Morgunblaðið - 10.10.1987, Blaðsíða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 10. OKTÓBER 1987
Minning:
Ragnar Pálsson
útibússijóri
Fæddur 16. apríl 1924.
Dáinn 29. september 1987.
Mágur minn og vinur, Ragnar
Pálsson, lést í Landspítalanum 29.
sept. sl. Með fráfalli hans er góður
drengur genginn og burt kallaður,
— hans er sárt saknað.
Kynni okkar hófust fyrir rösk-
lega flörutíu árum, er hann hóf störf
á Sauðárkróki sem skrifstofumaður
og síðar bankastjóri. Þar var starfs-
vettvangur hans síðan.
Á þessum tíma hefur Sauðár-
krókur vaxið og dafnað úr litlum
bæ í stórt og öflugt bæjarfélag, þar
sem stór og smá atvinnufyrirtæki
starfa og þjónusta öll er með því
besta sem hér þekkist. Bærinn sjálf-
ur hefur tekið miklum stakkaskipt-
um. Æskufólk bæjarins hefur séð
marga drauma sína rætast. Stofnun
heimilis í eigin húsnæði hefur verið
kjölfestan, ásamt nægri atvinnu,
námsframboði og tækifærum til að
sinna hugðarefnum sínum. Aðstaða
öll til útivistar og iðkunar íþrótta
hefur gjörbreyst til batnaðar svo
nú á unga fólkið margra kosta völ.
Þegar við Ragnar Pálsson hitt-
umst og tókum tal saman, sem
re}mdar var alltof sjaldan vegna
búsetu, — kom alltaf fram hjá hon-
um óvenjumikill áhugi, skilningur
og þekking á samfélaginu og á sér-
þörfum ungra og aldraðra í þjóð-
félaginu. Skarpar athugasemdir
hans um fyrirætlanir og eða gerðir
mannanna voru einnig athyglis-
verðar. Mér er vel kunnugt um,
þótt í fjarlægð hafi búið, — hve
mikil stoð og stytta Ragnar Pálsson
var þeim sem fluttu góð mál er
hann taldi horfa til heilla fyrir bæj-
arfélagið og héraðið allt, hvort
heldur stór fyrirtæki og fjölmenn
samtök áttu hlut að máli eða fá-
menn félög og litlir starfshópar.
Hin frjálsu félagasamtök áttu sinn
velgerðarmann þar sem Ragnar
Pálsson var. Skilningur hans og
hjálpfysi þegar hann gat slíku við-
komið, fór sjaldnast hátt, enda ekki
í samræmi við lífsskoðun hans.
Ragnar Pálsson átti sinn lífsstfl að
sækja í menningu sveitanna og
heimilanna eins og þau voru á upp-
vaxtarárum hans.
Starfí sínu sem bankastjóri
gegndi Ragnar Pálsson með ágæt-
um. Réð þar mestu góðar gáfur
hans og frábær yfírsýn og gott mat
á stöðu mála hveiju sinni. Undir
hans stjóm varð Búnaðarbankinn á
Sauðárkróki öflug lánastofnun, sem
á stærri þátt í þróun byggðarinnar
fyrir norðan en margur hyggur.
Ragnar Pálsson var frábærlega
næmur maður og kunni vel að
meta það sem vel var gert í listum
og bókmenntum. Tónlistin og
íslensk tunga var honum hugleikin
og ritlistin einkar kær. Hann kunni
vel að meta útivist og naut þess
unaðar sem fyrir augun bar af
Nöfunum fyrir ofan Sauðárkrók,
en þangað lagði hann oft leið sína
til hvíldar og hressingar eftir eril-
saman dag. Hinn frjálsa Ieik
bamanna og hinar kerfísbundnu
íþróttir fullorðinna, kunni hann
einnig vel að meta og vissi hvað
að baki þurfti að liggja svo íþrótt-
imar þjónuðu tilgangi sínum. Hann
fylgdist því vel með framgangi
þeirra hvar sem var. íslenski góð-
hesturinn var honum augnayndi.
