Morgunblaðið - 24.07.1999, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 24. JÚLÍ 1999 47
ARNI
ARASON
+ Árni Arason
fæddist á
Grýtubakka, S-
Þingeyjarsýslu 6.
september 1923.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands
17. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Ari Bjarnason
bóndi, Grýtubakka,
f. 24.8. 1893, d.
11.3. 1965 og Sig-
ríður Árnadóttir, f.
18.9. 18%, d. 27.4.
1941. Árni á sex
systkini, þau eru: Elín búsett á
Brún S-Þingeyjarsýslu; Bjarni
býr í Borgarnesi; Árnbjörg og
Snjólaug báðar búsettar á
Akureyri; Steingrímur og
Guðmundur. í Kópavogi.
Seinni kona Ara var Fjóla
Snæbjarnardóttir, dóttir henn-
ar er Snæfríður Ingólfsdóttir
búsett á Akureyri.
Hinn 17. nóvember 1961
kvæntist Árni, Árnýju Odds-
dóttur, f. 6.1. 1928. Foreldrar
hennar: Oddur Oddsson,
bóndi Heiði, Rangárvöllum, f.
28. 12. 1894, d. 6.4. 1972 og
Helga Þorsteinsdóttir, f. 23.8.
1890, d. 15.2. 1988. Börn Árna
og Árnýjar eru: 1) Jóna
Fyrir rétt rúmlega þremur mán-
uðum veiktist afí okkar alvarlega,
þar sem hann var að hjálpa til við
að byggja við húsið okkar, en smíð-
ar voru eitt af því sem afa þótti
mjög gaman að vinna við. Eftir að
þetta gerðist hefur verið mjög tóm-
legt hérna heima, því við vorum
svo vön að hafa hann nálægt okkur,
gátum leitað til hans, þar sem alltaf
var hægt að finna hann, úti í skúr,
eða bara ganga á hljóðið, því afi var
án undantekninga alltaf heima við.
Afi hafði gaman af vísum. Hann
kunni mjög margar, var laginn við
að semja vísur, og í vetur var hann
farinn að kenna okkur eldri
systkinunum alls konar fullorðins-
manna vísur og kunnum við núna
nokkrar sem hann hefur kennt
okkur. Svo vitum við líka hvað flest
öll blómin og grösin heita því afi
kunni nöfnin á þeim flestum og var
ólatur við að fræða okkur aðeins
um það líka. Afí á einnig skemmti-
legt safn af eggjum sem hann
sankaði að sér héðan og þaðan. I
eggjaskápnum eru 40 tegundir
eggja sem alltaf er jafn gaman að
skoða. Eitthvað hefur afí smitað
okkur því við eigum nokkur egg.
Sum hefur hann gefið okkur eða
hjálpað til við að blása úr þeim.
Afi var svo fluttur á Grensás í
Reykjavík þar sem hann var í tvo
mánuði. Við fórum stundum að
heimsækja hann þangað en svo
kom hann á Dvalarheimilið Lund á
Hellu. Þar fannst okkur betra að
hafa hann, því þá var styttra að
fara’í heimsókn og hægt var að fá
hann heim smá stund dag og dag.
Okkur þótti mjög vænt um afa og
við söknum hans mjög mikið og
hefðum viljað að hann hefði lifað
miklu lengur en eitt sinn verða allir
menn að deyja. Við þökkum afa
fyrir það sem hann var okkur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Með ástar- og saknaðarkveðju,
Ásdís Ýr, Árni og Kristján
Arabörn.
Bjarnrún, f. 19.2.
1960, maki Viðar
Jónsson, f. 23.6.
1958, þau búa á
Hvolsvelli. Börn
þeirra eru Árný
Lára Karvelsdótt-
ir, Sævald Viðars-
son og Jón Viðars-
son. 2) Ari, f. 1.9.
1963, kona hans er
Anna María Krist-
jánsdóttir, f. 22.12.
1962, þau búa á
Helluvaði. Börn
þeirra eru Ásdís
Yr, Arni og Kristján. 3) Odd-
ur, f. 26.3. 1965, kona hans er
Guðbjörg Stefánsdóttir, f.
11.7. 1964, þau búa á Ísafírði.
Börn þeirra eru Hjalti Rúnar,
Tryggvi Hjörtur og Árný
Oddbjörg. 4) Helgi, f. 29.1.
1968, býr á Hvolsvelli,
ókvæntur.
Árni lauk búfræðinámi frá
Hvanneyri 1944, bjó félagsbúi
á Grýtubakka 1949-1956.
Ráðsmaður í Gunnarsholti
1959-1961, en gerðist bóndi á
Helluvaði 1962 og var búsett-
ur þar til dánardags.
