Morgunblaðið - 24.07.1999, Blaðsíða 50

MORGUNBLAÐIÐ
^50 LAUGARDAGUR 24. JÚLÍ 1999
MINNINGAR
INGIBJÖRG MARÍA
JÓNSDÓTTIR
+ Ing-ibjörg María
Jónsdóttir,
Ebba eins og hún
var jafnan nefnd,
fæddist á Flugri-
mýri í Skagafirði 9.
júlí 1908. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun-
inni á Sauðárkróki
8. júh' síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jón Jónasson
bóndi á Flugumýri,
, f. 1.1. 1855, d. 1.3.
1936, og kona hans
Sigríður Guð-
mundsdóttir, f. 10.6. 1879, d.
22.12. 1973. Alsystkini Ebbu
eru Þuríður, f. 10.3. 1907, Ingi-
mar, f. 27.3. 1910, d. 4.12. 1955
og Valdimar, f. 14.6. 1921, d.
7.6. 1989. Hálfsystur Ebbu,
dætur Jóns af fyrra hjónabandi
eru Helga, f. 28.7.1895, d. 10.7.
1988 og María, f. 2.12. 1897, d.
30.8.1946. Uppeldissystir Ebbu
er Asta Ingibjörg Tryggvadótt-
ir, f. 12.8. 1923.
26. maí 1932 giftist Ebba
Rögnvaldi Jónssyni bónda og
s kennara, f. 29.8.1908. Foreldr-
ar Rögnvaldar voru Jón Rögn-
valdsson bóndi í Réttarholti í
Skagafirði, f. 24.9.
1883, d. 18.1. 1917
og kona hans Sól-
veig Halldórsdótt-
ir, f. 22.4. 1881, d.
1.6. 1953. Ebba og
Rögnvaldur stofn-
uðu heimili í
Flugumýrar-
hvammi og bjuggu
þar ávallt síðan.
Þau eignuðust tvö
börn: 1) Sigurveig
Norðmann, f. 28.5.
1933, maki Ólafur
Þórarinsson, f.
26.10. 1923. Þau skildu. Börn
þeirra eru sex, Rögnvaldur, f.
27.8. 1952, Þórarinn Guð-
mundur, f. 4.11. 1954, Halldór
Bragi, f. 3.11. 1957, Sólveig
Ebba, f. 27.9. 1959, Sigurður
Örn, f. 9.12. 1961 og Ásta
Berghildur, f. 26.11. 1963. 2)
Jón, f. 19.2. 1939, maki Ásdís
Björnsdóttir, f. 18.9. 1936.
Börn þeirra eru Björn, f. 3.1.
1966 og Bryndís, f. 5.6. 1970.
Barnabarnabörnin eru 18, þar
af 17 á Iffi.
Ebba verður jarðsungin frá
Flugumýrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku amma mín. Mig langar til
að þakka þér fyrir allar yndislegu
stundirnar sem ég hef átt með þér
og afa, bæði í Hvammi og fyrir
sunnan. Kærleikur og hlýja eru
þeir eiginleikar sem mér hafa
alltaf fundist einkenna þig, nær-
veru þína og framkomu. Sú minn-
ing sem lifir hvað sterkust í huga
-mér og er mér kærust eru sam-
skipti ykkar afa. Þið eruð sam-
rýmdustu hjón sem ég hef þekkt
og sú mynd sem hjá mér lifir er
falleg: Afi er á leiðinni út á tún og
þú ferð fram á gang til að kveðja
hann. Þú tekur utan um hann og
kyssir hann bless og hlýjan og
væntumþykjan geislar af ykkur.
Þarna var ég barn, en man þetta
þó eins og það hafi gerst í gær.
Þetta er kannski ekki merkileg
saga en lýsir ykkur og hjónabandi
ykkar að mínu mati vel. Og þú
lagðir líka metnað þinn í það að við
hin værum hamingjusöm. Þakka
þér fyrir góð ráð sem þú gafst mér
.. í þeim efnum. Þú talaðir alltaf við
mig sem jafningja og jafnöldru og
alltaf gátum við rætt saman af
hreinskilni. Mörg orð þín sitja eftir
hjá mér sem gott veganesti.
