Morgunblaðið - 28.11.1998, Blaðsíða 52

52 LAUGARDAGUR 28. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGRÚN
ÞORGRÍMSDÓTTIR
+ Sigrún Þor-
grímsdóttir
fæddist á Húsavík
hinn 8. niaí 1933.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 20.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru þau Matthea
Guðný Sigurbjörns-
dóttir, f. í Grímsey
25.7. 1903, d. 28.11.
1968, og Þorgrímur
Maríusson, f. á
Húsavík 4.12. 1904,
- d. 12.3. 1989. Systk-
ini Sigrúnar eru:
Brynja, f. 7.7. 1926, d. 4.8. 1991;
Skjöldur, f. 8.6. 1928; Helga, f.
11.4. 1930; Sigurbjörn, f. 2.7.
1931; Guðrún, f. 12.6. 1935;
drengur, f. 24.5. 1943, d. sam-
dægurs; María, f. 22.7. 1944;
Jónína, f. 20.1. 1946; og Stein-
unn, f. 28.6. 1947.
Hinn 25.12. 1959 giftist Sigrún
Garðari Eyjólfssyni frá Sand-
gerði, f. 29.9. 1930,
d. 6.3. 1994. Börn
þeirra eru: 1)
Björk, f. 27.10.
1959, maki Pétur
Brynjarsson, f.
12.2. 1958. Dætur
þeirra eru Sigrún,
f. 8.4. 1982, og
Katrín, f. 1.3. 1987.
2) Eyjólfur Gísli, f.
26.4. 1961, maki
Valgerður Hrefna
Birkisdóttir, f. 7.11.
1964. Dætur þeirra
eru Sigrún Erla, f.
21.6. 1983, og Ólöf,
f. 17.10. 1990. 3) Birna Helga, f.
21.6. 1962, sambýlismaður
Benedikt Hrafsson, f. 12.9.
1960. Sonur þeirra er Garðar
Hrafn, f. 5.8. 1996. 4) Magnús,
f. 29.6. 1968.
Utför Sigrúnar Þorgrímsdóttur
fer fram frá Safnaðarheimilinu í
Sandgerði í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Elsku amma Rúna. Ég kveð þig í
dag með sorg og söknuð í hjarta.
En ég mun ávalit minnast þeirra
góðu stunda sem við áttum saman.
Þegar við sváfum saman var alveg
* sama hversu snemma við lögðumst
í rúmið, við sofnuðum alltaf um
miðnætti, því mikið þurftum við að
tala saman. Og þegar þú komst
með mér á tónleika, fannst mér ég
verða að standa mig, því þú varst
þar og mjög áhugasöm um að ég
myndi halda áfram að læra á harm-
onikuna. Þegar litli prinsinn svaf
hjá þér og var að ærslast á gólfinu í
stofunni, hvað við hlógum mikið að
honum. Ég man vel eftir því þegar
þú kenndir mér að prjóna og hvað
> þér fannst það vel prjónað, og þeg-
ar þú sagðir mér frá því þegar þú
varst lítil stelpa á Húsavík. Þú ætl-
aðir að segja mér svo margt sem þú
sást og skoðaðir í Parísarferðinni
þegar þú kæmir heim af spítalan-
um.
Elsku amma Rúna. Þegar ég lít
til baka og hugsa um allar góðu og
skemmtilegu stundirnar sem við
áttum saman fæ ég tár í augun.
Vertu, guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þin leiði mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Bless, elsku amma mín, og takk
fyrir allt.
Þín
Katrín.
Dauðinn er hluti af lífshlaupinu.
Allir menn fæðast og deyja. Oft er
erfitt að sætta sig við dauðann, en
hann er staðreynd sem allir verða
að horfast í augu við að lokum.
Þrátt fyrir þessi orð þá á ég erfitt
með að sætta mig við að þú, elsku
amma, sért farin frá mér. Fráfall
þitt bar svo skjótt að, að ég er ekki
enn búin að gera mér grein fyrir
því.
