Dagblaðið Vísir - DV - 28.08.1982, Blaðsíða 23

DV. LAUGARDAGUR 28. ÁGUST1982.
23
Hér er fyrst leiöréttmg á vísu, sem birtist í 21.
þætti. Fyrsta ljóðlína vísu Margrétar Ölafsdótt-
ur átti aö vera þannig: „Mig þótt hafir margoft
vítt”.
Eftirfarandi vísu orti, að ég held, Einar
Stefánsson á Blönduósi um Boga Brynjólfsson,
sýslumann Húnvetninga. Hattur eöa húfa sýslu-
manns haföi fokiö af honum á haf út, — sumir
segjaíMiöfjaröará:
Húnvetninga henti slys,
hér fór verr en skyldi:
Hatturinn fauk til helvítis,
en höfudid ekki fylgdi.
Svona lærði ég vísuna barn aö aldri, en ég hef
heyrt hana á annan veg meö farna.
Friörik Hansen kvaö:
Inni ’ á landi ’ og út við sjó
allar raddirþegja;
þó er eins og þessi ró
þurfi margt að segja.
OgFriðrikkvað:
Þó að vísan þyki góð
og þjóti víða ’ um bláinn,
alltaf verður óort Ijóð
innsta hjartans þráin.
Kona nokkur byrjaði vísu með þessari ljóð-
línu: „Detta úr lofti dropar stórir”, en Isleifur
Gíslason bætti við, svo að úr varð vísa:
Detta ’ út lofti dropar stórir,
dignar um ísveitinni.
Tvisvar sinnum tveir eru fjórir.
Taktu ’ í horn á geitinni.
Olafur Gunnlaugsson Briem var samtíða Ara
Sæmundsen, umboösmanni í Eyjafirði. Ari
skellti fyrriparti, sem erfitt var að botna á Olaf:
Þarna er staupið, settu sopann
senn á tanna þinna grunn.
En Olafur bætti strax við:
Tarna raupið'. Réttan dropann
renna fann ég inn ímunn.
Gestur Olafsson á Akureyri kvaö um mann
nokkurn:
Liðugt gegnum lífið smaug ’hann,
líkur Júðonum.
Einu sinni ekki laug hann,
enginn trúði’ ’honum.
Sveinbjörn Beinteinsson kom eitt sinn aö
Kambshóli í Svínadal og varð húsbóndi þar öl-
ær. Húsfreyjan hafði misst geitur úr einhverju
bráöafári. Sveinbirni var gefið saltkjöt og rauð-
grautur. Þá orðinn hífaður vel kvað Sveinbjörn:
Gott er nú kjötið og grauturinn rauður,
grœtur nú frúin sin töpuðu dýr.
Húsbóndinn vitlaus og hafurinn dauður,
horfnir i gröfina kiðlingarþrír.
Jóhannes á Skjögrastöðum kvað svo um
prest:
Mikið er hve margir lofa ’ ’hann,
menn, sem aldrei hafa séð ’hann
skrýddan kápu Krists að ofan,
klœddan skollabuxum neðan.
Jakob Aþaníusson, Barðstrendingur að ætt,
kom eitt sinn þar að, sem þrír prestar sátu að
drykkju. Þá kvað Jakob:
Þar sem svartklœdd þrenning býr,
þrífst ei nokkur friður;
blessun Guðs á burtu flýr,
bölvun rignir niður.
Þá svaraði einn prestanna, og held ég, að það
hafi verið séra Guölaugur Guðmundsson, sem
var prestur á Stað í Steingrímsfirði:
Þrenning hatar, þess er von
þjófur fjár og svanna;
aldraður Satans einkason
andstyggð Guðs og manna.
Stefán frá Hvítadal orti þessa einstæðu vísu:
Gráni fljót og geymi sig,
gráni rót og fylli,
gráni hótin, gleðjiþig
Grána fótasnilli.
- 0 0 0 -
Auðunn Bragi Sveinsson sendi mér bréf fyrir
nokkru og kveður um mann, sem hann telur
harðan í sóknum fyrir sjálfan sig fjárhagslega:
/þér virðist eitthvert lið,
og af gömlum vana
skolli ertu skarpur viö
að skrifa reikningana.
Eg birti ekki alla botna og vísur Margrétar
Olafsdóttur í síðustu Helgarvísum. Hún botnar:
Áríðandi öllum stundum
eru konum frlskir menn,
eins þótt loki öllum sundum
undirlægjuháttur senn.
Yfir fjöllin fagurblá
fljúga hvítir svanir,
heiðarvatnaþeyinn þrá,
þenja vœngjafanir.
Nú skal yrkja eina stöku
óður myrka lýsir nótt.