Guð geymi þig, amma mín, og
veiti afa styrk og stuðning.
Ástarkveðja frá mér, Bimi, Am-
ari Inga og Jóni Trausta.
Þín
Bryndís.
Til langömmu okkar
Lækkar lífdagasól.
Lðng er orðin mín ferð.
Fauk í farandaskjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Elsku langamma, við þökkum
þér fyrir allar stundimar sem við
áttum saman, við munum geyma
þær í hjarta okkar eins lengi og við
lifum.
Kveikt er Ijós við ljós,
burt er sortans svið.
Angar rós við rós,
opnast himins hlið.
Niður stjömum stráð,
engill fram hjá fer
Drottins nægð og náð
boðin alþjóð er.
Guð er eilíf ást,
engu hjarta er hætt.
Ríkir eilíf ást,
sérhvert böl skal bætt.
Lofið guð, sem gaf,
þakkið hjálp og hlíf.
Tæmt er húmsins haf,
allt er ljós og líf.
(Stefán frá Hvítadal.)
Þín langömmubörn,
Sunna, Tinna og Ólafur Andri.
JÓN FREYR
ÓSKARSSON
+ Jón Freyr
Óskarsson
fæddist í Keflavík
23. nóvember 1977.
Hann lést 18. júní
síðastliðinn og fór
útför hans fram 26.
júní. ___________
Elsku Jón Freyr,
hinn 19.júní sl. fengum
við hörmulega frétt,
frétt um að þú hefðir
..•yfirgefið þennan heim.
Það er sárt að hugsa
til þess að við eigum
ekki eftir að eyða fleiri
stundum með þér, eins og við átt-
um margar góðar og skemmtilegar
stundir saman. Þó að samveru-
stundunum hafi fækkað með árun-
um þá var vináttan alltaf til staðar.
Elsku Jón Freyr, þú
munt alltaf eiga stað í
hjörtum okkar, takk
fyrir allar stundirnar
sem við höfum átt
saman. Við kveðjum
þig að sinni og Guð
geymi þig.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V.Briem)
Elsku Valborg,
Högni og fjölskylda, við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð, Guð
styrki ykkur í hinni miklu sorg.
Þínar vinkonur að eilífu,
Rebekka og Ármey.
Ebba, frænka mín, í Hvammi er
öH. Hún lést á Sjúkrahúsi Skag-
firðinga að kvöldi dags hinn 8. júlí
sl. eftir tæplega tveggja vikna dvöl
þar. Hefði hún lifað einum degi
lengur, hefði hún náð 91 árs aldri.
Hennar kvöld var ekki langdregið,
sem betur fór. Hún hafði skýra og
fulla hugsun framundir ferðalok.
En líkamleg þreyta var farin að
hrjá hana. Hún fæddist að Flugu-
mýri, en færði sig í hvamminn, ut-
an ár, liðlega tvítug. Þar er hlýlegt
og sólríkt umhverfi, líkt og eðli
Ebbu og upplag var. Þar undi hún
sér vel í hálfan sjöunda áratug.
Mér eru fáir einstaklingar minn-
isstæðari en Ebba og barst hún þó
aldrei mikið á. Hennar höfuðein-
kenni og prýði var hógværð, frá-
bærlega skýr hugsun, góð dóm-
greind og hlýleiki til alls sem and-
ann dregur. Umhverfið mótar
manninn. Það er fagurt yfir hérað-
ið að líta frá Hvammi og heimih
hennar stóð alla tíð við rætur
Glóðafeykis. Ebba var mikill
viskubrunnur, fróð og stálgreind.
