Morgunblaðið - 16.12.1966, Blaðsíða 28

28
MORGU N BLAÐIÐ
Föstud^gur 16. des. 1966
Lydia
— Hvernig gæti það verið?
spurði önnur stúlka.
— Það veit ég bara ekkL
Lítil, ljóshærð stúlka glotti og
lét þess getið, að ég mundi ekki
vita sérlega mikið.
— Það er ekki nema satt,
sagði ég.
— Ég á við, hélt sú litla Ijós-
hærða áíram, — að þér eruð það
ólíkasta, sem ég hef séð, raun-
verulegum kvikmynda- eða
sjónvarps-spæjara. Þér líkist
miklu meir einhverjum prófess-
ornum okkar — þér talið sæmi-
lega gott mál og eruð ekki kald-
ranalegur eða harðneskjulegur,
ég þori alveg að veðja, að þér
eruð ekki með byssu á yður.
— Orvei, efcki geng ég nú með
neina byssu, sagði ég brosandi,
— en sumir telja mig nú samt
nægilega kaldranalegan. En það
Eftir
E. V. Cunningham
er bara ekki vel hægt að vena það
innan um svona margar falleg-
ar stúlkur, finnst ykikur það?
Nú fóru flestar þeirra að
hlæja, en þó ekki sú rauðhærða.
Hún hélt áfram að mæla mig
með augunum og svo trúði hún
mér fyrir því, að hún héti Lee
Madran og hefði verið bezta vin
stúlka Söru Cotter.
— Ég vildi, að þér vilduð vera
alvarlegur, hr. Krim, sagði hún.
— Ég er alvarlegur, sagði ég.
— Ég á við það, að Sara Cott-
er var mjög vinsæl hjá flestum
okkar. Hún var ágæt stúlka og
ég kæri mig ekki um að heyra
minningu hennar misboðið.
— Mér þykir leitt, ef þér haf-
ið skilið mig þannig. Mér er líka
fullkomin alvara og jafnvel þótt
þér haldið það ekkL þá hafið þið
orðið mér að miklu gagni.
— Þær settu upp tortryggnis-
svip og mér fannst þær hafa
fullan rétt á að gera það. Svo
töluðum við eiitthvað meira sam
an og loks kvaddi ég frú Bedrich
og lagði af stað. En rétt utan
við dyrnar kallaði einhver nafn-
ið mitt, og er ég leit við, sá ég,
að þarna var komin sú hávaxna,
rauðhærða.
— Gæti ég sagt nokkur orð
við yður, hr. Krim?
— Vissulega.
Við gengum áleiðis að bílnum
mínum og hún sagði við mig: —
Við Sara vorum mjög sam-
rýmdar, hr. Krim. Við vorum
hér saman í þrjú ár, og loksins
bjuggum við saman í herbergi.
Svo að þér getið skilið, að frá-
fall hennar var mikið áfail fyr-
6
.......................... j
ir mig. Þessvegna vil ég, að þér
segið mér sannleikann. Til hvers
komuð þér hingað?
— Ég er þegar búinn að svara
þeirri spurningu, ungfrú Mad-
ran.
— Eruð þér nú það? Þér er-
uð að atvinnu spæjari fyrir
tryggingarfélag, og svo ætlið
þér að segja mér, að þér hafið
ekið tvö hundruð og tuttugu míl
ur í hreinni erindisleysu? Finnst
yður hægt að fá mikið vit út úr
þvi?