Gefa styrk um stranga vöku
stuðlavirkjun héfurþótt.
Margrét sendir tvær vísur, en veit ekki höf-
unda. Bónda nokkrum þótti nóg um kaffi-,
drykkju kvennanna á bænum og kvað:
Ketil velgja konurnar,
kaffið svelgja forhertar,
ófriðhelgar alls staðar,
af því félga skuldirnar.
Húsfreyja hans svaraði:
Bændur svína brúka sið,
belgja vlnið i sinn kvið,
skynsemd týna og skerða frið,
skœla trýnið út á hlið.
Og ég birti ekki alla botna Sigurðar Brynjólfs-
sonar í síðasta þætti. Hann botnar:
Líður þetta sumar senn,
sérhver styttist dagur.
Væntanlega verður enn
vel kyrjaður bragur.
eða:
Yfist bára, ygglast menn,
Eggert Haukdal ragur.
Eg birti eina vísu eftir B.B. í síðasta þætti. Eg
hef athugaö nafnnúmer hennar og heitir hún
fullu nafni Björg Bjarnadóttir og á liklega
heima á Freyjugötu 49. Björg botnar:
Þarfanautin þóttu góð
þar til seinni árin,
og senn verða ekki meira ’ í móð
maðurinn og klárinn.
Blóm í haga blá og rauð
berast mér að vitum.
Er nú jörðin ekki snauð
af ilmi ’ og fögrum litum.
Áríðandi öllum stundum
eru konum frískir menn.
Um það er rætt á þingsins fundum,
að þetta verði ’ að breytast senn.
Fyrrum samkennari minn, Ingi Steinar Gunn-
laugsson á Akranesi, sendir mér tóninn, en seg-
ir, að rímiö móti kveðskapinn, alls ekki neinar
„snyrtilegar” meiningar:
Þú Helgarvísna höfuðpaur,
heill og sœll, minn kœri.
Sendi égþér, gamli gaur,
ígamni bœði leðju og aur
og leir að auki llka égþér fœri.
Magga Thatcher orðin er
ærið botnótt sýnist mér.
Samt ég þetta sendiþér.
Seinna fœrðu meira,
efþig langar aðra botna að heyra.
Og Ingi Steinar botnar:
Járnfrúin er hörð í horn að taka.
Hvernig œtli’hún reynist slnum maka ?
Skyldi hún vera skondin bœði og kelin
og skœð í bóli, gamla dráttarvélin ?
Innar skel er ofl að finna
ylheitt þel, sem vel er dulið.
Visklpeli og kossmjúk kvinna
' kalla úr felum brosið hulið.
Gleði nýt ég, sorg og sút
sinnið læt ei hrella,
og úr lífsins landakút
lœt ég mjöðinn vella.
J.M., sem reynist vera Margrét Tómasdóttir í
þjóðskrá, sendir nokkra botna:
Blóm í haga blá og rauð
berast mér að vitum;
fyrr en varir falla dauð
að fold og skipta litum.
I Þarfanautin þóttu góð
þar til seinni árin,
að kynbœttum í kýrnar tróð
kálfum einhver dárinn.
Árlðandi öllum stundum
eru konum frlskir menn,
á tálar þó afhorskum hrundum
háðuglega dregnir enn.
Nú skal yrkja eina stöku,
óður myrka lýsir nótt,
hugann virkja á hljóðri vöku
hendan styrkir von og þrótt.
Sigtryggur Sigurðsson, Hamrahlíð 30 á
Vopnafirði, sendir nokkrar stökur eftir sig:
Sit ég hér og súta tap,
sjálfsagt dreg ég ýsur,
en fúla lund og lúið skap
lœkna Helgarvísur.
Farðu beint í fúlan pytt,
fjandinn má þig eiga.
Rœfill vertu, ræksniðþitt,
rekkur guðaveiga.
Nú ég bráðum allur er,
andi minn saml lifir. ^
Skrattinn nú mig finna fer,
flyt ég glaður yfir.
SS. botnar svo að úr verða sléttbönd:
Líðurþetta sumar senn,
sérhver styttist dagur.
Bíður grettur okkar enn
ógnar vetur magur.
Varir eitt í minni mér
meðun ævin treinisl,
spjarir reytti snót af sér,
svona gœfan reynist.
Friðrik Sigfússon sendir botna og vísur.
Friðrik botnar:
Blóm í haga blá og rauð
berast mér að vitum,
unz falla laufog foldin snauð
fölum skartar litum.
Líðurþetta sumar senn,
sérhver styttist dagur.
Ef sólin skín, þá sýnist enn
sumartíminn fagur.