Elsku amma Rúna! Þú sem vildir
öllum gott. Alltaf glöð og fljót að
kynnast fólki. Þú hvattir mig áfram
í öllu sem ég tók mér fyrir hendur.
Ég er svo stolt af því hve dugleg þú
varst og að hafa hlotið þann heiður
að vera skírð eftir þér.
Það er mikill missir fyrir okkur
öll sem stóðum nálægt þér og sökn-
uðurinn er mikill. Ég sakna þess að
geta ekki tala við þig um ýmislegt
eins og við vorum vanar að gera, því
það er svo margt sem ég átti eftir
að segja þér og þú mér.
Allar góðu minningarnar sem ég
á um þig geymi ég í hjarta mínu
þangað til að ég hitti þig aftur. Nú
fæ ég að finna fyrir því aftur að
„enginn veit hvað átt hefur fyrr en
misst hefur“. Ég vil þakka þér,
elsku amma, fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman og ég er
þakklát fyrir þær. Ég mun aldrei
gleyma þegar þú brostir seinast til
mín. Eitt er víst að enginn veit sitt
endadægur, en það á fyrir okkur
öllum að liggja.
Þín nafna,
Sigrún.
Við fjölskyldan minnumst Rúnu
með söknuð í hjarta. Rúna vai' sam-
ferðakona okkar allra allt okkar lífs-
skeið. Það eru ótal minningar sem
fljúga um huga okkar á stundu sem
þessari og af nógu er að taka sem
ekki verður rakið hér. Efst er þó í
huga okkar allra minningin um
heiðarlega, hreinskiptna konu. Auð-
velt var að leita til hennar hvort
heldur þegar eitthvað bjátaði á eða
einungis til að gleðjast. Til Rúnu á
Bjarmalandi voru allir velkomnir.
Óhætt er að segja að ekki sé hægt
að tala um Rúnu í eintölu nema
allra síðustu ár, því samheldni
þeirra hjónanna, Gæja og Rúnu, var
mjög sérstök. Fjölskyldubönd okk-
ar við Rúnu voru sterk, samvera
með Rúnu og Gæja var okkur öllum
svo eðlileg og þörf, hvort sem var í
daglegu iífi, um hátíðir eða á öðrum
tyllidögum.
Parísarferðin sem nokkrar kon-
ur úr fjölskyldunni fóru fyrir rétt-
um mánuði situr nú efst í huga
okkar. Þar áttu þær eftirminnilega
helgi. Rúna var þá orðin mikið veik
en naut þess að eiga þess kost að
fara þessa ferð. Aðdáun okkar allra
ávann Rúna sér með dugnaði sín-
um, þrautseigju og æðruleysi.
Elsku Rúna, með vinsemd og
virðingu þökkum við þér fyrir allt
sem þú gafst okkur af þér. Mikil-
vægastur þykir okkur þó tíminn
sem þú hafðir alltaf þrátt fyrir stóra
fjölskyldu. Blessuð sé minning þín.
Við vottum frændsystkinum okk-
ar, þeim Björk, Gísla, Birnu, Magn-
úsi og fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúð.
Sigurður, Jóhanua Kristín,
Elniar og Hilma.
I dag verður borin til gi’afar Sig-
rún Þorgrímsdóttir svilkona mín.
Hún hafði um hríð háð harða bar-
áttu við þann illvíga sjúkdóm sem
að lokum bar hana ofurliði.