En hennar heimur var í Hvammi
hjá Valda og börnum þeirra og
barnabörnum, umvafin ást þeirra
og umhyggju til lokadags. Hún var
frændrækin og ég held að hún hafi
kunnað góð skil á öllu sínu fjöl-
menna ættfólki, stóra frændgarði,
og fylgdist vel með gengi þess. Ég
held líka, að Valdi og Ebba hafi
alla tíð skipað sérstakan sess í
huga allra skyldra og jafnvel
óskyldra, fjær og nær. Öllum þótti
vænt um þau. Heim í Hvamminn
lágu margra leiðir, þótt bærinn
standi allfjarri þjóðbraut, og er-
indið væri það eitt að eiga góða
stund með þeim hjónum. Allir voru
velkomnir.
Ég fluttist í Blönduhlíðina vorið
1950. Þá er Ebba rúmlega fertug
að aldri. Kynni mín af henni fram
til þess tíma voru lítil, hvorki
lengri né meiri en af mörgum
mönnum öðrum. Hafði þó séð hana
og heyrt. Vitneskju um hana fékk
ég fyrst hjá frændfólki okkar,
einkum föður mínum, en þau Ebba
voru systrabörn. Ég fann það
fljótt, að það þurfti hvorki að hitta
Ebbu oft né heyra til þess að
skynja hvem mann hún hafði að
geyma.
Menn eru á ýmsa vegu mældir.
Oft ber þá hæst, sem af eigin
rammleik og eða með annarra að-
stoð, prfla á tind metorðanna,
embættanna, valdanna. Margir
slíkir eru sfleitandi að einhverju,
sem þeir telja sig vanta, en finna
ekki. Hamingjan festir ekki ævin-
lega og endilega rætur í hjarta
þeirra, sem eiga mikið undir sér,
berast mikið á og veraldargengið
virðist leika við. Mikið vill meira.
Ég skapa mér þá trú, að ham-
ingjuna hafi Ebba frænka höndlað,
þrátt fyrir erfið veikindi fyrrihluta
æviskeiðsins. Hún veitti viðmæl-
endum sínum ómælda gleði og
göfgi um leið. Hún lét fátt raska
æðruleysi sínu og óvenjulegri geð-
ró og trúartrausti. Hún eignaðist
góðan lífsförunaut, efnileg börn og
gott heimili. Ég held að það hafi
verið henni nóg, sönn lífsfylling.
Hún var ánægð. Hennar heimur,
hennar helgireitur var heimilið.
Félags- og uppeldisstöð, sem er
undirstaða sérhvers siðmenntaðs
þjóðfélags. Og guði sé lof og dýrð
fyrir það að slíkt fólk og sh'k heim-
ili finnast enn. En Ebba var ekki
geðlaus. Hún hafði sínar skoðanir
og bar þær hiklaust fram umbúða-
og áreynslulaust, með ákveðnum
og sannfærandi hætti.
Ég hygg, að slá megi því föstu,
að í þeim óróasama og byltingar-
kennda heimi, sem við nú lifum í,
væri útlitið annað ef svipmót Ebbu
og viðmót, framkoma hennar og
mildir dómar réðu meiru í mann-
heimi. Og ég fullyrði að mannh'fið
allt væri fegurra, bjartara og betra
ef framkoma hennar og mannleg
samskipti væru hið ráðandi afl.
Með þessum fáu og fátæklegu
orðum kveðjum við Helga, frænku
mína, og biðjum Valda og afkom-
endum þeirra hjóna blessunar um
framtíð alla.
Konráð Gislason.
Það var fallegt sumarkvöld í júh,
kvöldið sem Ebba föðursystir mín
kvaddi þetta líf. Þegar ég fór frá
sjúkrahúsinu og ók yfir Hegranes-
ið á leið heim horfði ég, eins og svo
oft áður, út á fjörðinn. Kvöldsólin
stafaði geislum sínum á hafflötinn
og Drangey, Málmey og Þórðar-
höfði voru eins og stoltir útverðir í
norðri. Óhagganlegir, rétt eins og
gangur lífsins. Og eins og stundum
áður færði þetta fallega útsýni mér
ákveðna hugarró og minnti mig á
að þó að við söknum og syrgjum
þá megum við ekki gleyma að
þakka gjafir lífsins. Hér í þessu
fallega héraði, Skagafirði, ól Ebba
frænka mín allan sinn aldur. Þegar
hún lést nær 91 árs að aldri, átti
hún að baki gott og farsælt líf.
