Morgunblaðið - 26.11.1988, Blaðsíða 52

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 26. NÓVEMBER 1988
52
Minning:
SigríðurJ. Zoega,
Neskaupstað
Fædd 12. desember 1921
Dáin 18. nóvember 1988
Það eru fáar fréttir sem hafa
hitt okkur jafn illa og þegar við
fréttum síðsumars að vinkona okk-
ar, Sigríður J. Zoéga, hefði veikst
á heimili sínu. Við bárum lengi þá
von í bijósti að hún fengi góða
heilsu á ný, enda var hún alitaf vel
á sig komin bæði andlega og líkam-
lega. En eftir því sem lengra leið
fram á haustið var sýnt að sá sjúk-
dómur sem hún barðist við myndi
hafa sigur. Hún lést fyrir viku á
sjúkrahúsinu í Neskaupstað eftir
harða legu og verður jarðsungin frá
Norðfjarðarkirkju í dag, laugardag.
Það eru liðin rúm 12 ár síðan
við fluttumst hingað til Neskaup-
staðar. Það var dálítið einkennilegt
að setjast að á nýjum stað þar sem
við þekktum engan, fjölskyldan og
vinir svo langt í burtu og okkur það
nauðsynlegt að mynda tengsl við
nýja vini. Fyrstu dagana kynntumst
við þeim hjónum Reyni og Sigríði
Zoéga, hann formaður sóknar-
nefndar, og þau hjón nágrannar
okkar. Síðan hafa árin liðið og
kunningsskapur þróast í vináttu
sem aldrei hefur borið skugga á
heldur miklu fremur orðið dýpri.
Og nú í dag verða sporin okkar
óvenju þung til kirkjunnar góðu sem
Sigríður unni, því komið er að leið-
arlokum.
Við höfðum ekki þekkt Sigríði
lengi þegar við fundum hvílík
mannkostakona hún var. Okkur tók
hún rétt eins og við værum hennar
eigin börn, og okkar börn urðu
hennar „barnabörn" og aldrei var
hún kölluð annað en Sigga amma
á okkar heimili. Á hátíðum, af-
mælum og öðrum gleðistundum
fjölskyldunnar var Sigríður alltaf
mætt og það geislaði svo dæmalaus
glaðværð og hlýja frá henni. Hún
var líka alltaf boðin og búin að rétta
hjálparhönd. Þegar við þurftum að
bregða okkur úr bænum þá sá hún
um húsið og blómin svo þar var
notalegt við heimkomu. Ekki var
það minna um vert að á heimili
þeirra Reynis og Sigríðar áttu börn-
in okkar alltaf sérstökum vinum að
fagna sem gáfu þeim svo örlátlega
af hjartahlýju sinni.
Það var nánast alveg sama hve-
nær við hittum Sigríði. Alltaf staf-
aði frá henni þessi sérstæða og
fölskvalausa tryggð og umhyggja,
næmur skilningur á fólk og trúnað-
ur. Heimili hennar var öllum opið
og þangað var gott að koma enda
þau hjónin með afbrigðum gestrisin
og samhent. I áratugi voru á heim-
ili þeirra aldrað fólk, bæði ættingjar
og vandalausir og þeim sinnti
Sigríður af alúð og ósérhlífni. Oft
hefur það sjálfsagt verið henni erf-
itt en aldrei heyrðist frá henni
möglunarorð. Okkur fannst það oft
með ólíkindum hve natin og hugs-
unarsöm hún var þessu og öðru
fólki sem hún umgekkst, bar hag
þess og velferð svo mjög fyrir
bijósti. Þær voru áfáar ferðirnar
og erindin sem hún rak fyrir vini
sína og alltaf taldi hún það sjálf-
sagt. Það eru því margir í okkar
sporum í dag er kveðja hana með
mikilli eftirsjá og trega. En jafn-
framt erum við þakklát fyrir það
að hafa kynnst henni og átt hana
að vin þennan tíma.
Við höfum stundum velt því fyrir
okkur hvað það er sem bindur okk-
ur svo sterkum böndum við þetta
byggðarlag hér við Norðfjörð.
Skyldu það vera fjöllin, náttúrufeg-
urðin? Nei, fyrst og síðast fólkið
sem við höfum kynnst og haft sam-
Sambýlismaður t minn og faðir okkar
BALDURNORÐDAHL
Bólstaðarhlíð 44,
er látinn.
