Morgunblaðið - 26.11.1988, Blaðsíða 49

svo að ef einhver gæti þetta, þá
væri það Kristinn. Það var svo auð-
velt að treysta og trúa á hann,
hann myndi hafa það á þrautseigj-
unni, kímnigáfunni og með því að
sjá léttustu og réttu leiðina út úr
öllum vandamálum.
Svo kom reiðarslagið, Kristinn
og Þorsteinn týndir og taldir af á
Pumorí. Þetta gat ekki verið satt,
hlaut að vera mistök — ekki þeir.
Og á þeim sólarhring sem nú fór í
hönd gerði ég mér fyrst grein fyrir
því, hvað þetta hafði í raun verið
áhættusamt, og við hræðilega mátt-
vana, gátum bókstaflega ekkert
gert.
Pabbi var alla nóttina í símanum,
hringdi út um allan heim, eitthvað
hlyti að vera hægt að gera, fá leitar-
flokk, leita betur, fljúga yfir með
þyrlu, leigja flugvél, eða fljúga sjálf-
ur og fá sérþjálfaða menn til leitar.
En eftir að hafa talað við Steve
Aisthorpe, félaga þeirra, sem enn
var í Katmandú og hafði sjálfur
lagt sig í hættu við að leita þeirra
í tvo daga fótgangandi og síðar
flogið með þyrlu yfir svæðið þar
sem síðast sást til þeirra, þá sann-
færðumst við eins og Steve. Hans
skoðun er sú að þeir hafi hrapað
úr íjallinu skömmu eftir að síðast
sást til þeirra þann 18. október og
fallið u.þ.b. 500 m niður á skriðjök-
ul, og lík þeirra væru nú í ein-
hverri snæviþakinni jökulsprungu.
Önnur leit úr þyrlu, þar sem
Steve var einnig um borð, og síðar
fimm manna leitarflokkur þaul-
vanra sherpa, sem leituðu á svæð-
inu í tvo daga, hefur engan árang-
ur borið.
Kristinn bróðir minn og Þor-
steinn besti vinur hans eru báðir
dánir, og við verðum að sætta okk-
ur við þessa hræðilegu staðreynd.
Við verðum að hugga okkur við
það að þeirra hlýtur að bíða mikið
og göfugt hlutverk á hinum staðn-
um. Því báðir voru þeir einstakir
öðlingar. Og eins var vinátta þeirra
frá bamæsku einstök, þar sem þetta
sameiginlega áhugamál þeirra
færði þá enn hvom nær öðmm.
Það hefur líka komið vel í ljós á
þessum sorgardögum að vinir þeirra
og félagar úr alpaklúbbnum hafa
ekki síður en við átt um sárt að
binda, því þeirra missir er mikill.
þegar tveir góðir félagar falla frá
svo skyndilega.
Því vinátta í sinni ljúfustu og
einlægustu mynd er það sem ég
hef upplifað og séð í ríkum mæli í
kring um Kristin alla tíð, og ekki
síst nú.
Þessi einstaka vinátta sem skap-
ast milli manna við erfiðar aðstæð-
ur er örugglega eitt af því mest
heillandi við þessa annars áhættu-
sömu íþrótt, eða áráttu eins og fjall-
göngur af þessu tagi eru, því það
að komast á tindinn er engu líkt
eins og þeir félagar sögðu. Og ég
er viss um að nú hafa þeir loksins
náð á hæsta tind.
Blessuð sé minning þeirra á
Pumorí.
Elsku Hildur, þú sem hefur sýnt
undraverðan styrk í þinni miklu
sorg og stóra missi. Við getum öll
samglaðst þér yfir því að þú skulir
nú ganga með barn ykkar, og við
hlökkum til að sjá nýjan einstakling
vaxa úr grasi og bera nafn föður
síns. Ef til vill með rauða lokka og
glettnissvip. Því eins og ég hef áður
sagt, ég veit ekki hver ætti að fjölga
mannkyninu ef ekki öðlingur eins
og Kristinn. Ef til vill er einhvers
staðar einhver tilgangur með öllu
þessu, en ég er viss um að Kristinn
mun verða ykkur nálægur alla tíð,
og vaka yfir þér og barninu ykkar
eins og hann hefði gert hér, þó að
á annan hátt verði.