Hún ólst upp á mannmörgu og
myndarlegu sveitaheimili, Flugu-
mýri, umvafin stórri og ástríkri
fjölskyldu. Hún var svo lánsöm að
eignast síðar sjálf einstaklega
samheldna og góða fjölskyldu sem
bar fyrir henni mikla umhyggju til
hinstu stundar. Hún megnaði líka
sjálf að veita svo mörgum gleði og
hlýju með sinni einstöku ástúð,
umhyggjusemi og léttu lund. Og
þó ekki hafi hún sloppið við veik-
indi á hfsleiðinni náði hún samt
þessum háa aldri og hugur hennar
var skýr og sterkur til hinsta dags.
Og það var svo einkennandi fyrir
hana að allt fram í andlátið var
hún að hugsa um aðra,- spyrja
frétta af einum, hafa áhyggjur af
öðrum, biðja fyrir skilaboð. Alltaf
sívakandi og að fylgjast með. Get-
ur maður beðið um nokkuð betra
en að fá að lifa slíku hfi?
„En hún Ebba hefur alltaf verið
til í hfinu mínu,“ sagði sjö ára dóttir
mín og grét þegar ég sagði henni
frá andláti Ebbu. Það sama get ég
sagt því Ebba hefur alltaf verið tfl
staðar í mínu lífi. Meðan ég ólst upp
sem bam og unghngur í Reykjavík
var Ebba frænka og öH fjölskyldan
í Flugumýrarhvammi fastur og
óumbreytanlegur punktur í tilver-
unni og það var alltaf tilhlökkunar-
efni að fara norður og fá að dvelja
þar nokkra daga eða jafnvel vikur.
I Hvammi mætti manni svo einstök
hlýja og ástúð, ekki bara hjá Ebbu
heldur líka hjá Valda, eiginmanni
hennar, og dóttur hennar, Deddu.
Þar sá ég og upphfði þessa nær-
fæmu og hlýlegu framkomu sem
einkenndi þau hvort sem það nú
var við öll börnin á bænum, Fúsa
gamla, aðkomubamið úr Reykjavík
eða hvem þann annan sem þar
dvaldi. Og aldrei fór Valdi svo af
bæ að hann kveddi ekki Ebbu sína
með kossi, ég man hvað mér fannst
það alla tíð fallegt. Þar var líka allt í
svo skemmtilega föstum skorðum,
fannst mér, og eins gott að gera
ekki mistök í hver átti hvaða hníf,
gaffal, skeið og disk þegar lagt var
á borð fyrir matinn. Ög þó að senni-
lega hafi ekkert gagn verið af mér
við sveitastörfin, krakkanum sem
dróst eins og segull að ótal bóka-
hfllum heimilisins, var ég aldrei lát-
in finna það. I endurminningunni
ríkir þama gleði og hlátur, þegar
slegið var á létta strengi yfir eld-
húsborðinu og bjartur og dillandi
hlátur Ebbu frænku hljómaði um
húsið. Seinna, sem ung kona, átti
ég enn athvarf hjá Ebbu frænku og
hennar fjölskyldu og að lokum at-
vikaðist það svo að ég varð ná-
granni hennar þegar ég settist að
norður í Skagafirði. Það hefur verið
mér og minni fjölskyldu ómetanlegt
að eiga þau að sem nágranna og
vini síðustu 20 árin og börnin mín
hafa öll borið gæfu til að kynnast
Ebbu frænku. Fyrir allar ánægju-
stundirnar, aUa umhyggjuna og
velvildina í minn garð, fyrir allar
góðu minningamar um mína elsku-
legu frænku, fyrir allt þetta vil ég
þakka nú. Dagamir núna eru erfið-
ar stundir fyrir Valda, eiginmann
Ebbu, sem nú hefur misst sinn
góða lífsförunaut. En hann á um-
hyggjusama fjölskyldu og góða ná-
granna og vini sem vonandi verða
honum styrkur á komandi tímum.