Utför Árna fer fram frá
Keldum, Rangárvöllum í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.
Nú er genginn góður drengur
og segja má að nokkur léttir sé
það hans nánustu, þar sem útséð
var að nokkur bati væri í sjónmáli
eftir áfallið sem hann varð fyrir í
vor. Þessum hressa og glaðlynda
dugnaðarmanni leið ekki vel að
geta hvorki komist hjálparlaust á
milli staða né tjáð sig.
Árni ^ kvæntist móðursystur
minni, Amýju, árið 1961 og hófu
þau búskap á Helluvaði stuttu síð-
ar. Við bræðurnir, Einar og ég,
vorum svo lánsamir að komast til
þeirra sem kaupamenn á sumrin.
Mig þurftu þau að þola í átta sum-
ur og á hverju vori var alltaf sama
tilhlökkunin að komast austur til
þeirra. Það var reyndar þannig að
flestir krakkar sem fóru í sveit á
Helluvað, voru þar mörg sumur
enda var gott að vera þar. Alla-
vega hef ég ekki undan neinu að
kvarta, aldrei var manni misboðið
með vinnuþrælkun eða óréttlæti á
nokkurn hátt, frekar var að þau
hjónin þyrftu að þola manni ýmiss
konar stráksskap og leti.
Þegar hugurinn er nú að leiðar-
lokum látinn reika og rifjuð upp
samskiptin við Árna kemur í hug-
ann léttlyndi hans, góðar gáfur,
hugmyndaauðgi og dugnaður.
Alltaf var hann að brydda uppá
nýjungum sem nýtzt gátu við bú-
skapinn og nýjungar í landbúnaði
var hann fljótur að tileinka sér. í
fjósinu þurfti ekki að hafa útvarp,
því þar leið Árna svo vel að hann
söng þar hástöfum með sinni fínu
tenórrödd. Það þótti manni ekki
leiðinlegt á að hlýða. Hann fór
með okkur krakkana út á tún og
inn í haga, lét okkur tína grös og
blóm og þurrka og kenndi okkur
heitin á þeim, við skrifuðum þau
niður í bókina okkar og ég er ekki
frá því að maður muni eitt og eitt
heiti. Eins var það fastur liður,
eitt kvöld í miðri viku, að fara á
traktornum að Árbæjarfossi að
renna fyrir fisk. Ég veiddi aldrei
neitt en svo var ekki um aðra, en
alltaf var tilhlökkun vegna þessa
og á leiðinni heim var litið í hreið-
ur úti á sandi og þá gat verið fjör
þegar kjóinn og svartbakurinn
reyndu að steypa sér á veiðiþjóf-
ana. Fyrstu launin sem ég fékk á
Helluvaði var lamb. Valið stóð um
að fá 1500 kr. eða lamb og mikið
óskaplega langaði mig í pening-
ana, enda stórfé, en eftir að hafa
ráðfært mig við móður mína tók
ég lambið og þénaði heilmikið á
því næstu árin enda varð lambið
að fengsælri á. Árni gaf lambinu
nafn í höfuðið á gráhærðri konu á
Hellu. Það var alltaf grunnt í
glettnina og svo gat hann vel verið
stríðinn, enda eins gott að vera við
öllu búinn fyrir mann sem hafði
venzlast Heiðarættinni, sem þykir
vel liðtæk í þeim efnum.
Eitt af hans aðal áhugamálum
var pólitík og þar hafði hann alveg
ákveðna vinstri skoðun. Það var
alveg sama þótt tengdafaðir hans
sendi honum reglulega Moggann
til að „kristna" hann, Árni var
staðfastur í trúnni alveg til dauða-
dags. Og við mig, kratann, hafði
hann gaman af að diskútera málin
og þegar maður hafði æst sig að
suðumarki, tók maður eftir að
augu hans voru full af vorkunn-
semi yfir ruglinu sem vall útúr
manni og svo skellihló hann.
Ég á Arna margt að þakka. All-
an þann tíma sem ég var hjá hon-
um í sveit og oft eftir það, reyndist
hann mér sem bezti faðir og þess
vegna þótti mér vænt innÖega
vænt um hann.
Um leið og ég votta Árnýju,
börnum þeirra og fjölskyldum
þeirra mínar innilegustu samúð,
bið ég þau að minnast þess hvað
þau áttu í Árna. Það er fjársjóður
sem verður seint metinn að fullu.
Blessuð sé minning Ái’na Arason-
ar.
Loftur Þór Pétursson.
Allt, sem hefur upphaf, þrýtur.
Allt, sem lifir, deyja hlýtur.
