Morgunblaðið - 26.11.1988, Blaðsíða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 26. NÓVEMBER 1988
Minning:
Kristinn Rúnarsson
Þorsteinn Guðjónsson
Kristinn:
Fæddur 25. janúar 1961
Dáinn 18. október 1988
Þorsteinn:
Fæddur 10. apríl 1961
Dáinn 18. október 1988
Með nokkrum fátæklegum orð-
um langar mig til þess að minnast
vinar míns Þorsteins Guðjónssonar
sem lést af slysförum í fjöllum Him-
alaja í Nepal, en þangað lagði hann
af stað um miðjan september sl.
ásamt þremur öðrum félögum
sínum í ævintýraleit.
A slíkum stundum koma í hug-
ann gamlar minningar. Maður spyr
sjálfan sig hver tilgangur lífs okkar
sé hér á jörðinni, þegar ungt fólk
í blóma lífsins er hrifið á brott.
Skyldi sérhvetju okkar vera úthlut-
að ákveðnu verkefni og þegar því
væri lokið, þá væri okkar tími kom-
inn.
Þorsteini kynntist ég fyrst á
Hellissandi vorið 1981. Þangað kom
hann eftir að hafa lesið auglýsingu
í dagblaði þar sem óskað var eftir
liðtækum knattspyrnumönnum til
þess að spila með þriðjudeildarliði
UMF Reynis. í boði var húsnæði á
staðnum ásamt nægri vinnu. Tel
ég að þetta hafi verið með fyrstu
hálfatvinnumannaliðum á Islandi.
I för með Þorsteini voru einnig
Viðar Gylfason, sem nú starfar sem
íþróttakennari á Sandi, og Oddur
Jakobsson.
Fljótlega komst ég að því að
þarna voru góðir drengir á ferð,
skemmtilegir, fjörugir og umfram
allt lausir við allt stress og sýndar-
mennsku, eins og vil einkenna þjóð-
félag okkar í dag, þar sem lífsgæða-
kapphlaupið er að ríða þjóðinni að
fullu.
Þorsteini kynntist ég best af þeim
félögum, þar sem Viðar og Oddur
voru fljótlega komnir í tilhugalífið.
Eftir voru ég og Þorsteinn. Sumar-
ið leið hratt og var ansi viðburða-
ríkt. Margt var brallað. Farið var
í útilégur og keppnisferðir. Ávallt
var fjörið og gleðin í fyrirrúmi og
var Þorsteinn yfirleitt miðpunktur-
inn í glensinu, gerði óspart grín að
sjálfum sér og sagði si svona: Af
hverju látiði svona.
Unnust margir fræknir sigrar
þetta sumar. Eitt var þó einkenn-
andi, sama var hver úrslitin urðu,
alltaf var glatt á hjalla og gaman
að vera til. Slíkum mönnum hef ég
aldrei kynnst fyrr og síðar.
Þorsteinn var mjög fríður sínum,
brosið og hláturinn heilluðu ávallt
alla sem honum kynntust. Eftir að
ég fluttist til Reykjavíkur, haustið
1981, hélt vinskapur okkar áfram.
Alltaf var gott að koma í forstofu-
herbergið á Kirkjuteignum heim til
Þorsteins, en þar bjó hann hjá for-
eldrum sínum, Guðjóni Þorsteins-
syni og Björku Arngrímsdóttur.
Mátti þar líta plaköt af frægum
ijallatindum, bakpoka, ísaxir og
allt það sem viðkemur fjallgöngum,
já, slíkur var áhuginn. Bókstaflega
allt snerist um þetta aðaláhugamál
hans.
Man ég að oftlega ræddum við
um lofthræðslu og aðrar hættur
sem viðkemur flallgöngum. Síðast
í sumar talaði Þorsteinn um það
að hann þyrfti endilega að fara með
mig í smáfjallgöngu til þess að sýna
mér og kenna.
Af því verður tæplega héðan í
frá. Eitt er þó víst, að öll hittumst
við fyrr eða síðar.
Að lokum held ég að ég geti
sagt að sjaldan eða aldrei hef ég
kynnst betri eða mætari dreng en
Þorsteinn hafði að geyma.
Foreldrum Þorsteins, systkinum
og öðrum vandamönnum votta ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur
og minningin um góðan dreng
styrki þau í sorg þeirra.
