Lesbók Morgunblaðsins - 14.03.1954, Blaðsíða 19

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
175
FJALLALJÓNIN
I SKÓGUNUM í British Columbia
og á Vancouver-ej'', er mikið af
óargadýrum, sem Indíánar nefna
„cougars", en venjulega eru nefnd
fjallaljón. Villidýr þessi eru af
kattakyninu, gul á lit og geta orðið
allt að 200 pund á þyngd. Lengd
þeirra er 9 fet frá trýni að hala-
broddi. Þau eru ákaflega grimm
og á seinni árum hafa þau gert
bændum á Vancouverey svo mikið
tjón, að stjórnin hefir skipað sér-
staka veiðimenn til þess að reyna
að útrýma þeim. Þau láta sér ekki
nægja að veiða úti í skógunum,
heldur fara þau heim á bæi og ráð-
ast jafnvel inn í hús til fanga. Ef
þau komast í kindahóp eða í
hænsahús, þá verða þau algjörlega
tryllt og drepa niður á báða bóga,
af einskærri drápgirni, án þess að
eta bráð sína. Þau ráðast jafnvel á
hesta og nautgripi. Og nú á seinni
árum eru þau einnig farin að ráð-
ast á menn. Sérstaklega hefir borið
mikið á þessu árið sem leið. Þá
drápu þau sex börn og var eitt
þeirra hrifið úr vöggu heima við
Vinnulaun í Þýzkalandi eru að-
eins hærri en í Frakklandi, nokkru
lægri heldur en í Bretlandi og
miklu lægri heldur en í Bandaríkj-
unum. Nú er í ráði að hækka vinnu-
laun til þess að efla kaupgetu inn-
anlands, svo að heimamarkaðurinn
taki við meiri framleiðslu heldur
en nú er.
Vegna alls þessa hefir kommún-
isminn ekki náð neinum tökum á
Vestur-Þjóðverjum, og hinn frjálsi
heimur á eitthvert sitt öruggasta
vígi gegn kommúnistum þar sem
Vestur-Þýzkaland er.
(Úr ,,Time“).
húsdyr. Þær sorgarsögur skulu
ekki raktar hér, en sagt frá nokkr-
um atburðum þar sem fjallaljón
réðust á fólk og það komst und-
an. Þykir það merkilegt að nokk-
ur skuli komast lifandi úr klón-
um á þessum villidýrum, sem eru
snör í snúningum eins og kettir og
svo gríðarlega sterk, að ekkert dýr
jafnstórt kemst þar í hálfkvisti við.
Viðbrögð þeirra eru einnig alveg
óútreiknanleg og engin tvö dýr
hegða sér eins.
Ungur maður, Wayne Scurrey
að nafni, bjó um skeið í sumarfríi
sínu í bjálkakofa fjarri byggð. Eitt
kvöld, er hann var á leið heim til
kofans, varð hann þess var að
fjallaljón veitti sér eftirför. Hann
var vopnlaus og tók það því til
bragðs að veifa handleggjunum í
ákafa og æpa á villidýrið til þess
að reyna að fæla það. En það lagð-
ist þá niður, urraði og veifaði hal-
anum í vígahug. Þá leizt Scurry
ekki á blikuna. Hann átti um 200
metra til kofans, en dýrið var að-
eins 60 metra frá honum. Átti hann
að taka til fótanna og freista þess
að reyna að verða á undan dýrinu
heim að kofanum? Það var víst
eina ráðið. Hann tók sprettinn^og
fjallaljónið líka og brátt dró í-
skyggilega saman með þeim. Þá
varð það fangaráð Scurry að hann
flygði af sér jakkanum. Óargadýr-
ið réðist þegar á jakkann og reif
hann sundur í smátætlur, en við
það komst Scurry inn í kofann og
skall þá hurð nærri hælum, því að
dýrið kom á gluggann um leið og
hann lokaði, og urraði grimmdar-
lega.
Það vildi svo vel til að sími var
í húsinu og Scurry símaði nú þeg-
ar til veiðimanns stjórnarinnar,
Fjallaljón
sem næstur var. Stuttu síðar kom
veiðimaðurinn brunandi í bíl og
hafði með sér þrjá veiðihunda. En
ekki flýði dýrið þótt bíllinn kæmi.
Það hopaði nokkur skref frá hús-
inu og beið þess sem verða vildi.
Hundarnir létu eins og trylltir inni
í bílnum, en veiðimaður þorði ekki
að sleppa þeim, því að þetta var
gríðar stórt dýr og hann vissi að
þeir höfðu ekkert að gera í klærn-
ar á því. Hann gekk því einn með
byssu sína í áttina til dýrsins. Og
nú brá svo undarlega við að það
hreyfði sig ekki. Hann komst í
dauðafæri við það og sendi því
kúlu í gegnum hausinn.
Maður er nefndur James Buck-
anan. Hann er einsetumaður á of-
urlitlum búgarði skammt frá
Duncan á Vancouver. Einu sinni
er hann var að elda miðdegisverð
sinn, vissi hann ekki fyrr til en
fjallaljón stekkur inn um glugga
og beint á hann og fellir hann á
gólfið. Buckanan átti lítinn hund.
Þegar sepp i sér þessar aðfarir
ræðst hann á óargadýrið og beit
grimmilega í lærið á því. Fjálla-