Nú þegar ég lít til baka og hugsa
um þessa góðu vinkonu mína er
margs að minnast og þakka. Allar
góðu samverustundimar og áratuga
ánægjuleg samfylgd. Mér eru minn-
isstæð okkar fyrstu kynni þegar
Garðar mágur minn kom í heim-
sókn með tilvonandi eiginkonu sina
og kynnti hana fyrir okkur hjónun-
um, hvað hún bauð af sér góðan
þokka, svo kát og glöð og hlý. Og þá
strax skynjaði ég hvaða mann hún
hafði að geyma, en þarna eignaðist
ég vinkonu til lífstíðar. Það er sagt
að sumt fólk hafi mikla útgeislun og
það verður ekki annað sagt um Sig-
rúnu en að það hafi ávallt geislað af
henni. Gleðin og kætin voru hennar
aðalsmerki.
Fyrii' aðeins mánuði vorum við
stödd í París og þá hafði Sigrún það
á orði, þegar við í siglingu niður
Signu litum fegurð borgarinnar, að
ef Paradís líktist þessu að einhverju
leyti væri í framhaldinu engu að
kvíða.
Ég veit, Signín mín, að þú ert
komin á þennan stað og að þínir ást-
vinir biðu þar eftir þér nú þegar
þjáningum þínum er lokið. Og nú
þegar ég kveð mína góðu vinkonu
vottum við Skúli börnum hennar og
ástvinum öllum okkar dýpstu sam-
úð.
Ragnhildur Ragnarsdóttir.
Mig langar til að kveðja góða
konu, hana Rúnu. Kynni okkar
hófust þegar ég var á unglingsárun-
um, 14-15 ára gömul. Strax þá fann
ég hvað það var alltaf gott að koma
RAGNHEIÐUR
PÁLÍNA JÓNSDÓTTIR
Ragnheiður Pá-
* lína Jónsdóttir
-í fæddist á Siglufirði
5. desember 1919.
Hún andaðist á
Sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar 21. nóvem-
ber siðastliðinn.
Minningarathöfn
um Ragnheiði verð-
ur í Sigluíjarðar-
kirkju í dag og
hefst athöfnin
klukkan 11. Jarð-
sett verður Barði í
Fljótum.
Ég kveð þig, elsku mamma
mín
og minnast ætíð vil ég þín
ég þakka aó Guð minn gaf mér
þig,
og gaf það að þú leiddir mig.
Þig kveðja vinir kvölds á stund
með kærleiksríkri en dapri
lund,
ég bið að englar annist þig,
við aftur sjáumst lífs á stig.
(G.G. frá Melgerði)
Þín dóttir
Helga.
Ég þakka, elsku mamma mín
öll mildu hlýju brosin þín,
og enn mér stóra blessun ber
hver bænin, sem þú kenndir mér.
Það var mér sárt að vita þig
á veikindanna þunga stig
en Drottinn græðir sérhvert sár
og sendir bros í gegnum tár.
Mig langar til að minnast ömmu
minnar, Ragnheiðar Jónsdóttur,
nokkrum orðum. Amma mín var
ákaflega vönduð kona, hæglát og
hógvær og henni var margt til lista
lagt, meira en hún lét uppi. Börnin
voru henni hugleikin og bar hún
hag þeirra fyrir brjósti og tók ætíð
málstað þeirra, enda hændust þau
að henni. Amma hafði lag á því að
Skilafrestur minn-
ingargreina
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. I miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
sjá alltaf eitthvað jákvætt í fari
bamanna, þótt aðrir flokkuðu sumt
af því til óþekktar. Og þegar for-
eldrar ósköpuðust yfir fyrirgangin-
um í börnum sínum, var hún vön að
segja: „Þetta verða dugleg börn.
Þið eigið eftir að fá það borgað til
baka.“
Reyndar er ekki annað hægt en
að minnast á afa minn þegar ég
hugsa um ömmu, því þau voru afar
samrýnd hjón og alveg óaðskiljan-
leg. Samband þeirra var einstak-
lega fallegt, það samanstóð af kær-
leika, virðingu og mikilli vináttu.