Kristni Rúnarssyni kynntist ég
þetta sama sumar. Hann var einn
af hópnum. Aldrei var lognmolla í
kringum hann. Lífsfjörið og kraft-
urinn geislaði af honum hvert sem
hann fór.
Oftlega man ég eftir því að það
var sama hvar við lentum í smá-
vandræðum, alltaf stóð Kristinn
upp úr rökfastur og ákveðinn og
gaf ekkert eftir. Kristinn var reynd-
ur fjallgöngumaður og ásamt Þor-
steini einn allra besti og reyndasti
ijallgöngumaður landsins.
Slík þolraun sem íjallganga á
eitt af hæstu íjöllum heims útheimt-
ir óhemju mikið þrek. Þess vegna
var mikið hlaupið og æft ef eitthvað
mikið stóð til. Man ég sérstaklega
eftir einu skipti er ég fór með Þor-
steini niður í Laugardal að hlaupa.
Þegar ég var gjörsamlega að niður-
lotum kominn er, Þorsteinn blés
varla úr nös, sagði hann: Þú ættir
að sjá hann Kidda, hann væri að
minnsta kosti hring á undan mér.
Kristinn var með afbrigðum orð-
heppinn og fljótur til svars ef á
hann var skotið og hitti ávallt í
mark.
Að lokum votta ég Hildi unnustu
Kristins, foreldrum, systkinum og
öðrum aðstandendum mína inni-
legustu samúð.
Bárður Tryggvason
Þann 24. október sl. fengum við,
vinir og klifurfélagar strákanna, þá
harmafrétt frá Nepal að Steini og
Kiddi hefðu horfið á fjallinu Pumo
Ri og væru taldir af. Þessum upp-
lýsingum fylgdi einnig sú þungbæra
skylda að tilkynna nánustu ættingj-
um hvað hefði gerst. Þessi dagur
og þeir næstu voru átakanlegir í
sorg okkar og missi, þegar tilfinn-
ingamar neituðu að gefa upp alla
von þótt öll rök og reynsla segðu
okkur að það þýddi ekki að vona,
þeir kæmu ekki heim aftur, þeir eru
dánir.
Kiddi og Steini fengu ungir
áhuga á fjöllum og fjallamennsku.
Strax sem unglingar fóru þeir að
heiman í gúmmístígvélum, með
samloku og þvottasnúm í poka, til
að klífa (ganga á) Esjuna og töldu
að sennilega væru þeir tveir af þeim
tíu fyrstu sem það gerðu. Mörgum
árum seinna hlógu þeir dátt er þeir
lýstu vonbrigðum sínum þegar þeir
sáu vörðuna á toppnum og hvað
hún var stór. Því samkvæmt upplýs-
ingum Kidda setti hver flallgöngu-
maður, sem kæmi á toppinn, einn
stein í vörðuna og þar með gætu
þeir ekki verið tveir af tíu fyrstu.
Áhugi þeirra á fjöllum dvínaði
ekki með aldrinum heldur jókst,
þeir lásu allt sem þeir gátu náð í
um fjallamennsku og smám saman
öðluðust þeir meiri reynslu og
kynntust fleiri hliðum íjallamennsk-
unnar. Þeir náðu góðum tökum á
öllum gerðum klifurs, þeir klifrvðu
í klettum, á ís óg snjó, í fjöllum og
á fossum, en alltaf stóð hugur þeirra
til að klífa há fjöll. En þó er það
ekki þessi mikli klifuráhugi sem er
minnisstæðastur, þegar upp er stað-
ið, heldur ást þeirra á Ijallaum-
hverfinu í heild sinni og hvemig
þessi ást var samofin lífi þeirra
beggja.
Að fara á fjöll var ekki bara að
fara út og klifra eitthvað, heldur
skipti náttúran öll og umhverfið
máli. Þeim fannst að það að vera
fjallamaður fæli í sér bæði réttindi
og skyldur, þau forréttindi að geta
farið á vit fjallanna og gert það sem
þá lysti og þær skyldur að bera
ábyrgð á sjálfum sér á fjöllum,
ganga vel um, virða og vemda nátt-
úmna.
