaður, hvort
sem það var I að splundra vörnum
andstæðinganna með snilldarsend-
ingum eða hreinlega einleika I
gegnum þær og skora sjálfur. Hann
gafst aldrei upp þótt á móti blési
og hætti ekki fyrr en yfir lauk.
Á æskuárunum stofnuðum við
lítið lið og keyptum okkur búning.
Búningurinn okkar var alveg eins
og búningur skoska liðsins
Glasgow Celtic. Svo var keppt á
móti öðrum félögum okkar, sem
voru Þróttarar eins og við, á velli
sem við kölluðum Þúbury, vegna
vallaraðstæðna sem voru bágborn-
ar þarna á bak við Álfheimablokk-
irnar.
Þegar Indriði var á öðru ári I
2. flokki skipti hann yfir I Fylki,
en ég veit að hjartað sló enn með
Þrótti. Mamma hans, hún Stella,
sagði að þetta væri eins og hann
hefði verið að skilja við konu eftir
30 ára hjónaband.
í Hávamálum stendur að orðstír
deyr aldregi þeim er sér góðan
getur. Orðstír Indriða deyr aldrei.
Núna spilar Indriði annars staðar.
í sínu jarðlifi spilaði Indriði knatt-
spyrnu eins-og engill, en núna spil-
ar hann með englunum, Skarð hans
verður aldrei fyllt og minningin um
góðan dreng mun aldrei gleymast,
Núna og í framtíðinni verður mér
ávallt hugsað til Indriða þegar ég
geng til leiks inn á einhvern Iþrótta-
völl, inni eða úti.
Ég vil að leikslokum þakka Indr-
iða fyrir allt og allt og ég veit að
þegar mitt kall kemur þá tekur
Indriði á móti mér með boltann á
tánum og segir; Siggi, ertu með I
fótbolta?
Ég sendi Stellu, Arndlsi, Einari
og unnustu Indriða, henni Auði,
mlnar innilegustu samúðarkveðjur,
Guð blessi minningu Indriða Ein-
arssonar. Megi hann hvíla í friði.
Sigurður Þ. Magnússon.
til mín og fjölskyldu minnar í heim-
sókn þegar hún var á ferð í Reykja-
vík til að sitja á kirkjuþingi því að
þar var hún fulltrúi I mörg ár.
Eigi stjörnum ofar
á ég þig að finna,
meðal bræðra minna
mín þú leitar, Guð.
Nær en blærinn, blómið,
barn á mínum armi,
ást í eigin barmi,
ertu hjá mér, Guð.
Hvar sem þrautir þjaka,
þig ég heyri biðja:
Viltu veikan styðja,
vera hjá mér þar?
Já, þinn vil ég vem,
vígja þér mitt hjarta,
láta Ijós þitt bjarttt
leiða, blessa mig,
' (Þýð, Sbj.E,)
Með þessum sálmi kveð ég þlg,
elsku amma mín, Margs er að minn-
ast sem óg geymi í hjarta mínu,
Það er mór huggun að vita að Drott-
inn hefur nú tekið á móti þér, Drott-
inn blessl mlnningu þína,
Hrafnhildur.
Hinn (L apríl síðastliðinn andað-
ist í sjúkrahúsínu í Egilsstaðakaup-
stað Margrót Gísladóttir til heimilis
í Hamrahlíð 2, Egilsstöðum.
Margrét var fædd 19. ágúst árið
1909 I Skógargerðj í Fellahreppi I
Norður-Múiasýslu, Var hún elst af
börnum sæmdarhjónanna Gísla
bónda Helgasonar og Dagnýjar
Pálsdóttur.
Margrét ólst upp i föðurgarði
ásamt systkinum slnum og tók
skjótan þroska við holla heimilis-
hætti og fjölbreytt störf.
Á æskustöðvum stundaði hun
nám í Alþýðuskólanum á Eiðum og
að því loknu lá leið hennar til Akur-
eyrar. Þar vistaðist hún á heimili
föðurbróður síns, Indriða Helgason-
ar kaupmanns, og konu hans. Síðar
vann hún á búi Sveins bónda á
Egilstöðum og kannski víðar.
Árið 1935 giftist Margrét unn-
usta sínum Sigurði ' Einarssyni,
Munu þau um þær mundir hafa
sest að á Reyðarfirði, þar sem Sig- ,
urður var afgreiðslumaður hjá
Kaupfélagi Héraðsbúa.
Bjuggu því ungu hjónin á Reyð-
arfirði í allmörg ár, eða allt þar til
Kaupfélagið lét reisa vöruskemmur
og verslunarhús á Egilsstöðum.
Upp úr því byggðu þau sér myndar-
legt hús á Egilsstöðum, sem hlaut
nafnið Hamrahlíð 2, þar sem þau •"
áttu heimili sitt æ síðan.
