Dagblaðið Vísir - DV - 28.08.1982, Blaðsíða 20

20
DV. LAUGARDAGUR 28. ÁGtJST 1982.
Sérstæð sakamál Sérstæð sakamál — Sérstæð sakamál — Sérgtæð — Sérstæð sakamál
!
Harold Cans bremsaöi snögglega og
lagði bílnum út í annan vegkantinn.
„Hér hefur orðið árekstur og bíl-
stjórinn stungið af „tuldraði hann með
sjálfum sér um leið og hann hraðaði
sér út úr bílnum og í átt að mannver-
unnisemláá veginum.
Það lék enginn vafi á að þama var
um aö ræða lík konu þótt andlit hennar
og höfuð væri mikið lemstrað og þakið
blóði. Föt hennar voru rifin í tætlur svo
að neðri hluti líkamans var næstum
nakinn.
Harold Caos gætti fyrst að því hvort
konan væri örugglega látin. Hann fann
um leið og hann snerti iikama hennar
að hún var ekki aöeins látin, heldur
hafði hún látist fyrir þó nokkru síöan
og dauðastirðnunin yfirtekið lík-
amann. Cans hafði lagst á hnén til að
aðgæta púls og öndun, en nú stóö hann
snögglega á fætur, gekk rakleitt að bíl
sínum og ók af stað í sömu átt og hann
hafði komið úr. Það voru næstum tveir
kílómetrar að næsta síma.
Þar sem Cans tilkynnti atburöinn
sem umferðarslys var lögreglubíll frá
umferðalögreglunni í Pretoria fyrstur
á staðinn og í fylgd með honum sjúkra-
bíll. Þaö tók sjúkraflutningsmennina
ekki nema nokkrar sekúndur að
komast að því að Cans hafði haft rétt
fyrir sér þegar hann sagði að konan
væri látin. En þegar þeir ætluðu að
fara að taka lík hennar til aö flytja þaö
í líkhús lögreglunnar stöðvaði einn lög-
reglumannanna þá.
Umferðars/ys eða
morð?
„Eg held að við ættum að láta hana
liggja hér þar til rannsóknarlögreglan
kemur á staðinn. Mér finnst ýmislegt
grunsamlegt við þetta,” sagði lög-
reglumaðurinn. Til frekari skýringar
við spumingum hinna sagði hann:
„Hvað er kona í svona fatnaði að gera
hér úti í miðri eyðimörkinni? Það eru
margir kílómetrar að næstu byggö og
hún hlýtur að hafa verið gangandi þar
sem engin merki eru sjáanleg um reið-
hjól eða annað farartæki. Þar að auki
er þetta algjörlega beinn vegur og ef
það hefur verið ekið yfir hana, þá hefur
þaö verið gert með ásetningi. Það eru
margir slæmir ökumenn á ferðinni í
þessu landi, en enginn þeirra svo
slæmur að hér gæti hafa átt sér stað
umferðarslys.”
Jan Keukemkamp rannsóknarlög-
reglumaður sem var kallaður á stað-
inn var þessum orðum algerlega sam-
mála. „Það eru engin bremsuför hér á
veginum og líkið liggur á honum miðj-
um. Ef mér skjátlast ekki þeim mun
meira þá hefur hún verið látin þegar
hún var lögð hér á veginn,” sagði
hann.
Hann spurði félaga sinn sem var að
leita á líkinu að einhverjum persónu-
skilríkjum, hvort hann fyndi eitthvað
sem gæfi vísbendingu um hver konan
væri. Félagi hans neitaði, en sagði að
ef hún hefði lent fyrir bíl væru líkur á
að hún hefði misst handtöskuna út
fyrir veginn. Hann bauöst til að kalla á
lið frá rannsóknarstof unni til að leita.
Keukemkamp neitaði. „Eg vil að þeir
yfirfari allan staðinn,” sagði hann.
, ,Ég er þess fullviss að við erum hér að
fást viö mannsmorð. ”
Banamein:
Kyrking
Það leið ekki á löngu þar til hann
fékk staðfestingu á þessum orðum sín-
um. Dr. Leonard de Groot, sem vann
læknisfræðileg störf fyrir rannsóknar-
lögregluna, kom á staðinn hálftíma
síðar og ák varðaði næstum samstundis
að banamein fórnarlambsins væri
kyrking. Hann taldi að konan hefði ver-
iö við góöa heilsu áður en hún var myrt
og að hún hefði verið hátt á þrítugs-
aldri. Hún hefði að líkindum látist fyrir
miðnætti daginn áður og hugsanlegt
væri að henni hafi verið nauðgaö.
Læknirinn vildi þó fá líkið i líkhús til aö
geta sagt til um þessi atriði með meiri
nákvæmni. Læknirinn áleit að
áverkarnir á höfði líksins væru eftir
hamar eða exi, en að líkindum hefðu
þeir verið veittir eftirá til að láta líta út
fyrir að um umferðarslys væri að
ræöa. Sama máli gegndi um rifin fötin.
Svæðið var leitað til hins ýtrasta en
engin vísbending fannst sem gefið gæti
til kynna hvað átt hafði sér stað. Rann-
sóknarlögreglan hafði heldur enga vís-
bendingu um hvað fórnarlambið héti. 1
Pretoriu, einni stærstu borg Suður-
Afríku, voru um 600 þúsund íbúar og
þaðan var fjöldi skýrslna um manns-
hvörf, en engin þeirra kom heim og
saman við stærð, aldur kynferði og út-
litseinkenni líksins sem f undist hafði.