Vinátta þeirra var einstök, þeir
kynntust í bamaskóla og vom afar
samrýndir upp frá því. Að vera vitni
að vinskap þeirra var einstakt. Þeir
gerþekktu hver annan, eins og tveir
menn eða bræður geta þekkt hvor
annan, og samskipti þeirra ein-
kenndust alltaf af gagnkvæmri
virðingu og umhyggju. Auðvitað
var hægt að þrasa og rífast út í
það óendanlega yfír einhveijum
smámunum, alltaf á þann hátt að
hlýjan og væntumþykjan fóm aldrei
á milli mála. Sú hlið sem sneri að
okkur hinum í vinahópnum var ekki
síður djúp og einlæg, fólk sem ferð-
ast saman og bindur sig saman í
klifurlínu tengist traustum böndum.
Samvistir við strákana einkenndust
af lífsgleði, djúpum samræðum,
hlátri og skemmtilegum uppákom-
um. Þær em ekki fáar minningarn-
ar sem koma upp í hugann þegar
hugsað er til baka til samverustund-
anna — og mikill er okkar missir.
En dýrlegar em minningamar um
góðar ferðir, kaldar frostnætur í
bívakki eða dansæfíngar til sjö á
morgnana, svo ekki sé minnst á
allt annað þar fyrir utan.
Enn er ógetið um þátttöku Steina
og Kidda í íslenska alpaklúbbnum.
Þeim skaut upp í klúbbnum eftir
að hafa verið tveir að lóna í nokkur
ár og án þess að nokkrir klúbb-
félaga vissu af því, en flestir kynn-
ast Ijallamennsku á einn eða annan
hátt í gegnum björgunarsveitimar.
Þeir komu með ferskan blæ og
mikla starfsorku sem klúbburinn
hefur notið síðan. Strákamir komu
með nýjar hugmyndir og hressandi
andrúmsloft á ftmdi og opin hús,
en léðu útgáfustarfsemi klúbbsins
mest af tíma sínum, þar voru þeir
í ritnefnd, fyrst við Alpaklúbbs-
blaðið en síðan við ársritið, eftir að
það fór að koma út fyrir fjórum
árum. Er það ekki síst þeirra verk
að ársritið er eins vandað og fallegt
rit og raun ber vitni. Er nú skarð
fyrir skildi í ritnefndinni er Þor-
steinn og Kristinn eru fallnir frá.
Það er alltaf harmleikur fyrir
eftirlifendur þegar svona ungir og
efnilegir menn falla frá, í blóma
lífsins, aðeins 27 ára gamlir. Það
er óbætanlegur missir fyrir okkur
öll, þó sérstaklega fyrir foreldra
þeirra, unnustur og systkini, að
missa ástvin svona langt í burtu
og undir svona framandi kringum-
stæðum. Þó er örlítil huggun, úr
því að þeir urðu að yfírgefa þetta
jarðlíf svona ótímabært, að þeir
fengu að fara við kringumstæður
sem þeir unnu mest. Á fjöllum
meðal risanna í Himalaya, í návígi
við Hinn Mikla Fj'allaanda, sem
þeir ræddu svo oft um. Því að fjalla-
mennska var þeim ekki íþrótt held-
ur lífsform.
Við sendum foreldrum Kristins
og Þorsteins, systkinum, Önnu
(unnustu Þorsteins), Hildi (unnustu
Kristins) og ófædda baminu okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Vinur þinn er þér allt. Hann er akur
sálarinnar, þar sem samúð þinni er sáð
og gleði þin uppskorin.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur
við vin þinn, því að það, sem þér þykir
vænst um í fari hans, getur orðið þér
ljósara i fjarveru hans, eins og fjall-
göngumaður sér fjallið best af sléttunni.
(Kahlil Gibran. Um vináttuna.)
Björn, Snævarr og Salbjörg.
Hinn 24. október síðastliðinn
bárust hingað til lands þau sorgar-
tíðindi frá Nepal að tveir íslenskir
fjallgöngumenn, þeir Þorsteinn
Guðjónsson og Kristinn Rúnarsson,
væru taldir af. Síðast sást til þeirra
18. október hátt í hlíðum fjallsins
Pumo Ri (7.145 m), sem þeir höfðu
ætlað að klífa ásamt tveimur félög-
um, Jóni Geirssyni og Steve Ais-
thorpe. Þeir Jón og Steve höfðu þá
orðið að hætta við frekara kliftir
vegna veikinda. Ég átti því láni að
fagna að kynnast þeim Kristni og
Þorsteini og ferðast með þeim á
undanfömum ámm og mig langar
að þakka þau kynni í fáeinum orð-
um.