Ragnar Pálsson fékk sitt æsku-
uppeldi í foreldrahúsum. Faðir hans
var Páll Erlendsson bóndi á Þrastar-
stöðum á Höfðaströnd, síðar á
Siglufírði og móðirin Hólmfríður
Rögnvaldsdóttir, sem enn er á lífí
í hárri elli. Systkini átti hann þijú,
tvær systur og einn bróðir.
Ragnar Pálsson giftist Önnu Pálu
Guðmundsdóttur og eignuðust þau
sjö böm, sem öll eru hin mann-
vænlegustu. Þau hafa stofnað
heimili, nema Úlfar, sem er þeirra
Minning:
Halldóra Kristjáns-
dóttirBriem
Fædd 16. janúar 1948
Dáin 2. október 1987
í dag, 10. október, verður frú
Halldóra K. Briem lögð til hinstu
hvflu frá Dalvíkurkirkju. Hún lést
á sjúkrahúsi í Reykjavík að kvöldi
2. október eftir erfíða sjúkdóms-
legu.
Halldóra fæddist á Þórshöfn 16.
janúar 1948, næstyngsta dóttir
hjónanna Margrétar Halldórsdóttur
og Kristjáns Ottós Þorsteinssonar,
sem bæði lifa dóttur sína. Önnur
böm þeirra hjóna em Alda, búsett
á Dalvík og Hrönn og Jóhanna,
búsettar í Grindavík. Kristján er
ættaður frá Brekkum í Mýrdal, son-
ur hjónanna Þorsteins Vigfússonar
og Sigurbjargar Stígsdóttur.
Margrét er ættuð frá Þórshöfn á
Langanesi, dóttir hjónanna Hall-
dórs Guðbrandssonar og Kristrúnar
Jónsdóttur. Kristján og Margrét
bjuggu lengst af á Þórshöfti, í húsi,
sem kallað var Hafblik.
Uppvaxtarár Halldóru á Þórs-
höfn mörkuðust ekki af ríkidæmi
og allsnægtum samkvæmt nútíma-
skilningi, heldur af nýtni og vinnu
við það, sem land og sjór gáfu. Hún
réri stundum með föður sínum á
trillu, sem hann átti og liðsinnti
honum við hin ýmsu störf. er til
féllu. Það var algengt þá, að fjöl-
skyldur höfðu eina eða tvær kýr
og nokkrar kindur í húsi, sem sinnt
var bæði af fullorðnum sem böm-
um. Sfldin skildi Þórshafnarbúa
ekki útundan. Þar söltuðu konur
af sama eldmóði sem annars stað-
ar, og bömin hjálpuðu foreldmnum.
Þau eldri tóku botninn en stutta
fólkið, sem náði ekki með síldina í
neðri hluta tunnunnar lagði efri
lögin. Að loknu námi í bamaskóla
var heima í héraði litla framhalds-
menntun að fá. Halldóra hóf á unga
aldri störf hjá Kaupfélagi Langnes-
inga og síðar Pósti og síma á
Þórehöfn.
Á ámnum 66—67 kynntist Hall-
dóra verðandi eiginmanni sínum
Eggerti Briem, sem þá var að ljúka
kandidatsári sínu að loknu embætt-
isprófí í læknisfræði. Fyrir honum
lá að fara til Skotlands og sér-
mennta sig í heimilislækningum.
Eftir ársdvöl þar ytra og nám Hall-
dóm á húsmæðraskóla í Reykjavík,
kom hann heim í leyfí og giftu þau
sig 8. júní 1968.
Halldóra minntist ætíð með hlý-
hug ánægjulegrar vera þeirra í
skoska bænum Invemess. Eftir
heimkomu til íslands aftur Iá leið
þeirra í Hofsósslæknishérað, sem
þá hét. Á þessum ámm bjó Alda,
systir Halldóm á Dalvík og varð
það líklegast til þess, að hugur
Halldóm og Eggerts leitaði til
Dalvíkur, er embætti héraðslæknis-
ins á Dalvík var auglýst laust til
umsóknar og var honum veitt emb-
ættið í aprílmánuði 1972.