Alltaf þegar mér berast fregnir
um lát ættmanns eða góðs vinar
þá koma þessar Ijóðlínur Krist-
jáns Fjallaskálds upp í huga minn.
Oll vitum við að sá sannleikur,
sem felst í þessum ljóðlínum mun
fyrr eða síðar rætast þó endalokin
verði með mismunandi hætti. Nú
hefur kvatt þennan heim góðvinur
minn, Árni Arason, bóndi að
Helluvaði á Rangárvöllum, en
hann lést á Sjúkrahúsi Suðurlands
hinn 17. þessa mánaðar eftir stutt
en alvarleg veikindi.
Mig langar í fáum orðum að
minnast þessa nýlátna vinar míns
og segja frá aðdraganda vináttu
okkar. Það var árið 1959, sem veg-
ir okkar lágu fyrst saman. Hann
var þá nýráðinn ráðsmaður að
stórbúinu Gunnarsholti á Rangár-
völlum. Á þessum tíma veitti ég
forstöðu Globus hf, sem átti mikil
og góð viðskipti við þetta stórbú
svo og Landgræðslu ríkisins og
var ég því tíður gestur þar fyrir
austan ýmissa erinda. Þá var land-
græðslustjóri góðvinur minn Páll
Sveinsson, sem veitti Landgræðsl-
unni forystu til dauðadags, árið
1972. Þessi tengsl og heimsóknir á
Rangárvelli áttu sinn þátt í því að
ég ásamt nokkrum athafnamönn-
um réðst í kornrækt í landi Hellu-
vaðs, Ketlu og Geldingalækjar á
Rangárvöllum árið 1960. Þurrkun
kornsins og sekkjun fór öll fram
að Helluvaði og kornið afgreitt
þaðan til kaupenda. Kornræktin
stóð þó aðeins í þrjú ár. Þessi ná-
lægð mín við Helluvað átti sinn
þátt í því að ég ásamt vini mínum
Pétri Péturssyni í Lýsi keypti
Helluvaðið af tveim bræðrum, sem
þar bjuggu en ætluðu nú að
bregða búi. Þetta var árið 1961.
Við höfðum hvorugur hugsað
okkur að reka bú að Helluvaði og
tókum því þá ákvörðun að leigja
Árna Árasyni afnot af jörðinni.
Þessi ákvörðun okkar byggðist
fyrst og fremst á því, að Páll heit-
inn Sveinsson gaf Árna hin bestu
meðmæli og fannst okkur þó á
honum að hann vildi helst ekki
missa Árna úr ráðsmannsstarfinu
í Gunnarsholti. Páll vissi þó að
hugur Árna stefndi alltaf til sjálf-
stæðs búreksturs og vildi Páll því
ekki setja stein í götu hans þegar
honum bauðst þetta tækifæri.
Nokkru síðar kaupir Árni svo
helming jarðarinnar af okkur
Pétri og enn síðar selur svo Pétur
Árna sinn hluta jarðarinnar eftir
að ég ákvað að nýta mér ekki for-
kaupsrétt. Þar með vorum við
Árni orðnir eigendur Helluvaðs,
hann að 3/4 hlutum og ég að 1/4
hluta. Árið 1969 gerðum við Árni
með okkur skiptasamning, sem ég
held að hafi verið okkur báðum til
heilla.
íbúðahúsið á Helluvaði var
stórt tvíbýlishús og nýttu fjöl-
skyldur okkar sinn helminginn
hvor. Þess ber að geta að Arni
hafði gengið að eiga Arnýju Odds-
dóttur frá Heiði á Rangárvöllum
og áttu þau fjögur mannvænleg
börn. Sambýli þessara tveggja
fjölskyldna hefur því varað í hart-
nær 40 ár.
Allur búskapur á Helluvaði var
og er til mikils sóma og átti Árný
ekki minnstan þátt í því að Hellu-
vað varð að slíku fyrirmyndar-
heimili. Þar er hreinlæti, snyrti-
mennska og reglusemi í hávegum
höfð. Vinnusemi Árna fannst mér
með ólíkindum mikil og var þá
sama hvaða störf um var að ræða,
heyskap, jarðvinnu, byggingar og
annað, sem leiddu til betri og
stærri búrekstrar. Árni tók sér þó
alltaf frí á sunnudögum. Til marks
um framkvæmdasemi Árna að
Helluvaði langar mig að geta þess,
að þegar hann tekur við jörðinni
var túnstærð 37 hektarar, en er
nú 85 hektarar. Árni reisti margar
byggingar á Helluvaði, svo sem
hlöðu og fjós fyrir 48 mjólkurkýr.