Við vorum nú komin að bíln-
um og ég leit hugsi á Lee Madr-
am, áður en ég svaraði: — Jú, að
vissu leyti er vit í þvi, sagði ég
dræmt. Ég hef mínar sérstöku
vinnuaðferðir, sem ég get ekki
vel farið að útskýra. Ég vil ná í
menið, ungfrú Madran — og ég
get ekki lýst því hvað það stend
ur mér á miklu. En svona þjófn
aðir eru eins og eitthvert völ-
undarhús. Þangað geta legið tíu
leiðir, en aðeins ein þeirra gefur
nokkra lausn. Segjum nú, að lög
reglan ráði yfir fimm af þess-
um tíu. Hún velur alltaf þær
sömu fimm, vegna þess að það
er hennar vinnuaðferð. Hún
rannsakar málið vandlega og
stundum kemur hún líka með
svarið, en stundum ekki. En ég
feta ekki í sporin hennar. Ég
reyni aðrar leiðir ínn í völuud
arhúsið, og þar sem ég verð ein
hversstaðar að byrja, þá valdi
ég Söru Cotter. Nægir yður það?
— Nei, ekki almennilega,
svaraði sú rauðhærða. Hún lét
hreint ekki gabba sig.
— Viljið þér segja mér eitt,
sagði ég. — Hvernig stúlka var
Sara Cotter....... í raun og
sannleika?
— Hvað eigið þér við með
því, hvernig stúlka hún hafi ver
ið? Hún var vinstúlka mín, dug
leg við námið, þegar hún nennti,
og áreiðanleg........ það var
hægt að treysta henni. Hún
brást engum. En hún hviidi ekki
á neinum rósabeði og var ekki
ein þessara síkátu stúlkna. En
þegar hún var glöð var ánægju
legt að vera með henni.
— Var hún nokkuð þung-
lynd?
— Nei, það var hún ekki. Auð
vitað átti hún sínar döpru stund
ir, en það eigum við vitanlega
allar.
— Gæti hún hafa framið
sjálfsmorð?
— Það er nú tæplega viðeig-
andi spurning, hr. Krim. Nei,
hún hefði aldrei farið að fremja
sjálfsmorð.
— Þér virðist mjög viss um
það.
— Það er ég líka.
— Hvernig brást hún við þeg-
ar faðir hennar framdi sjálísr
morð?
— Ja, hvernig munduð þér
bregðast við slíku, hr. Krim?
— Það er ekki nema sann-
gjörn spurning. En....... eigið
þér nokkra mynd af henni?
Hún opnaði handtöskuna sína
og tók upp litla mynd af bros-
andi, laglegri stúlku. — Ég ber
þessa mynd alltaf á mér. Finnst
yður það of viðkvæmnislegt?
Ég hristi höfuðið og horfði
á myndina. Svo rétti ég henni
hana aftur.
— Jæja, er völundarhúsið eitt
hvað farið að skána, hr. Krim?
’— Völundarhúsið?
— Já, þetta sem þér rannsak-
ið fimm leiðirnar inn L
— Já, auðvitað......... jseja,
það veit ég nú samt ekki. En ég
er yður mjög þakklátur, ungírú
Madram.
— Fyrir hvað ætti það að
vera?
—Fyrir þolinmæði yðar. Jæja,
verið þér nú sælar. Ég steig upp
í bílinn og ók af stað, en sú
rauðhærða stóð kyrr og starði
á eftir mér, hugsi.
Chasin í Massachusetts er um
það bil þrjátíu mílur frá Obelsee
og þaðan var hægt að komast
beina leið til New York, fyrir
þá sem ekki sóttust eftir hrað-
brautum. Það var enn bjart og
ég var ekkert sérlega mikið að
flýta mér, svo að ég ók í mestu
rólegheitum gegn um mörg skít-
ug verksmiðjuþorp.
Fáum mílum áður en komið
var til Chasin, breyttist lands-
lagið og nú tók við skemmtilegt
akurlendi, og rétt er ég var að
gá að einhverjum til að spyrja,
til vegar, sá ég eitt af þessum
merkjum, sem menn setja upp
til þess að benda vegfarendum
á sögulega staði. Þar stóð:
„Chasintjörn", og ég stanzaði og
las:
„Chasin-tjörn var mótsstaður
sjálfboðaliðanna hér í sveit í
nóvember 1775 settu menn tvær
litlar fallbyssur upp á tjarnar-
bakkanum, svo og einar fimmlíu
byssur. Þar eð tjörnin var talin
vera botnlaus töldu menn, að
hægt væri að sökkva vopnunura
í hana fyrirvaralaust. Seinna
var dýpið mælt og reyndist vera
480 fet“.