Böm Halldóm og Eggerts em
§ögur, Gunnlaugur Þór f. 27.12.69,
Bimir Kristján f. 8.6.72, Eggert f.
18.12.73 og Hmnd f. 10.8.79. Þrátt
fyrir langa starfsdaga heimilis-
yngstur og býr enn í föðurgarði.
Böm þeirra Ragnars og Önnu Pálu
og tengdaböm þeirra em samvalið
myndarfólk, reglusöm og vinaföst
og bera vitni góðu æskuheimili og
framúrskarandi uppeldisháttum.
Þau hafa notið góðrar menntunar
og haslað sér völl í lífínu.
Sjúkdómur Ragnars Pálssonar
varð okkur sem þekktu hann mikið
áfall. Sjúkrahússvistin í Reykjavík
varð oft ströng, en upp stóð hann
hvað eftir annað og hvarf að störf-
um. Þrek hans og hugarró var með
ólíkindum. En hann stóð ekki einn
í þessari baráttu, æðri máttarvöld
vöktu yfír honum og fjölskyldan
stóð með honum. Eiginkona hans
vék aldrei frá honum, fylgdi honum
suður aftur og aftur og sat við
sjúkrabeð hans alla daga. Mér er
kunnugt um að þessa góðu umönn-
un, tryggð og elsku, kunni hann
vel að meta og gerði þetta honum
ævikvöldið léttbærara.
Leikur dótturbamanna hans
tveggja á gólfínu við rúmið hans í
heimsóknartíma nú nýverið, orkaði
sterkt á mig. Gleði hans og ánægja
yfír heimkomu þeirra frá fjarlægu
landi var ótvíræð. Bamabömin hans
öli vom honum til mikils yndisauka
og bömunum var afínn ætíð kær-
leiksríkur faðir. Hann var mikill
bamavinur.
Starfsfólk Landspítalans, læknar
og hjúkmnarlið allt, sem annaðist
Ragnar Pálsson í veikindum hans,
sýndi einstaka hæfni í öllum störf-
um sínum, framúrskarandi hjúkmn
og ríkan skilning og lipurð í öllum
samskiptum. Það er mikils virði
fyrir íslenska þjóð að eiga slíku
fólki á að skipa.
En kallið kom.
Ég er þakklátur Ragnari Páls-
syni, mági mínum og vini, fyrir
samfylgdina. Ég þakka honum góð-
vild og hjálpsemi við móður mína.
Trygglyndi hans og vinátta í garð
okkar systkinanna og fólksins okk-
ar var einstök og mun lengi lifa.
Enn liggur leiðin upp á Nafimar,
þar sem sólarlagið er hvað fegurst
á Islandi og sólamppkoman við
Austurfjöllin boðar nýjan dag, nýtt
líf.
Megi góður Guð styrkja Önnu
Pálu og fjölskylduna alla. Minning-
amar um góðan eiginmann og föður
lifa áfram.
föðurins, sem oft spönnuðu yfír
stóran hluta úr sólarhringnum, var
heimilislífíð mjög líflegt, þar sem
Halldóra sat við stjómvölinn, vak-
andi jrfír velferð eiginmanns og
bama. Það vom mörg kvöldin, sem
hún beið eftir Eggerti úr vitjun með
hannyrðir eða bók í höndum. Henni
var það eðlislægt að taka óbeinan
þátt í starfí mannsins síns, þá ekki
síst við daprar aðstæður.
Þau höfðu tekið ástfóstri við sitt
nýja heimili við Svarfaðarbrautina
þegar alvarlegur sjúkdómur gerði
várt við sig hjá Eggerti, er leiddi
hann til dauða 3. febrúar 1983 eft-
ir áralangt stríð. Þá blasti við
þessari einörðu konu, sem hét því
að bugast ekki, að halda heimilinu
í því formi, sem þau hjónin höfðu
í ástríku hjónabandi mótað. Hall-
dóra hóf verslunarstörf hjá útibúi
KEA á Dalvík og síðar hjá Pósti
og síma.
Ég kveð minn kæra vin, með
hinum látlausu orðum Sólarljóða:
„Sæll er sá, sem gott gerir“.