Þeir félagar vom í fremstu röð
íslenskra fjallamanna, brautryðj-
endur á mörgum erfíðustu klifur-
leiðum hérlendis í klettum og ís#og
höfðu klifíð mörg há fjöll og erfið
erlendis, í Ölpunum og í Suður-
Ameríku og tekið þátt í leiðöngmm
til Himalajafjalla. Nöfn þeirra munu
ávallt verða tengd hinum miklu
framfömm í íslenskri fjalla-
mennsku, sem orðið hafa hin síðari
ár. Ást þeirra til fjalla kviknaði
þegar á unga aldri og samrýndari
og samhentari vinum hef ég aldrei
kynnst. Fjallamennskan var þeim
meira en tómstundagaman, hún var
þeim lífsfylling og sífelld dþpspretta
nýrra ævintýra. Þorsteinn Guðjóns-
son var einlægur, hlýr og ör í lund
og geislandi af lífsgleði. Kristinn
Rúnarsson var örlítið seinteknari,
hæglátur, staðfastur og traustur.
Betri, hjálpsamari og nærgætnari
ferðafélögum hef ég ekki kynnst.
Þó að aldursmunur okkar væri all-
nokkur og munur á getu í fjalla-
mennsku ennþá meiri, fannst mér
ég ávallt vera velkominn félagi í för
með þeim. Nú verða þær ferðir
ekki fleiri. En þó að kynni mín af
þeim félögum hafí ekki orðið löng,
munu minningamar ylja mér á
ókomnum árum, minningamar um
góða drengi og félaga, tvo óaðskilj-
anlega vini, sem saman héldu í
hinstu för.
Ég votta aðstandendum þeirra
og vinum innilega samúð.
Guðmundur Pétursson
í örfáum orðum vil ég minnast
Kristins Rúnarssonar, sem lést af
slysförum í Nepal þann 18. október
sl. Kristinn var fæddur 25. janúar
1961 og var því aðeins 27 ára gam-
all þegar hann lést. Hann var uppal-
inn í Reykjavík, næstyngstur ijög-
urra bama, þriggja sona og einnar
dóttur, hjónanna Rúnars Guðbjarts-
sonar, flugstjóra hjá Flugleiðum,
og Guðrúnar Hafliðadóttur, fjöl-
skylduráðgjafa hjá SÁÁ. Að loknu
stúdentsprófí frá Menntaskólanum
við Sund, hóf Kristinn nám í tölvun-
arfræði við Háskóla Islands þaðan
sem hann lauk prófí veturinn 1985
til 1986.
Kristinn og skólásystir hans úr
menntaskóla, Hildur Bjömsdóttir,
stofnuðu heimili fljótlega eftir stúd-
entspróf. Hildur er eitt þriggja
bama hjónanna Bjöms Júlíussonar
og Guðrúnar Ásmundsdóttur hér í
Reykjavík. Hildur útskrifaðist
sjúkraþjálfi frá Háskóla íslands
haustið 1985, og starfar hjá Sjálfs-
björg í Reykjavík. Hún gengur nú
með fyrsta bam þeirra Kristins.
Kyni okkar Kristins voru ekki
löng. Það var haustið 1986, þegar
ég kom til starfa í tölvudeild Bruna-
bótar, en Kristinn hóf þar störf
árið áður. Þau tvö ár, sem við Krist-
inn störfuðum saman, voru
skemmtileg ár. Við unnum að undir-
búningi nýrra verkefna, Kristinn
var hafsjór af lausnum og góðum
tillögum á þeim verkefnum, er á
fjörur bar. Én það sem ríkast er í
minningunni er manneskjan Krist-
inn Rúnarsson, húmanisti, tilfinn-
ingamaðurinn og húmoristinn, sem
var svo gaman að eiga að starfs-
félaga og vini. Fyrir það vil ég
þakka og bið Guð að blessa minn-
ingu hans.
Guðmundur Örn
Með fáeinum orðum langar okkur
til að minnast tengdasonar okkar,
Kristins Rúnarssonar, sem lést í
Nepal 18. október sl. ásamt vini
sínum, Þorsteini Guðjónssyni.