Vegamerkið benti á troðning,
og ég ók inn á hann, en hann var
eins og göng, með tré til beggja
handa, og þannig hélt hana
áfram að vera hálfa mílu vegar,
en lá þá framhjá lítilli tjörn,
síðan upp brekku og endaði loks
í aðalgÖtunni í Chasin. Ég stanz-
aði við söluskúr og gæddi mér á
tveimur hamborgurum og kaffi
og spurði síðan til vegar á lög-
reglustöð staðarins. Hún reynd-
ist vera gömul og gulnuð múr-
steinsbygging, og þar var á verði
guleygður lögreglumaður í ein-
kennisbúningi og tortrygginn á
svip, sem þurfti að spyrja mig
að minnsta kosti tíu spurninga.
áður en hann viðurkenndi, að
þarna væri yfirmaður, sem héti
Donovan kafteinn, og að ein-
staka fólk fengi að tala við
hann. Það tók nokkurn tíma að
sannfæra hann um, að ég væri
einn þessara £áu útvöldu, og þá
fór hann með mig bakatil í hús-
ið, og barði á dyr og mér var
boðið inn, og hann tilkynnti litl
um og kubbslegum manni, sem
sat þarna við borð, að ég væri
einhver fimmaure spæjari frá
New York.
FLAMINGO jtroujárniS er físlétt og formfagurt, fer vel t hendi
og hefur hárndkvæman hitastilli, hitaöryggi og hitamæli, sem
alltaf sýnir hitastigið. Fæst fyrir hægri eða vinstri hönd. Fjórir
'fallegir litir: króm, topasgult, kóralrautt, opalblátt.
Lyx
\ vjjy 1 /*::
FLAMINGO itrau-úðarinn
er loftknúinn og úðar tauið $vo
ffnt og jafnt, að hægt er að
strauja það jafnóðum. Ómist-
andi þeim, sem kynnst hafa.
Litir t stfl við straujárnin.
FLAMINGO snúruhaWarinn
er til mikilla þæginda, því að
hann heldur straujórnssnúruhni
á lofti, svo að hún ffækist ekki
fyrir. Eins og að strauja með
snúrulausu straujámi.
FLAMINGO er FETI FRAMAR um FORM og TÆKNI
FALLEG GJÖF - GÓÐ EIGN!
Sfml 2-44-20 - Suðurgötu 10 - Rvík.
FÖNIX
GLAUMBÆR
DÚMBÓ og STEINI ásamt MÁNUM
frá Selfossi leika og syngja.
GLAUMB

hdlrel^
t
Nýársfagnaður
Gestir í Súlnasal og Grilli síðasta nýárs-
dag, og óska eftir að njóta í'organgsréttar
síns með aðgöngumiða nú á nýársdag
eru vinsamlega beðnir að vitja þeirra
í anddyri Súlnasals (norður inng.) kl. 4—7
í dag og á morgun.
J>AGA
KLÚBBURINN -
Nýársfagnaður
Hér með tilkynnist gestum vorum, að miðasala
vegna nýársfagnaðar er að hefjast. Þeir, sem tekið
hafa þátt í fagnaði þessum áður eru vinsamlegast
beðnir að panta miða fyrir 21. des., en að þeim
tíma liðnvtm verða miðarnir seldir öðrum.
Ath. Samkvæmisklæðnaður.
KLÚBBURINN H/F. Sími 35355.
Þér getið eignast 100 hestamyndir eftir Rafldór Pétursson íyrir
hóflegt verð, með því að kaupa bókina HÓFMMIR. — Litbrá bí.