Þeim hjónum varð auðið þriggja
barna, Gísla, Svavars Þórs og
Dagnýjar. Síðar bættist svo við
fóstursonurinn Helgi Ómar Braga-
son. Búa þau öll á Egilsstöðum og
I Fellabæ, með fjölskyldum sínum.
Mann sinn missti Margrét árið
1981 í júnímánuði, og var hann
jarðsunginn á Egilsstöðum. Sigurð-
ur var jafnan metinn og virtur að
verðleikum, því að hann var hinn
nýtasti maður, karlmenhi í sjón og
raun og ástvinum slnum hlnn-
trausti umhyggjusami heimilisfaðlr,
Margrét heitin er og verður vln-
um sfnum minnisstæð, Hún var
kona, sem hvarvetna skipaði sitt
sæti með sæmd, hún var ætíð fús
til að leggja góðum málum lið, Og
hún hafðl skoðanir á málum, mynd-
aði sér skoðanlr á þjóðmálum, og
stóð við þær, Þannig kom fram
tryggð hennar við menn og málefni,
Margrót starfaði af áhuga I og
með kvenfélagi sveitar sinnar og
af ósérplægni og fórnfýsi I þágu
kirkjunnar, enda var hún trúkona,
í góðu samræmi við það, kom
þar, að hún var á sínum tíma kjör-
in til setu á kirkjuþingi. Hafði hún
gegnt því trúnaðarstarfí af trú- ‘
mennsku I nokkur ár.
Margrét lærði ung að leika á
orgel-harmonium, enda var hún
unnandi tónlistar. í áranna rás hafði
hún leikið með kirkjukórum eink-
um, við guðsþjónustur og aðrar
kirkjulegar athafnir,
Það var að vonum, að Margrét
Gísladóttir á góð eftirmái í hugum
margra vina víðsvegar.
En kærust var hún og er sínum
nánustu, börnum sínum og ástvin-
um þeirra, sem og systkinum sínum
og þeirra ástvinum, sem öll kveðja
hana I dag ástarkveðju,
Marinó Kristinsson.
Friðbjörg Davíðs-
dóttír - Mhming
Fædd 31. október 1913
Dáin 4. apríl 1993
Það er svo undarlegt að hugsa
til þess að hún Frlða skuli ekki
vera hér lengur - hún sem alltaf
var til staðar ef einver þurfti á
henni að halda.
Við Snorri nutum greiðasemi
hennar trúlega meira en flestir
aðrir, enda næstu nágrannar henn-
ar í tólf ár. Það var sama hvað um
var beðið, hvort það var að vera
hjá henni ef mamma skrapp út eða
fá lánað I strætó, allt var svo sjálf-
sagt að það tók því ekki að nefna
það. Henni tókst að láta Snorra
finna það því að alltaf leitaði hann
fyrst til Frlðu. Ég fer bara til Fríðu
var viðkvæðið,
Það voru margir sem komu til
Fríðu því að hún var gestrisin og
gerði betra kaffí en aðrir. Hún var
hress og skemmtileg, hafði gaman
af að hafa fólk í kringum sig, enda
vön þvl þó að hún byggi ein frá
því að hún varð ekkja fyrir allmörg-
um árum. Fríða talaði aldrei um
að hún væri veik eða þreytt - hún
var þá bara löt, Þó var öllum ijóst
að henni leið ekki alltaf vel, hún --
var orðin lúin,
Á pálmasunnudag þegar hringt
var hjá Fríðu svaraði hún ekki, Hún
hafði boðist til að hella upp á kaffi,
það var ekki henni ltkt að fara að
heiman án þess að láta vita. Enda
kom I ljós að hun hafði lokið þjón-
ustu sinni hér á jörð. Ég veit að
hún hefur fengið ósk sína upp-
fyllta, að fá að deyja heima og
þurfa ekki að láta hafa fyrir sér.
Elsku Fríða. Við Snorri þökkum
þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir
okkur. Við söknum þín, söknum
þess að hitta þig ekki smástund
daglega og spjalla og skiptast á
dagblaði. En það er gott að hafa
átt þig svo velviljaða svona nál-'
gæt. Guð geymi þig.
Sigurlaug Gestsdóttir.
+
Hjartans þakklr sendum vlð þelm, sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlót og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
SIGURBORGAR SIGURBJÖRNSDÓTTUR,
Vígholtsstöðum,
Dalasýslu.
SérBtakar þakkir til starfsfólks delldar 11E Landspltalana og allra,
sem styrktu okkur ( velkindum hennar,
Guð blessi ykkur öll.
Slgurbjörn Sigurðsson, Melkorka Benedlktsdóttir,
Steinunn Sigurðardóttir, Brynjar Valdlmarsson,
barnabörn og barnabarnabarn.