Elsku pabbi og mamma, þið haf-
ið staðið ykkur frábærlega vel eins
og ykkar er von og vísa, þegar erfið-
leikar steðja að. Þið sem alltaf eruð
tilbúin að hjálpa öðrum, nú er
höggvið svo nærri ykkur, nú eru
það þið sem með Guðs hjálp þurfið
að vinna úr ykkar miklu sorg.
Megi góður Guð gefa okkur öllum
styrk og blessun.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig
við það, sem ég fæ ekki breytt...
kjark til að breyta því, sem ég get breytt
... og vit til að greina þar á milli.
Hafdís Rúnarsdóttir
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 26. NÓVEMBER 1988
49
Kveðja frá íslenska
alpaklúbbnum
I dag verður minnst í Hallgríms-
kirkju félaga okkar tveggja, Krist-
ins Rúnarssonar og Þorsteins Guð-
jónssonar, sem fórust í Himalaja-
Qöllum þann 18. október sl.
Þeir félagar voru í hópi hinna
allrabestu fjallgöngumanna
íslenskra, hugrakkir og djarfir, en
þó varkárir og forsjálir. Fáir Islend-
ingar höfðu aflað sér jafnmikillar
reynslu og kunnáttu í fjalla-
mennsku og þeir, enda fóru þeir
snemma að ganga á fjöll. Byijuðu
smátt og sigu á brattann uns þeir
áttu skammt ófarið á hæsta íjalls-
tind veraldar. Þeir áttu skammt
ófarið á hæsta fjallstind veraldar.
Þeir voru í fyrsta íslenska Himalaja-
leiðangrinum vorið 1987, sem gaf
hugmyndum íslenskr,a fjallgöngu-
manna nýja vídd. Áður höfðu þeir
kannað og klifið fjölda erfiðra leiða
hér á landi, farið þær fyrstir og
skrifað um þær öðrum til gagns og
fróðleiks.
Kristinn og Þorsteinn voru um
árabil í ritstjóm alpaklúbbsins. Þar
gagnaðist vel áræði þeirra og elju-
semi, og í höndum ritstjómarinnar,
og ekki síst ritstjórans, Kristins
heitins, varð Ársritið að helsta
stássi og höfuðprýði í starfsemi
ísalps. Verulegan hluta af efni rits-
ins lögðu þeir til og er þar helst
að nefna framúrskarandi vandaðar
og skemmtilegar leiðarlýsingar.
Einnig er að nefna fómfúst starf
þeirra að byggingu sæluhússins í
Súlnadal og er margs að minnast
frá þeim tíma. Oftast gagnaðist
þeim venjuleg vinnuferð tit þess að
iðka fjallamennsku og tvinnuðu
þeir félagar skemmtilega saman
leik og starf. í ferðum klúbbsins
og á fundum voru þeir hvers manns
hugljúfi, glaðværir og hjálpsamir.
Fyrsti og eini heiðursfélagi ís-
lenska alpaklúbbsins, David Oswin,
þekkti þá Kristin og Þorstein. I
eftirmælum um þá, sem hann sendi
alpaklúbbnum, segir David, að þeir
hafi verið góðir ferðamenn, sem
hafi miðlað samferðamönnum af
eldmóði sínum og áhuga. Það sé
okkur nokkur hughreysting, að þeir
hafi látist í þeim háu fjöllum, er
áttu hug þeirra allan.
Stjóm íslenska alpaklúbbsins
vottar ættingjum þeirra og unn-
ustum sína hjartanlegustu samúð.
