Lesbók Morgunblaðsins - 14.03.1954, Blaðsíða 21

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
177
Smásíigan
BREMIMAIMDI SKIP
ið. En Landsdowne réðist ó-
vopnaður á dýrið. Hann kom aftan
að því og náði um hálsinn á því
og helt þar eins fast og hann gat,
svo að það næði ekkj að klóra
sig eða bíta. Dýrið barðist um í
örvita bræði og maðurinn fann
að hann mundi ekki geta haldið
því lengi og engin von var til þess
að hann gæti kyrkt það. En nú
komu þeir aftur Coon og Smith,
vopnaðir steinum. Landsdowne
stundi því upp að Coon skyldi
bjarga konu sinni og koma henni
heim, en Smith ætlaði að reyna að
rota dýrið með steini. Hann komst
þó ekki að því vegna þess að
Landsdowne varð að þrýsta hausn-
um á því alveg upp að barmi sér,
svo að Smith gat aðeins danglað
í brjóstið á því. Við þetta tryltist
dýrið og reif sig af manninum.
Tók það svo sprettinn heim að hús-
inu og faldi sig þar í kima nokkr-
um. Mennirnir réðust nú á það
með grjótkasti og þá flýði það út
í skóg. Þangað þorðu þeir ekki að
elta það vopnlausir. En rétt á eftir
bar þar að veiðimann þann, er
stjórnin hafði sent. Hann fór á eft-
ir dýrinu og fann það í felum í
runna nokkrum og skaut það þar.
En það er af frú Coon að segja að
hana varð að flytja í sjúkrahús,
því að hún var með stórum sárum
eftir klær dýrsins.
— ★ —
Fjallaljónunum hefir fjölgað svo
mjög á Vancoucer, að nú þykist
enginn öruggur þar nema hann eigi
byssu. Herferðir hafa verið farn-
ar gegn dýrunum, bæði af bænd-
um og veiðimönnum, en þrátt fyr-
ir það er viðkoman meiri heldur
en veiðarnar. Þykir því sýnt að
gera verði enn rótttækari ráðstaf-
anir til þess að útrýma þessum
ófögnuði.
I^KKERT orð í ensku máli getur haft
■* eins mikil áhrif á skipshöfn olíu-
skips, eins og ef hrópað er „Eldur“. —
Reynið að hugsa ykkur hvernig manni
verður við! Maður hefur ef til vill frí
og situr í ró og næði að spilum með
félögum sínum, eða liggur í rúmi sínu
og er að lesa í bók. Og þá kemur allt í
einu kallið: „Eldur!“ Maður spyr engra
fávíslegra spurninga heldur flýtir sér
eins og unnt er upp á þilfar þangað
sem hann á að vera. Og um leið hvín
í eimpípu skipsins. Allir vita hvað það
merkir og allir flýta sér upp á þilfar,
sumir á náttklæðum og með stýrurnar
í augunum. Hver maður veit hvað hann
á að gera. Ég hef einu sinni komizt í
þetta, en við vorum svo vel út búnir
með froðudælur, að okkur tókst innan
stundar að slökkva eldinn.
En það er ekki alltaf að svo vel tekst
til. Einu sinni vorum við á leið frá
Tampico í Mexiko og vorum komnir út
í flóann. Á undan okkur var amerískt
olíuskip, sem hét „Sunewego“. — Það
hafði lagt úr höfn í Tampico tveimur
stundum á undan okkur og lenti í
þrumuveðri. Eldingu laust niður í skip-
ið og við sáum allt í einu hvar geisi-
legri eldsúlu skaut upp úti við sjón-
deildarhring. En þegar við komum á
staðinn var þar ekkert að sjá nema
rekald á sjónum. Enginn bátur, ekkert
lífsmark, skip og áhöfn horfið á svip-
stundu.
í næstu ferð frá Tampico vorum við
með 10.000 smálestir af mjög eldfimu
efni, sem nefnist „octane" og notað var
þá á hinar hraðfleygustu flugvélar. Við
áttum að fara með farminn til Spezia á
Ítalíu. Fyrstu tvo dagana var heitt og
mollulegt veður, en svo gerði ógurlegt
þrumuveður með sífelldum eldingum,
eins og það getur verst orðið í Mexiko-
flóa. Og þá er lítið gaman að vera á
siglingu með 10.000 tonna af „octane“
undir fótunum. Ef#eldingu lystur niður
í skipið .... þá!
Komið var undir kvöld og ég var
kominn inn í klefa minn. Á þilfarinu
fyrir utan var brytinn að tala við eina
farþegann um borð, uppgjafa sjómann
Eftir FRANK C. DANSON
frá Bretlandi. Þeir stóðu rétt fyrir utan
gluggan á klefa mínum og ég heyrði
hvert orð, sem þeir sögðu.
— Það er gaman að horfa á hvað
skipið þarna ber vel við sólarlagið,
sagði brytinn.
— Já, það segirðu satt, ansaði sjó-
maðurinn. En svo hefur hann víst farið
að athuga þetta betur, því allt í einu
sagði hann i allt öðrum tón: Nei, þetta
er ekki sólarlag, ég held að skipið
standi í björtu báli.
— Hvaða vitleysa, sagði brytinn. En
honum snerist fljótt hugur og hann
hrópaði: Þú segir satt. Skipið er í
björtu báli.
Þá beið ég ekki boðanna. Ég stökk á
fætur og snaraðist í fötin. Um leið og
ég kom út úr dyrunum var blásið í
pípu uppi á stjórnpalli, og ég heyrði
að varðmaðurinn flýtti sér upp stigann
og kom að vörmu spori niður aftur.
Skipverjar þustu upp á þilfar og störðu
skefldir á hið brennandi skip. En þegar
skipi okkar var snúið og látið hafa
stefnu á brennandi skipið, þá fór að
fara um marga. Hvaða vit var í því
að við, sem höfðum enn hættulegri
farm innan borðs skyldum sigla í ná-
munda við eldinn!
Eftir nokkra stund skipaði stýrimað-
ur að hafa fyrsta björgunarbátinn við-
búinn. Ég átti að vera á þeim báti. Við
rukum til og á. skammri stundu höfð-
um við losað um bátinn og hleypt hon-
um niður. Meðan við vorum á skipinu
virtist sléttur sjór, en þegar við kom-
um niður í bátinn komumst við að því
að mikil undiralda var. Okkur veittist
því all erfitt að róa hinum þunga báti
þangað sem hið brennandi skip var.
Eldstrokurnar stóðu nú út af því í allar
áttir og það var ekki girnilegt að leggja
að því. Þrír bátar hengu enn í uglum
að framan, en bátarnir að aftan voru