Árni Guðmundsson
Ragnar Pálsson útibússtjóri Bún-
aðarbankans á Sauðárkróki er
látinn eftir harða baráttu við þung-
bæran sjúkdóm.
Ragnar gegndi starfí útibússtjóra
frá stofnun útibúsins 1. júlí 1964
allt til dauðadags. Með honum er
genginn einn traustasti forystu-
maður úr sveit íslenzkra banka-
manna. Undir hans stjóm varð
útibúið á Sauðárkróki stærsta útibú
Búnaðarbankans á landsbyggðinni.
Með sinni alkunnu atorku og elju-
semi, þar sem saman fór brennandi
áhugi á málefnum Skagfirðinga og
framgangi bankans, varð útibúið
lífæð héraðsins. Gegndi þar sama
máli, hvort um var að ræða þarfír
framatvinnuveganna, landbúnaðar
og sjávarútvegs, eða annarra greina
svo sem verzlunar eða iðnaðar að
ógleymdum óskum uppvaxandi
æskufólks, sem var að koma sér
þaki yfír höfuðið. Alls staðar var
Ragnar tilbúinn að taka á, sökkva
sér niður í verkefnin og komast að
niðurstöðu. Hann var einstaklega
glöggskyggn á hin fjölbreyttu við-
fangsefni, og svör hans vom skýr
og skorinorð studd föstum rökum.
Lífskerti okkar mannanna virðist
eiga að brenna út samkvæmt lög-
málum, sem við fáum ekki skilið,
því síður ráðið. Það varð okkur enn
skýrara þegar 38 ára ekkju með
fjögur böm var gerð grein fyrir
þeim örlögum, sem mannlegum
mætti tækist ekki að sigrast á.
Hjálparhönd vina, vinnufélaga og
félagasamtaka var ætíð nálæg þá
samfelldu raunatíð ijölskyldunnar
þennan áratug.
Dalvík og Svarfaðardalur áttu
mikið í þeim hjónum, sem endur-
speglaðist ekki hvað síst í Halldóm
síðustu æviár hennar. Verður manni
ekki minning þeirrar konu skír, sem
rís upp af sjúkrabeði, gagngert til
að fara norður yfír heiðar og ráð-
stafa því dýrmætasta, sem hún átti,
bömunum? Hér verður ekki lýst
frekar með orðum þeirri konu, sem
oárt er saknað syðra sem nyrðra.
Hún bað fyrir góðar kveðjur og
þakkir til vina og kunningja. Verði
guðs vilji, fari Halldóra inn á braut-
ir endurfunda, guð blessi hana. Guð
styðji bömin hennar fjögur, aldraða
foreldra og systur og leiði bömin
til þroska og göfugra starfa.
Hrafnhildur og Garðar Briem.
Með fáum orðum langar okkur
til að minnast vinkonu okkar og
skólasystur, Dóm, sem við kynnt-
umst í Húsmæðraskóla Reykjavík-
ur, veturinn 1967-1968. Sá tími er
ógleymanlegur og koma margar
góðar minningar upp í hugann.
Mestur tími fór í að læra hin al-
mennu húsmóðurstörf, sem við
tókum ekki alltaf alltof alvarlega,
því ýmislegt var brallað og gert sér
til gamans. Þar var Dóra ekki eftir-
bátur okkar hinna, t.d. þegar
brenndu smákökunum var laumað
í mslafötuna.
Hugur hennar leitaði oft til Skot-
Hann gerði sér grein fyrir því betur
en margir aðrir, að banki er þjón-
ustustofnun. Þess vegna var útibúið
á Sauðárkróki í fararbroddi, hvað
varðar þjónustu við viðskiptamann-
inn, og veit ég, að margir bera
Ragnari sérstakan þakkarhug fyrir.
Ragnar Pálsson var mikilhæfur
stjómandi, lagði kapp á að gera vel
við sitt fólk, enda hélzt honum vel
á starfsmönnum. En hann var líka
kröfuharður og ætlaðist til mikils
af öðmm rétt eins og af sjálfum
sér. Meðal okkar Búnaðarbanka-
manna var til þess tekið, hve
umgengni öll og reglusemi hefur
verið í hávegum höfð í útibúinu,
enda var Ragnar snyrtimenni mikið
og fágaður í framkomu allri.