í dag verður minningarathöfn um
Kristin Rúnarsson, sem fórst ásamt
félaga sínum, Þorsteini Guðjóns-
syni, af slysfömm í Nepal. Það
vom tregafullar fréttir er við feng-
um að kvöldi þess 24. október sl.
að Kristins væri saknað síðan 18.
sama mánaðar og sennilega talin
af. Þrátt fyrir ítrekaða leit hefur
hún ekki borið árangur.
Kristinn hafði kvatt okkur um
miðjan september og haldið í
tveggja mánaða frí, sem nota skyldi
til að klífa helstu fjallatinda jarðar-
innar og safna krafti og þreki til
nýrra átaka í daglegri önn. Ferðin
var vandlega undirbúin og vel
skipulögð. Þetta var ferðalag, sem
er einstakt og á fárra manna færi,
ferðalag hugrakkra manna, til að
vinna afrek á eigin sál og þreki.
Ferðalag í fjarlægt land, land sem
maður heyrir aðeins um í ævintýr-
um, ferðalag á hæstu fjöll í veröld-
inni. Ferðalag sem Kristinn hafði
lagt sig allan fram um að fram-
kvæma, ferðalag er skyldi vera það
síðasta af þessari stærð að sinni.
Ferðalag sem varð hans síðasta
ferð, ferð sem hann kom ekki úr
aftur.
Kristinn var þrautþjálfaður
fjallamaður og hafði farið víða í
fjallaferðir, bæði hér á landi og
erlendis. Hann var félagi í Alpa-
klúbbnum og ritstjóri tímarits
klúbbsins ísalp. Við vinnufélagar
höfðum skemmtun af sem áhorf-
endur þegar Kristinn var að und-
irbúa í smáatriðum og skipuleggja
væntanlega ferð, hann hafði einnig
gaman af að ræða um fyrri ferðir,
segja frá staðháttum, landslagi og
þjóðum eða fólki er. á vegi hans
varð. Við hlökkuðum til að hitta
hann að nýju og fá skemmtilegar
sögur af þjóð í öðrum heimshluta,
ólíkri og fjarlægari menningu en
við þekkjum hér norður í ísahafi.
Skynja það hugrekki, er þarf til
slíkra átaka og hið nákvæma skipu-
lag á allri tilhögun ferðalanganna
af fjallaklifri, á hæstu tinda heims,
Himalaya-fjöll. Áhuginn og eldmóð-
urinn var slíkur að aðdáunarvert
var.
En það var önnur hlið á Kristni,
sem stóð okkur nær í daglegu
amstri, það var starf hans hér í
tölvudeild Brunabótafélagsins.
Kristinn starfaði hér í þrjú ár, hann
kom hér til starfa haustið 1985 að
loknu námi, en þá hafði hann út-
skrifast í tölvunarfræði frá Háskóla
Islands, frá þeim tíma var hann í
starfi hjá Brunabótafélagi íslands.
Kristinn var fijór hugmyndasmiður
í sínu fagi, vann skipulega og leysti
afbragðsvel úr þeim verkefnum,
sem honum voru falin. Hann var
vinsæll á meðal samstarfsmanna,
sem kom best í ljós á síðastliðnum
vetri, þegar hann var kosinn til að
hafa forystu í samningamálum
meðal okkar. Kristinn í sjálfu sér
sóttist ekki eftir svoleiðis vegtyllum,
en ef hann var beðinn að vinna slík
verk þá gerði hann það og það viss-
um við öll að hann gerði það vel.
Nú síðast hafði hann í sínu starfi
umsjón með allri forritun og kerfis-
gerð, hann var auk þess kominn
langt á veg með alla undirbúnings-
vinnu að nýjum hugbúnaði fyrir
fyrirtækið, verkefni sem ber vott
um þá vandvirkni og alúð er hann
lagði í starf sitt.