Gleði nýt ég, sorg og sút
sinnið lœt ei hrella;
dufla enn og drekk af stút,
á drósir koss lœt smella.
Bjarni Einarsson, Geirakoti, sendir þessa
vísu:
Þraut er mikil, það er víst
þjóðinni að stjórna,
afþví kannsi og ekki sízt
enginn vill neinu fórna.
„Loki” vinur okkar botnar sléttubanda-fyrri-
partinn:
Líðurþetta sumar senn,
sérhver styttist dagur.
Býður glettur uppá enn
yfrið hnyttinn bragur.
Sigurgeir Þorvaldsson sendir mér bréf. Hon-
um lízt ekki vel á fyrripart Margrétar Tómas-
dóttur, telur ekki unnt að botna hann svo að
nokkurt vit sé í. Sigurgeir biður mig þess vegna
að koma eftirfarandi vísum til Margrétar:
Ekkiget ég, Margrét mín,
mér til lífs það unnið,
að auka vísuorðin þín
eða við þau spunnið.
Og Sigurgeir segir: I leiðinni máttu senda
henni eftirfarandi stöku:
Heldur skal ég hjá þér vera
lOOnœstu árin
til að reyta, tœta ’ og skera
j og telja áþér hárin.
Og Sigurgeir segir: Ekki meira til Margrétar
að sinni nema beztu kveðjur og guðsblessun, og
þannig kemur hún mér fyrir sjónir þessa stund-
ina:
| Andans fleytur upp á sker
ólmir vindar bera.
Hef ég stundum hugsað mér
hanaþannig vera.
Og Sigurgeir botnar erfiðan fyrripart:
Óðum fyrnast fornir siðir,
fellur ryk á söguspjöld.
Finnast munu fúnir viðir
fram á þessa ’ og næstu öld.
Þessa vísu orti Sigurgeir nóttina áður en hann
sendi mér bréfið og segir, að hún verði ársgömul
á þessari stundi að ári:
Þólt ég verði mulin mold
mér til ama slðar,
oft ég komizt hef í hold
heima í rúmi’ — og víðar.
Eins og ég hef greint frá, sendj Sigurgeir mér
aö gjöf ljóðabók sína „Hryðjuverk & hringhend-
ur”. Á titilsíðu hafði hann ritað þessa vísu:
Drottinn gaf, og Droltinn aftur tók, —
Drottinn liafði við svo margl að glíma.
En Skúla Ben ég skenki þessa bók;
skyldi'hann lesa liana einhvern tlma?
Ég þakka Sigurgeiri ágætt bréf, og ekki er
ósennilegt, að ég láti lesendur fá einhvern for-
smekk af því, sem ljóðabók hans hefur að
geyma.
M.K. Keflavík sendir bréf og finnur aö því, að
ég skuli ekki viröa nafnleynd. Eg held, að mörg-
um finnist ég gera of mikið af því aö birta vísur,
sem undirritaðar eru dulnefnum. En ég get því
miður ekki birt allt, sem M.K. sendir, því að
honum verður á að ofstuðla, það gera nú reynd-
ar fleiri. M.K. botnar:
Gleði nýt ég, sorg og sút
sinnið læt ei hrella,
ef ég hef minn kæra kúl
og könnu í að hella.
Varir eitt í minni mér,
meöan ævin treinist.
Yndið mitt, mín ást á þér
innst í hjarta leynisl.
Eða:
Óþokki, að einum þér
allt mitt hatur beinist.
Þá er komið að nýjum fyrripörtum. Sigurgeir
Þorvaldsson sendir tvo, en nú heitir hann engum
verðlaunum. Sá fyrri hljóðar svo:
Gengið fellur eitt sinn enn,
ýmsa hrellir mikið.
Oghinn síðari:
íslendingar eiga við
erfiðleika að stríða
Bakkus kóngur hefur orðið fyrir talsverðri
áreitni í þessum þáttum og því varð þessi fyrri-
parturtil:
Bakkusiþeir bölva mikið,
sem bragða aldrei gómsœt vín.
Að síöustu er hér botn við fyrripart Sigur-
geirs, sem Björn Ingólfsson í Grenivík sendir:
Þetta eina kíló kjöts
kann að leyna ýmsu.
Fögrum steinum Fróða sjöts
fyrir meyna Grimsu.
(Hér merkir orðið sjöt bústaður.)
500 króna verðlaunum verður heitið fyrir
bezta vísubotn annars vegar og öörum 500 krón-
um fyrir beztu frumortu vísuna hins vegar, sem
borizt hafa og berast til áramóta.
Skúli Ben.
Helgarvísur,
pósthólf 37, Keflavik
Fúla lund og lúið shap
læhna helgarvísur