Þórunn Guðmundsdóttir
og börn hins látna.
t
Eignmaður minn, faðir okkar, fósturfaðir, tengdafaðir og afi,
HAFSTEINN BALDVINSSON
hæstaréttarlögmaður,
Fjölnisvegi 16,
lést 23. nóvember sl.
Sigríður Ásgeirsdóttir,
Ásgeir Hannes Eiríksson, Valgerður Hjartardóttir,
Baldvin Hafsteinsson, Björg Viggósdóttir,
Eli'n J. G. Hafsteinsdóttir, Haukur G. Gunnarsson
og barnabörn.
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
ÞÓRARINN HJARTARSON,
Hjallaseli 41,
andaðist í Landakotsspítala miðvikudaginn 24. nóvember.
Fyrir mína hönd og barna okkar,
Guðleif Jónsdóttir.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SÖRLIÁGÚSTSSON
frá Kjós,
andaöist á Hrafnistu 24. nóvember.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
skipti við. Það er það sem bindur
og gefur umhverfinu svip. Sigríður
var ein þessara vina okkar sem
markar sín djúpu og óafmáanlegu
spor í vitund okkar og barna okkar
í hugum okkar verður Norðfjörður
ekki samur eftir fráfall hennar. En
minningin góða um hana lýsir þó
upp að nokkru.
Við vottum Reyni, bömum þeirra
og fjölskyldum, aldraðri móður
hennar og Lillu systur hennar okk-
ar innilegustu samúð.
Guð blessi minningu Sigríðar J.
Zoéga.
Auður Kristinsdóttir, Svavar
Stefánsson og börn.
Æskuvinkona mín, Sigríður Jó-
hannsdóttir Zoéga, er Iátin. Það var
komið undir haust þegar hún veikt-
ist. Og Sigga, sem alltaf var svo
lífsglöð og dugleg, fékk ekki rönd
við reist, þótt góðir læknar gerðu
sitt besta henni til hjálpar. Stundin
var komin þó erfítt sé að sætta sig
við það. En mig langar til að minn-
ast hennar með fáeinum orðum.
Sigríður fæddist á Norðfírði 12.
desember 1921. Foreldrar hennar
voru Jóhann Gunnarsson rafveitu-
stjóri og Ólöf Gísladóttir kona hans
og hún ólst upp með foreldrunum
þar í kaupstaðnum. Þegar hún svo
giftist Reyni Zoéga 23. janúar 1942
stofnuðu þau einnig sitt heimili í
Neskaupstað og hafa ætíð átt þar
heima.
Reynir Zoéga er vélstjóri og
rennismiður að iðn. Hann var lengi
verkstjóri á vélaverkstæði Dráttar-
brautarinnar, en hefur nú unnið
skrifstofustörf um hríð. Reynir átti
lengi sæti í bæjarstjóm Neskaup-
staðar, starfaði mikið í samtökum
sveitarfélaga á Austurlandi um ára-
bil og vinnur af alhug að slysa-
vamamálum. Þau hjónin hafa því
alla tið verið í náinni snertingu við
það sem var að gerast í plássinu
þeirra.
Á heimili Reynis og Siggu hefur
ætíð ríkt góðvild og hlýja og þau
vom svo sannarlega samtaka um
að skapa það andrúmsloft. Og það
vom fleiri en bömin þeirra fjögur
sem þess nutu. Þar átti einnig eldrí
kynslóðin athvarf þegar á þurfti að
halda, lengri eða skemmri tíma eft-
ir því sem á stóð, móðir Reynis,
foreldrar Sigríðar og raunar enn
fleiri. Svo em þeir líka orðnir marg-
ir sem litið hafa inn á þeim bæ, átt
hjá þeim hjónum ömggt innhlaup,
ef svo má til orða taka, bæði skyld-
ir og vandalausir. Það var dálítið
eftirtektarvert hvað þessi fjöskylda
lifði hófsömu og heilbrigðu lífi, átti
til dæmis margar yndisstundir úti
í náttúmnni, sumar og vetur, og
þurfti ekki alltaf langt að fara til
að njóta þeirra.