Guð blessi hann og fjölskylduna
alla. Enginn kemur í stað Ebbu
frænku en allar góðu minningarnar
frá hennar vegferð hjálpa okkur að
sætta okkur við fráfaU hennar og
efst í huga verður gleðin yfir að
hafa þekkt hana og átt hana að vini.
Sara Regína Valdimarsdóttir.
Mig langar hér með nokkrum
orðum að kveðja Ebbu frá Flugu-
mýrarhvammi, sem fæddist þann
9. júlí 1908 og lést í sjúkrahúsinu á
Sauðárkróki 8. júlí síðasthðinn.
Kynslóðir koma og fara. Það er
aðeins eitt sem við eigum víst í
þessu hfi og það er að deyja. En
samt er það nú svo að alltaf kemur
það manni á óvart þegar einhver
deyr og svo var einnig nú.
Kynni mín af Ebbu hófust vorið
1986, en þá kom ég í mína fyrstu
heimsókn í Flugumýrarhvamm,
með tilvonandi manni mínum,
bamabarni Ebbu og Valda. Ég var
dálítið kvíðin þar sem ég var að
hitta foreldra hans, afa og ömmu í
fyrsta skipti. Sá kvíði var með öllu
ástæðulaus og hvarf fljótt er ég
hitti þessi hlýju og samhentu full-
orðnu hjón. Valdi tók á móti okkur
á hlaðinu, hann tók þétt og inni-
lega hönd mína í sínar báðar og
sagði: „Ja, ég er nú oftast kallaður
afi.“ Ebba var inni í bæ og frá
hennþ streymdi einnig sama hlýj-
an. A því augnabliki fann ég
hversu velkomin ég var og orð
Valda og þeirra beggja yljuðu mér
um hjartarætur, ekki síst vegna
þess að ég hafði aldrei kynnst
ömmum mínum né öfum. Því leyfði
ég mér upp frá þessu að kalla þau
ömmu og afa.
Amma var mjög gestrisin. Hún
var af þeirri kynslóð sem vildi
helst að fólk væri alltaf að borða,
jafnframt var hún alveg viss um að
það léti aldrei neitt ofan í sig, þó að
maður væri við það að springa.
Hún tók um vanga litlu langömmu-
barnanna sinna, kyssti þau á koll-
inn og átti stundum til að lauma
sælgæti í litla munna.
Amma og afi áttu því láni að
fagna að geta eitt ævikvöldinu
heima í Hvammi, þar gátu þau ver-
ið saman í Htla húsinu sínu, allt þar
til amma veiktist fyrir u.þ.b. mán-
uði. Amma fylgdist mjög vel með
öllu og var alveg ótrúlega minnug.
Fjölskyldan og heimilið voru henni
hjartkær allt til enda. Kvöldið áður
en hún kvaddi þennan heim spjall-
aði hún t.d. um heyskapinn, vildi
vita hversu margar rúllurnar væru
orðnar og hvernig Hörpu, dóttur
okkar Sigga, gengi á sundnám-
skeiðinu.
Ég læt hér ljóð séra Péturs Þór-
arinssonar fylgja með, en ég veit
að það var eitt af uppáhaldsljóðum
ömmu. Ég man að hún bað þá
Álftagerðisbræður að syngja það
fyrir sig þegar hún og afi héldu
upp á níutíu ára afmælin sín í
ágúst á síðasta ári.
í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft af rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt, sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér,
því veit mér feta veginn þinn,
að verðir þú æ Drottinn minn.
Elsku amma, þær stundir sem
við áttum saman lifa í minningunni
um þig. Hjartans þakkir fyrir allt.
Við hér í Fannafold kveðjum þig
með söknuði. Afa sendum við okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur,
missir þinn er mikill og sár en
megi minningin um góða konu
styrkja þig og efla.
Hrönn, Sigurður Orn (Siggi)
og Harpa.