Fyrstu minningar mínar um
ömmu tengjast Einkó, gamla heim-
ilinu þeirra á Siglufirði. Það var al-
veg sérstakt andrúmsloft sem
fylgdi þessu húsi. Það einkenndist
af stöðugleika, friði og kyrrð. Og
það var svo einkennilegt að þegar
þau fluttu á efri árum í litlu íbúðina
á Suðurgötu, fylgdi þetta notalega
andrúmsloft þeim þangað. Þrátt
fyrir að tímar breyttust, nútíminn
með sínum hraða og æðibunu-
gangi, gat maður alltaf gengið að
því vísu að allt var óbreytt hjá
þeim sem áður rétt eins og tíminn
stæði kyrr. Oft var glatt á hjalla
heima hjá afa og ömmu enda bæði
spaugsöm og ósjaldan sagði afi
gamansögur af mikilli snilld og
amma virtist aldrei fá nóg af þeim.
Margs er að minnast frá heim-
sóknum mínum til þeirra á sumrin
þegar ég var lítil. Alltaf var amma
tilbúin að snúast í kringum okkur
krakkana, greinilegt að það var
aldrei of mikið fyrir þeim haft,
nokkuð sem margir mættu taka
sér til fyrirmyndar í dag.
Ai'in liðu og heimsóknir urðu
stopulli eins og gengur. Gestrisnin
var þeim í blóð borin og þegar ég
heimsótti þau ásamt fjölskyldu
minni var ávallt tekið vel á móti
okkur og stjanað við okkur á alla
lund.
Elsku afi Bjössi, mamma, Jósý,
Helga og Nonni, Guð gefi ykkur
styrk í sorg ykkar. Blessuð sé
minning hennar.
Guðrún Heiða og fjölskylda.
Elsku amma mín, það kemur
margt upp í huga minn og margs
að minnast. Minningar sem aldrei
munu gleymast innst í hjarta mínu.
Loks fékkst þú að fara í ferðina
löngu eftir erfið veikindi, þú varst
svo dugleg, amma mín. Ég minnist
þess þegar ég var lítil stelpa hvað
mér fannst alltaf gaman að gista
hjá þér um nætur þegar afi vann á
vöktum. Þú varst ætíð tilbúinn með
heitt kakó áður en ég fór í skólann.
Ætíð var gott að koma til þín og
afa þar sem þú stjanaðir svo mikið
við alla, kleinurnar og soðbrauðið
sem þú bakaðir var svo gott.
Einnig varstu ætíð reiðubúin að
gera allt fyrir alla og gættir þess
ávallt að öllum liði vel. Gaman var
að sjá hvað þú hafðir gaman af
bamabörnunum þínum og hugsað-
ir fyrst og fremst um þau.
Elsku amma mín, ég þakka þér
fyrir öll yndislegu árin. Minningar
um yndislega ömmu, hjartahlýju
og þitt ljúfa skap. Við munum
sakna þín sárt, ég segi eins og Vil-
borg og Dagný „nú gæta guð og
englarnir langömmu og nú líður
henni vel“.
Ég tigna kærleikskraftinn hljóða
Kristur, sem birtist oss í þér
Þú hefur fóður hjartað góða
Himnanna ríki opnast mér
Ég tilbið undur elsku þinnar.
Upphaf og takmark veru minnar.
Amen
Guð geymi þig, elsku amma.
Margrét Dóra og fjölskylda.
þangað heim. Upp á Bjarmaland
eins og maður sagði alltaf. Hjarta-
hlýjan og góðvildin var alltaf fyrir
hendi hjá Rúnu og tók hún vel á
móti manni með þessum góðu kost-
um. Einkar vel man ég hve gott var
að koma í mat til hennar á sunnu-
dögum. Alltaf var þar eitthvað gott í
gogginn að fá. Já, það var ekki ama-
legt að vera heimalningurinn henn-
ar Rúnu.
Með þessum fáu orðum vil ég lýsa
þakklæti mínu fyrir að hafa þekkt
Rúnu. Fjölskyldu hennar sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu frióinn,
og allt er orðið rótt.