Segja má að lengst af hafi hús-
móðirin á þessu heimili helgað fjöl-
skyldunni alla krafta sína. Þótt
bömin fæm að heiman og stofnuðu
sín heimili vom þau tíðir gestir og
svo bamabömin, enda flest skammt
undan. það var því jafnan margt
um manninn og líf og §ör í kringum
Siggu og Reyni.
Dalla Jónsdóttir,
Ólafsfírði-Minning
Fædd 27. mars 1914
Dáin 20. nóvember 1988
Ég ætlaði ekki að trúa því, þegar
ég frétti látið hennar Döllu sl.
sunnudag. Einhvern veginn hélt ég
að hún Dalla yrði alltaf á sínum
stað.
Dalla hefur verið hluti af tilver-
unni, svo lengi sem ég man eftir
mér. Hún kom ung til Ólafsfjarðar
með manni sínum, Gunnlaugi Jons-
syni. Fljótlega eftir komuna þangað
tókust kynni með henni og ömmu
minni Sigríði Vilhjálmsdóttur, sem
sían hafa haldist við fjölskylduna
alla, þó langt sé síðan amma mín
dó. Dalla var mikið á heimili okk-
ar, eftir að amma var orðin veik-
burða. Og þær voru ófáar pönnu-
kökumar sem hún var búin að baka
ofaní okkur systkinin.
Dalla vann mikið með Leikfélagi
Ólafsfjarðar hér áður fyrr, og var
í flestum þeim verkum sem sett
voru upp á Ólafsfirði á gróskuárum
Leikfélagsins. Dalla var mér alltaf
mjög góð. Og þeir vom ófáir sokk-
arnir og vettlingarnir sem hún var
búin að prjóna handa börnunum
mínum. Síðasta skiptið sem ég
heyrði í henni var í byrjun nóvem-
ber, þá hringdi hún í mig. Ekki
grunaði mig þá að aðeins tveim
vikum seinna yrði hún öll.
Dalla var Húnvetningur, fædd
27. mars 1914, og hefði því orðið
75 ára á næsta ári. Eins og áður
sagði giftist hún Gunnlaugi Jóns-
syni frá Skeggjabrekku í Olafsfírði
og eignuðust þau tvo syni. Þá Jón
B. Gunnlaugsson kvæntan Regínu
Birkis og eiga þau 3 börn og Gunn-
laug kvæntan Birnu Thorlacius og
eiga þau 3 böm.
Ég og fjölskylda mín sendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur
til Jóns, Regínu, Dunna og Bimu
og barnabarnanna allra.
Guð blessi minningu Döllu
minnar.
Helga
Tengdamóðir mín, Dalla Jóns-
dóttir, lést sviplega sunnudaginn
20. þ.m. á sjötugasta og fímmta
aldursári.
Hún fæddist að Skrapatungu í
Laxárdal, A-Húnavatnssýslu, en
fluttist þaðan ung með fjölskyldu
sinni til Blönduóss. Foreldrar henn-
ar vom Ingibjörg Sveinsdóttir og
Jón Helgason, jafnan kennd við
Skuld á Blönduósi. Dalla var næst-
yngst 14 systkina, en nú er aðeins
einn bróðir, Ragnar, eftir af þessum
stóra hóp. Þrettán ára missti hún
móður sína, en ólst upp með systk-
inum sínum hjá föður sínum. Eldri
systurnar vom margar famar að
heiman og mun sú „stutta" hafa
séð um heimilið að miklu leyti.
Liðlega tvítug kynntist hún
lífsförunaut sínum, Gunnlaugi Jóns-
syni frá Ólafsfirði. Þau fluttu til
Ólafsfjarðar árið 1935 og bjuggu
fyrstu árin í Skeggjabrekku hjá
foreldmm Gunnlaugs, Jóni Gunn-
laugssyni útvegsbónda og organista
og konu hans, Sigurbjörgu Mar-
teinsdóttur. Þar bjuggu þá einnig
systkini Gunnlaugs og var því
mannmargt á heimilinu. Gur.nlaug-
ur lést fyrir allmörgum ámm. Dalla
saknaði hans sárt þó ekki hefði hún
mörg orð um það.
Gunnlaugur og Dalla eignuðust
tvo syni, Jón Bergvin, kvæntur
undirritaðri, og Gunnlaug, kvæntur
Birnu Thorlacius. Barnabömin em
sex og barnabarnabörnin líka sex.