Kristinn var frískur í allri fram-
göngu, hress og mátulegur prakk-
ari í okkar hópi, hann kunni þá
skemmtilegu list að sjá björtu hlið-
arnar á tilverunni í orðsins fyllstu
merkingu, og finna kímnina í hlut-
unum. Hann var úrræðagóður og
það sem meira var hann leysti úr
málunum, en sagðist ekki bara
ætla að leysa þau. Hér á fjórðu
hæðinni í húsi Brunabótafélagsins
höfðum við myndað okkar litla sam-
félag, eins og gengur á vinnustöð-
um, og hafði Kristinn þar ákveðinn
sess, sem okkur þótti vænt um.
Hann var hrókur alls fagnaðar,
hafði ákveðnar og skemmtilegar
skoðanir á lífínu og tilverunni. Nú
er skarð fyrir skildi.
Við geymum minningu um frá-
bæran samstarfsmann og góðan vin
og erum þakklát fyrir þann tíma
er við áttum með honum. Sárastur
er þó söknuðurinn hjá Hildi Bjöms-
dóttur konu Kristins, foreldrum og
systkinum.
Hildi, foreldrum og systkinum
Kristins vottum við samúð okkar
og biðjum Guð um styrk þeim til
handa.
Megi minning um góðan dreng
lifa.
Samstarfsmenn og
vinir í tölvudeild
Brunabótafélagsins.
„Það er auðvelt að hugsa. Að
koma hugsun sinni í framkvæmd
er það erfiðasta sem til er.“
(Goethe)
Með tilvitnun í orð Goethe hóf
Þorsteinn bróðir okkar eina frá-
sögnina sína af fjallaferðunum.
Minningarnar um Þorstein koma
stanslaust upp í hugann en að koma
þeim á blað vefst fyrir okkur á
þessari stundu. Þó langar okkur til
að minnast hans og leyfa öðrum
að eiga þátt í þeim minningum því
allar eru þær svo jákvæðar.
Þegar Þorsteinn fæddist vorum
við eldri systkinin á aldrinum 6—9
ára og urðum afskaplega upp með
okkur og hrifin af litla bróður.
Hann hafði strax mjög gaman af
að hlusta á sögur og svo hóf hann
að semja þær sjálfur og voru þær
oft þannig að fólk hélt að hann
væri að segja frá raunverulegum
atburðum.
Á sama tíma og eitt okkar var
að hefja kennaranám þá var hann
að byrja skólagöngu sina og var
ekki í vandræðum með lesturinn.
Ungi kennaraneminn hélt að svona
gengi lestrarnámið fyrir sig og
hlakkaði mikið tl að byrja að kenna
en veit núna að raunveruleikinn
getur verið annar. Það var sama
hvar á sinni skólagöngu hann var,
alltaf stóð hann sig jafnvel, þó gerði
hann aldrei neitt úr því, hann var
ekki gefinn fyrir sjálfshól. Þegar
valdir voru drengir í drengjakór
sjónvarpsins þá var hann valinn við
mikla undrun allrar fjölskyldunnar,
við höfðum alltaf talið okkur trú
um að við gætum ekki sungið.
Hartn sagði nú reyndar alltaf að
hann hefði verið valinn vegna góðr-
ar hegðunar og alveg getum við
trúað því.
Þorsteinn var fyrst í Laugarnes-
skóla, síðan Laugalækjarskóla en
stúdentspróf tók hann frá Mennta-
skólanum við Hamrahlíð.
Af hinu margumtalaða lífsgæða-
kapphlaupi lét Þorsteinn ekki glepj-
ast. Nei, tímanum og peningunum
var frekar varið í að skoða landið.
Landinu unni hann og hafði ferðast
víða þó óbyggðir, fjöllin og jöklarn-
ir heilluðu alltaf mest. Ef ekki var
tími til að fara langt var skroppið
upp í Esju, Hengil eða jafnvel bara
í Oskjuhlíðina. Já, hann þekkti vel
okkar fallegustu staði hvort sem
var í byggð eða óbyggð.