(V. Briem)
Með upphafi þessa sálms vil ég
kveðja þig, elsku vinkona.
Halldóra Birgisdóttir.
Elsku amma, ég á eftir að sakna
þín eins og ég er búin að sakna afa
Gæja síðan hann dó fyrir fjórum ár-
um og vera ávallt þakklát fyrir að
hafa fyrstu átta ár mín átt heima
uppi á lofti hjá ykkur og getað
alltaf leitað til ykkar í gleði og sorg.
I dag sé ég það hvað ég hef verið
lánsamt barn að hafa átt ykkur.
Siðastliðinn vetur fékk ég að búa
hjá þér meðan ég var í níunda bekk
og þótt við værum ekki alltaf sam-
mála sættumst við alltaf mjög fljótt
og ég skreið uppí afa rúm þar sem
ég svaf hjá þér. Þegar ég fer að
hugsa um liðna tíð eru minningarn-
ar endalausar. Þú varst alltaf svo
snyrtileg, sama hvort þú varst að
koma úr fiskvinnu eða þú varst að
fara í bæinn. Minningin sú þegar
við vorum flutt á Holtsgötuna og
við komum töltandi á Bjarmalandið
til að fara að renna okkur á sleða
varst þú alltaf með eitthvað handa
okkur. Enda eldaðir þú alltaf mik-
inn og góðan mat og bakaðir góðar
kökur eða áttir handa okkur
íspinna. Þú varst svo vandvirk og
mikill snillingur með prjónana að
það var sama hvað þú gerðir; allir
dúkarnir og peysurnar sem þú
gerðir voru hreinustu listaverk útaf
fyrir sig.
Mér er það minnisstætt þegar ég
lærði að lesa hjá þér og las bókina
Anna er sjö ára endalaust dag eftir
dag. Eins man ég vel þegar við fór-
um á landsmótið á Húsavík með
Sigrúnu frænku og afa Gæja. Hon-
um fannst sjálfsagt að stoppa í öll-
um sjoppum á leiðinni og ekki höfð-
um við á móti því. Þú varst að fara
heim til Húsavíkur að hitta systkini
þín og fjölskyldur en hjá okkur Sig-
rúnu var aðalmálið að fá að sjá Jón
Pál og öllum fannst mjög gaman í
þessari ferð norður. Við héldum
alltaf jólin hjá ykkur og það var
alltaf jafn mikil tilhlökkun að fá að
vera hjá ykkur á þessum dögum.
Það er ekki fyrr en núna sem ég
veit hvað það er mikið sem þú
misstir þegar afi Gæi dó, þrátt fyrir
hvað þú áttir góð börn, tengdabörn
og barnabörn sem þótti vænt um
ykkur. Við vitum að þú ert búin að
vera lengi veik, þú sigi'aðist á
brjóstakrabbameininu en astminn
var þér alltaf erfiður og þú þurftir
oft á spítala hans vegna en þrátt
fyrir það varstu alltaf bjartsýn og
jákvæð og óendanlega þakklát
læknum og hjúkrunarfólki sem
hjúkraði ykkur í erfiðum veikind-
um, en afi dó úr krabbameini eftir
erfíða baráttu sem reyndi mjög á
þig-
Þegar ég var hjá þér í fyrravetur
fannst mér þú vel geta farið að sofa
þó ég væri ekki komin inn en ég
vissi að þú hafðir andvara á þér
þangað til ég kom inn og byrjaðir
þá strax að hrjóta. Ég veit það,
elsku amma, að þú vildir ekki að
eitthvað illt henti mig. Ég mun
ávallt geyma góðar minningar um
þig og afa Gæja á Bjarmalandi.
Leiddu mína litlu hendi
ljúfi Jesús þér ég sendi,
bæn frá mínu brjósti sjáðu
blíði Jesú að mér gáðu.
Þessa bæn kenndir þú mér, elsku
amma mín.
Þín
Sigrún Erla.