Dalla var aldrei ánægðari og
glaðari en þegar hún hafði sem
flesta afkomendur sína í kringum
sig. Nutu böm mín þess óspart því
á hvetju sumri meðan þau vom ung
var haldið í Ólafsfjörð til sumardval-
ar hjá ömmu og afa, var það ómet-
anlegt fyrir þau og eiga þau marg-
ar sínar bestu bemskuminningar
frá sumardvöl sinni í Ólafsfírði.
Gunnlaugur og Dalla unnu mikið
að félagsmálum í Ólafsfírði hér
áður fyrr, en Ólafsfjörður var þá
Seinni árin vann Sigríður hluta-
starf á Dagheimilinu og eignaðist
þar heila hersingu af ömmubömum
til viðbótar. Hún átti svo létt með
að umgangast unga og gamla og
vann sér sjálkrafa hylli þeirra.
Við Sigga vomm því sem næst
jafngamlar og þar var stutt á milli
heimilanna þegar við vomm að al-
ast upp á Norðfírði. Foreldrar okkar
höfðu líka þekkst frá bamæsku.
Það kom því af sjálfu sér að við
hittumst oft og lékum okkur saman
alveg frá því fyrsta. Með okkur
tókst einlæg vinátta sem aldrei bar
skugga á. Og alltaf var margs að
minnast þegar fundum bar saman
eftir að ég fór frá Norðfirði, hvort
heldur ég var tíður gestur meðan
ég átti heima í Mjóafírði, eða sjald-
séður eftir að ég var flutt í aðra
landshluta. — Elskusemi þeirra
hjóna beggja í minn gerð var alltaf
söm við sig. Já, ég á mikið að þakka.
Það má með sanni segja að
tryggðin og ræktarsemin var Sigríði
og Reyni í blóð borin og hefur fylgt
þeim frá bernskudögunum. Um það
vitnar meðal annars atlætið sem
það mætti gamla fólkið, sem dvaldi
á heimili þeirra lengri eða skemmri
tíma. Og það minnir líka á þessa
eiginleika, að börnin íjögur heita
foreldranöfnum beggja.
En því fór þó fjarri að umhyggju-
semin hennar Siggu og raunar
þeirra hjónanna beggja væri ein-
skorðuð við nánustu ættingja. Og
það fínnst mér lýsa þessari æsku-
vinkonu minni betur en mörg orð
hve marga ferðina hún fór til að
hitta aldraða og einstæða, inn á
spítala, úti í bæ og líka þegar hún
var á ferð hér syðra. Nú hefur leið-
ir skilið og við njótum ekki návistar
hennar um sinn. En minningin lifir
með okkur hrein og góð.
Ég og mitt fólk sendum Reyni
og börnunum og öðrum ástvinum
Sigríðar innilegar samúðarkveðjur,
og við biðjum guð að blessa þau.
Jóhanna Svendsen
eitt einangraðasta byggðarlag
landsins, bæði til sjós og lands.
Dalla var lengst af einn aðalmáttar-
stólpi Leikfélags Ólafsfjarðar og
hlutverk hennar á leiksviði í Ólafs-
firði og víðar eru á annað hundrað,
að mér er sagt.
Ég dáðist oft að dugnaði og
kjarki Döllu, glaðværð og jákvæðu
hugarfari. Hún var ekki heil heilsu
mörg síðustu árin sem hún lifði, en
aldrei var kvartað og alltaf var allt
í lagi. Ógleymanleg verður mér ferð
er við hjónin fórum með hana sl.
sumar er við fórum hringveginn.
Það var gist á bændabýlum víða
um landið og naut Dalla þessarar
ferðar í ríkum mæli. Að þetta yrði
okkar síðasta ferð óraði okkur ekki
fyrir.
Nú hefur Dalla farið í sína
síðustu ferð. Ég veit að vel verður
tekið á móti henni. Þar bíður Gunn-
laugur Döllu sinnar. Ég vil að lokum
þakka góðri tengdamóður samfylgd
í yfír rúm 30 ár, samfylgd sem aldr-
ei bar skugga á.
Guð blessi minningu Döllu Jóns-
dóttur.
Regina Birkls