Síðustu árin var Helluvað rekið
sem félagsbú Árna og Ara, elsta
sonar hans. Fyrir nokkrum árum
tók Ari svo við búinu að fullu, en
Árni gat þá litið með stolti og
ánægju yfir farinn veg hvað snert-
ir uppbyggingu og rekstur stór-
búsins að Helluvaði. Þó að Árni
hafi formlega hætt afskiptum af
rekstri búsins, gekk hann þó í
flest störf á búinu allt þar til veik-
indi komu í veg fyrir það fyrir
stuttu síðan. Ari, sonur þeirra
hjóna er hamhleypa til verka og er
ég sannfærður um að framtíðar-
rekstri Helluvaðsbúsins er vel
komið í hans höndum.
Mér reyndist Ái-ni ákaflega
hjálpfús maður, hann var dagfar-
sprúður og ljúfur í allri umgengni.
Hann var skarpgreindur og vel
lesinn. Hávaðamaður var hann
enginn og aldrei heyrði ég hann
hækka raustina til að koma fram
skoðunum sínum. Hins vegar var
hann fastur fyrir.
Við Ásta og fjölskylda okkar
teljum okkur lánsöm að hafa átt
þetta ágæta fólk að vinum og búið
í hnökralausu sambýli við þau í öll
þessi ár og munum við sakna þess
að sjá ekki Árna þegar við dvelj-
um að Helluvaði. Við vottum Ár-
nýju og börnunum okkar innileg-
ustu samúð.
Árni Gestsson
og fjölskylda.
Skila-
frestur
minning-
argreina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-, fóstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útfór hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Ég minnist Árna fyrst þegar ég
var í sveit hjá afa og ömmu á
Heiði en þá var Árný móðursystir
mín heimasæta á Heiði. Árni sem
var þá ráðsmaður í Gunnarsholti
hafði uppgötvað heimasætuna og
kom oft í heimsókn á litla franska
bílnum sínum og náði því að fá Ár-
nýju á sitt band. Þau keyptu svo
hluta af Helluvaði á Rangárvöllum
og byrjuðu að búa þar 1962. Um
haustið sama ár fór ég þangað í
smátíma og var þar síðan næstu
þrjú sumur. Þá kynntist ég Árna
vel og síðan hef ég ávallt borið
mikla virðingu fyrir honum. Hann
var alvörubóndi enda hörkudug-
legur. Ég man þegar við vorum að
heyja að þá voru galtarnir dregnir
á járnplötu heim að blásara og ég
reyndi eins og ég gat að koma með
næsta galta heim áður en Árni
væri búinn að moka þeim síðasta
inn en það tókst eiginlega aldrei.
Árni var svo rosalega hraustur.
Það var oft gaman í fjósinu á
kvöldin því þá var mikið sungið
enda Árni mikill söngmaður og
reyndi að gera mig eins góðan.
Svo orti hann margar góðar vísur
og t.d. eina frábæra fyrir mig sem
ætluð var heimasætunni á næsta
bæ en ég held að stúlkan hafi
aldrei skilið vísuna eins vel og við
Árni. Árni með Árnýju sér við hlið
gerði Helluvað að stórbýli en ekki
er hægt að segja að það hafi verið
gert með því að þræla vinnufólk-
inu út, t.d. var ég ekki vakinn í
fjós á morgnana, það sáu hjónin
um sjálf. Þá var ekki unnið á
sunnudögum nema í fjósi og einu
sinni sótti Árni mig út á tún þegar
ég ætlaði að reyna slá ákveðinn
blett um kvöld en klukkan var að
ganga ellefu. Árni fann upp marga
góða hluti eins og stólana sem við
notuðum í fjósinu, stólar með
þremur löppum og festir við rass-
inn með teygju um sig miðjan
þannig að þeir fylgdu manni hvert
sem farið var, en þeir voru nú víst
aflagðir þegar þau hjónin byggðu
nýtt fjós með mjaltagryfju með
fyrstu bændum. Árni var frekar
hárlítill frá því að ég kynntist hon-
um og það þótti honum ekki verra
þegar ég fór að líkjast honum
seinna meir að því leyti, enda
gamansamur. Ég var stoltur af því
ef honum fannst ég líkjast sér að
einhverju leyti og var því sáttur
við smá hárfækkun.
Minningamar um Árna eru ótal
margar og allar góðar, það var
alltaf gaman að spjalla við hann um
alla skapaða hlutí. Ég er þakklátur
fyrir að hafa fengið að kynnast
manni eins og Ái-na. Við fjölskyld-
an sendum þér, Ámý mín, og fjöl-
skyldu þinni okkar innilegustu
samúðarkveðjur með það í huga að
góð minning bætir sáran söknuð.
Einar Pétursson.
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 « Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
Aralöng