Líkskoðun leiddi í ljós sömu niður-
stööu og læknirinn hafði komist að,
þegar hann mætti á morðstaðinn. Kon-
an hafði verið kyrkt með höndunum og
haföi látist á milli klukkan 9 og 10 aö
kvöldi 26. júní. Við líkskoöun var
athugað hvort um nauðgun hefði verið
að ræða, en svo reyndist ekki vera.
Hins vegar kom það rannsóknarlög-
reglunni á óvart, að konan hafði ekki
haft samfarir um lengri tima og menn
veltu fyrir sér hvort það gæti varpaö
einhverri skýringu á dauöa hennar. De
Groot læknir kom með þá uppástungu
að morðið hefði verið tUfinningalegs
eðlis, að morðinginn væri annaðhvort
vonsvikinn elskhugi eða eiginmaður.
Ef þetta væri rétt gæti það skýrt það
hvers vegna hvarf hennar hefði ekki
enn verið tUkynnt tU lögreglunnar.
Miði frá fatahreinsun
eina vísbendingin
, JEf viö getum fundið út af hverri lík-
ið er, hlýtur ástæðan fyrir morðinu að
verða augljós,” sagði Kekemkamp
rannsóknarlögreglumaður. „Það er
, mikið kæruleysi af morðingjanum að
tilkynna ekki um hvarf hennar, ef svo
er í pottinn búið og gerir hann mjög
grunsamlegan. Það eina sem við höf-
um til að finna út hver hún er, er að
vísu aðeins miði frá fatahreinsun sem
fannst á fötum hennar. Ef það leiðir
okkur ekki á sporið veit ég ekki hvað
við gerum næst,” sagði Keukemkamp.
Sem betur fór leiddi miðinn lögregl-
una á sporið. Eftir nákvæma eftir-
grennslan í næstum öUum fatahreins-
unum í borginni, fannst eitt fyrirtæki
sem notaði þannig miöa. Það sem
skipti þó sköpum var að einn af-
greiðslumannanna þekkti eiganda
fatanna sem miðinn var á. Hann sagði
að þar væri um að ræða frú Joan
MayaU.
Frú MayaU, sem var á 29. aldursári
þegar hún lést hafði verið gift Roger
MayaU í níu ár eða frá árinu 1972.
Roger MayaU var 34 ára gamall, for-
stjóri fyrir tyggingafyrirtæki. Hann
var samstundis sóttur og fluttur í Uk-
húsið þar sem hann var látinn bera
kennsi á líkið og viðurkenndi að það
væri af konu sinnL
Eiginmaðurinn
grunaður
Þegar hann var spurður hvers vegna
hann hefði ekki tilkynnt um hvarf henn-
ar, sagðist hann ekki vita að hennar
hefði verið saknað. Hann hélt að hún
hefði farið til foreldra sinna til lang-
dvalar, en þeir bjuggu á býU skammt
fyrir utan Pretoriu. Hann sagði einnig
aö samband hans og konu sinnar hefði
ekki verið mjög náið um margra ára
skeið og hefði hvorugt fylgst náið með
ferðumhins.
Þegar hann var spurður um dvalar-
stað sinn kvöldiö 26. júni sagöi Mayall
saUarólegur að hann hafi eytt k völdinu
með hjákonu sinni, 26 ára gamaUi konu
að nafni Jennifer Vissar. Hún byggi í
smábænum Bloemfontein þar sem
móðir hennar ræki veitingahús. Hann
sagðist hafa komiö heim um klukkan
10 umrætt kvöld. Ekki kvaðst hann vita
hvort kona sín hefði þá verið á heimUi
þeirra, aöminnsta kosti hafði hann ekki
séö hana þar um kvöldið. Þaö voru
ekki nægar sannanir gegn Mayall tU að
halda honum i varðhaldi tU trekari
yfúheyrslna. En rannsóknarlögreglan
var sannfærð um að hann hefði myrt
konu sína. „Þetta er hin sígúda fyrir-
mynd,” sagöi Keukemkamp. „Hjón
sem hafa lítiö samneyti. Maðurinn á
sér yngri hjákonu. Hún leggur að
líkindum hart að honum að giftast sér,
en eiginkonan neitar að samþykkja
skUnaö eöa ef til vUl heimtar hún það
mikið af eignum þeirra aö hann kyrkir
hana, hendir henni út á þjóðveginn og
reynir aö láta líta út fyrir að hún hafi
lentíárekstri.”
Hjákonan gefur
fjarvisarsönnun
Jennifer Vissar staðfesti sögu
MayaUs. Hún sagöi að hann hefði veriö
hjá sér umrætt kvöld og fariö þaðan
um klukkan hálf tíu. Hún sagöist vita
hvernig háttað væri sambandi MayaU-
hjónanna. Hin látna heföi haft Util
samskipti við mann sinn, enda hefði
hún gengið í sértrúarsöfnuð sem skyld-
aði hana til að sverja skírlífisheiti. Hún
sagði einnig að Mayall hefði sagt við
sig að kona hans hefði ekki haft neitt á
móti skUnaði og þarmeð gerði hún útaf