Kristinn var fæddur í Reykjavík
25. janúar 1961, sonur hjónanna
Guðrúnar Þ. Hafliðadóttur, ráð-
gjafa hjá SÁÁ, og Rúnars Guð-
bjartssonar flugstjóra. Hann var
þriðji í röðinni af fjórum systkinum,
en hin eru Hafdís hjúkrunarfræð-
ingur, Guðbjartur flugmaður og
Rúnar, sem er að ljúka flugnámi.
Kristinn ólst upp í Laugamesinu
við mikið ástríki.
Fyrir 12 árum lágu leiðir Kristins
og Hildar, dóttur okkar, saman. Þau
urðu skólafélagar í 9. bekk og fljót-
lega fór Hildur að tala um þennan
rauðhærða gamansama pilt og vini
hans. Þau fylgdust að allan mennta-
skólann og vináttan varð traustari
og innilegri uns hún þróaðist í ein-
læga ást. Þau hófu búskap árið
1985 i lítilli íbúð við Laugaveg. Það
var gaman að fylgjast með þeim,
þegar þau voru að stofna sitt bú.
Bæði voru við nám við háskólann
og efnin af skomum skammti. Það
var samtíningur úr herbergjunum
þeirra og eitt og annað sem þeim
lagðist til frá góðviljuðum öfum og
ömmum. En þetta varð notalegt
. heimili, þar sem gott er að koma.
Kristinn var mikill fjallamaður
og fékk mikla lífsfyllingu á fjöllum.
Árið 1987 fóm þau til Nepal ásamt
vinum sínum úr alpaklúbbnum, en
Hildur og Kristinn urðu að snúa til
baka áður en lokaáfanganum var
náð, vegna veikinda Hildar. Þá
sýndi Kristinn best hvem mann
hann hafði að geyma. Hann um-
vafði Hildi með ástúð og kær-
leika og saman sigmðust þau á
þessum farartálma.
Lífið virtist brosa við þeim. Bæði
vom búin að mennta sig vel, hann
orðinn tölvunarfræðingur og hún
sjúkraþjálfari, og lítið barn á leið-
inni. En þá á einu augnabliki breytt-
ist allt. Hvers vegna? — spyijum
við. Allt hefur vafalaust sinn til-
gang, sem við mennimir komum
ekki alltaf auga á. Við getum þó
yljað okkur við góðar minningar
um ókomin ár.
Blessuð sé minning æskuvinanna
tveggja, sem leituðu eftir fegurð
og kyrrð fjallanna.
Einn dropi straums eitt augnablik af ævi
má ætlun sína vinna — eða tapast.
Ný lífssjón gat í gijótum dauðum skapast
og gróður kveikst af lífí í einu frævi.
(Einar Benediktsson)
Guðrún og Björn
Allt í einu þyrmir yfir mig, mér
fínnst ég verða að skrifa minningar-
grein, ég verð fjarræn og dett niður
í minn eigin heim hugsana og minn-
inga, kem upp aftur og hugsa: Ég
að skrifa minningargrein, fráleitt —
og þó einmitt eins fráleitt og að
mér dytti í hug að ég ætti eftir að
missa bróður minn. Og það hann
Kristin, sem alltaf var svo pott-
þéttur, rólegur, yfirvegaður og
ákveðinn í því sem hann tók sér
fyrir hendur. Aldrei neitt vesen með
Kristin og svo var kímnigáfan alltaf
á sínum stað, Kristinn gat alltaf séð
skoplegu hliðarnar á málunum og
þá ekki síst á sjálfum sér og sínum
nánustu.
Ég kvaddi Kristin síðast 13. sept-
ember á afmælisdag elsta bróður
okkar, en þá daginn eftir var hann
að leggja upp í hina afdrifaríku
ferð til Nepals. Ferð sem þeir félag-
ar höfðu verið að undirbúa í um
það bil eitt ár, því nú ætluðu þeir
sér að komast á tindinn. Ég vissi
að þessi ferð skipti þá miklu máli,
því þeir voru allir að gera sína aðra
eða þriðju tilraun í fjallgöngu og
ísklifí í Nepal.
Allan þann tíma sem Kristinn var
'úti, og I fyrri ferðum, var ég aldrei
hrædd um hann. Ég einfaldlega
treysti honum til að koma heim
aftur. Þó vissi ég að þetta væri
mjög áhættusamt, en hugsaði sem