Nú em að verða hartnær 20 ár
síðan fundum okkar Ragnars bar
fyrst saman. Orlögin hafa hagað
því svo til, að síðan höfum við átt
mjög mikil samskipti sem sam-
starfsmenn innan bankans. Satt
bezt að segja hef ég oft dáðst með
sjálfum með að sérstæðu starfí
Ragnars Pálssonar og æ oftar, eft-
ir því sem árin líða og fortíðin
lengist í tímanum. Mér er það að-
dáunarefni, hversu frábærlega
Ragnari Pálssjmi tókst að vinna öll
sín störf með öryggi bankans að
leiðarljósi, en jafnframt að veigra
sér ekki við að takast á við marg-
slungin málefni, sem vom héraði
hans, Skagafirði, og öllum Skag-
firðingum til heilla. Ég tel, að
lífsstarf hans, eins og ég þekkti
það, hafi verið sannkallað meistara-
verk. Og nú em þáttaskil. Sam-
starfsmenn og vinir sakna, en
þakka jafnframt fyrir samfylgdina.
Sannfærður er ég um það, að mörg-
um er innanbijósts eins og mér að
þakka guði sfnum fyrir að hafa átt
samleið með slíkum mannkosta-
manni sem Ragnar Pálsson var.
í einkalífí var Ragnar Pálsson
mikill gæfumaður. Eftirlifandi eig-
inkona hans er Anna Pála Guð-
mundsdóttir og em böm þeirra og
bamaböm lifandi eftirmynd for-
eldra sinna, afa og ömmu. Þau hjón
vom einstaklega samhent og sér-
lega ánægjulegt að njóta gistivin-
áttu þeirra og fínna alúð og
ljúfmennsku leika um sali. Með eft-
irminnilegum hætti studdi Anna
Pála mann sinn í sjúkdómsstríðinu
og er það eitthvert fegursta dæmi
lands á þeim tíma því hún var þá
trúlofuð tilvonandi eiginmanni
sínum, Eggerti Briem, sem þar var
við læknisnám. Tilhlökkun hennar
var mikil, þegar skólanum lauk um
vorið 1968, því þau gengu í hjóna-
band, þ. 8. júní sama ár. Eftir
brúðkaupið dvöldu þau í 1 Vz ár í
Skotlandi, þar sem Éggert lauk sínu
framhaldsnámi. Dóra var mjög
ræktarsöm gagnvart vinum sínum
og sýndi það sig best hvað hún
hélt sambandinu vel, t.d. með reglu-
bundnum bréfaskriftum. Eftir
heimkomuna bjuggu þau um tíma
á Hófsósi og síðan fluttu þau til
Dalvíkur, þar sem Eggert starfaði
sem læknir. Þau eignuðust 4 böm.
Merki Húsmæðraskóla Reykjavíkur
er eftirlíking af gömlum lyklahring,
en lyklahringurinn hefur löngum
verið stöðutákn hinnar reglusömu
húsmóðir. Húsmóðir, eiginkona og
móðir var Dóra af lífi og sál, hún
var mikla virðingu fyrir starfí eigin-
manns síns.
Dóra fór ekki varhluta af sorgum
lífsins, því Eggert átti við mikil
veikindi að striða og lést hann í
febrúar 1983. Sýndi Dóra mikinn
dugnað á þessum erfiðu tímum.
Nú er hún látin úr sama sjúkdómi
og eiginmaður hennar. Háði hún
langa og erfíða baráttu gegn þess-
um sjúkdómi.
Við þökkum Dóm fyrir vináttu
og tryggð í gegnum árin.
Við vottum bömum hennar, for-
eldmm, tengdaforeldram og öðmm
aðstandendum hennar okkar inni-
legustu samúð.
„Ég fel í forsjá þína,
guð faðir sálu mína,
þvi nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og Ijúfa engla geyma
öllbðmþín,svoblundir6tt.“ (M.Joch.)
Guðrún, María og Marta.