Hann bróðir okkar, þó ungur
væri, var bæði víðförull og víðlesinn
og mikið hafði hann gaman af því
að fá okkur tii að rökræða við sig.
Menntaður var hann þó hann hefði
ekki mikil próf upp á það. Hann
hafði þá skoðun að menntun fælist
ekki eingöngu í því að taka próf
frá mennta- eða háskóla. Menntun
væri ekki síður að lesa, ferðast og
kynna sér hin ýmsu fræði. Bækurn-
ar sem hann las voru af ýmsum
gerðum þó mest bæri á bókum um
heimspeki, siði og venjur hinna
ýmsu þjóða og svo auðvitað um
fjallaferðir. Það var einkennandi
fyrir Þorstein að þegar hann fór í
Háskóla íslands þá valdi hann ekki
nytsöm fræði heldur forn-grísku og
íslensku og þar á meðal heimspek-
ina.
Systkinabörnum sínum sýndi
hann mikla þolinmæði og áhuga.
Þegar þau voru yngri tók hann þau
á arminn og fór með þau í „strætó"
við mikinn fögnuð þeirra en það var
lífsreynsla sem þau upplifðu ekki
með mömmu og pabba.
Þegar þau urðu eldri, þá var far-
ið í sund. Að koma og gæta þeirra
hvort sem var að kvöldi eða þegar
þau voru veik og mamma og pabbi
þurftu í vinnu var alltaf sjálfsagt.
Margs er að minnast og þó ævi
hans hafi ekki verið löng þá var
hún viðburðarík og hann kunni að
njóta lífsins á heilbrigðan hátt.
Það var skrýtið með fjöllin, þau
SJA EINNIG BLS. 51
V
Vinabjálp
Basarinn erá morgun sunnudaginn 27. þ.m. kl. 14.00
í félagsmiðstöð KR-hússins.
Þarverða margirfallegirog góðirmunir.
Happdrætti með stórum og litlum vinningum.
MONTEIU
Snyrtivörukynning í dag laugardag
frékl 12.00-16.00.
Verið velkomin.
Snyrtivöruverslunin Sandra, Hafnarfirði.
Leikn sf.v félagsráðgjafa- og læknastofa
Höfum opnað stofu í Lágmúla 5,7. hæð.
Upplýsingar og tímapantanir í síma 84075.
Önnumst ráðgjöf og stuðning við börn, ungl-
inga, fjölskyldur, hjón og einstaklinga.
Halla Þorbjörnsdóttir, barnageðlæknir
Hrefna Olafsdóttir, félagsráðgjafi
Kristín Kristmundsdóttir, félagsráðgjafi
Lára Pálsdóttir, félagsráðgjafi.
Nýjar ferðir
Akranes - Reykjavík
Áætlun Eyjaferða:
Mánudaga - föstudaga:
Frá Akranesi kl. 7.15 og 12.15.
Frá Reykjavík kl. 9.00 og 18.00.
Laugardaga frá Akranesi kl. 10.00
og sunnudaga frá Reykjavík kl. 23.00.
Báturinn er við Grófarbryggju í ReykjavíO
Fargjöld - fullorðnir kr. 400 - börn kr. 200.
Afsláttarkort seld um borð í bátnum. - Gerum tilboð í hópferðir.
Upplýsingar um borð í Haf rúnu í síma 985-20763 og á skrif-
stofuísíma 93-81343.
^ VATNSVIRKINN HF.
+++ ÁRMÚLA 21 SÍMAR 686455 - 685966
MtfMÉÍ LYNGHÁLSI 3 SÍMAR 673415 — 673416
Ný þjónusta
Snittum rör ettir móli.
3/s" — 2"
Fljót og góö þjónusta