Andvari - 01.01.1906, Qupperneq 153

Fiskirannsóknir 1905.
147
með vægum kjörum, líkt og til þilskipakaupa, lil að
fá sér netin fyrir. Þess vegna eru það enn þá helzt
efnaðir menn (kaupmenn) er geta gert út.
Reknetaveiðarnar æltu að geta bætt úr þeim
mikla beituskorti er enn stendur þorslcveiðum vorum
svo oft fyrir þrifum. En það vantar mikið á það
enn, þó töluverl liafi þær gert að því þegar. Norð-
menn veiða og selja töluvert af beitusíld á Austfjörð-
um, en verðið er voðalegt, 25—30 kr. »strokkurinn«,
þó það sé ekki dýrara en það sem landsmenn selja
hana sjálíir. í sumar vissi eg til að Norðmenn
keyptu síld til verkunar á Siglufirði fyrir aðeins (5
kr. »strokkinn«, og stundum hefir síld verið fleygt í
sjóinn þar, þegar heituleysi hefir verið annarstaðar.
Þetta er eitthvað öfugt. Það væri brýn nauðsyn á
gufuskipi með frysti, er aílaði síldar til beilu og færi
með hana þangað sem hennar væri mest þörf og það
ætti lljótt að fregnast þegar rit- og talsíminn kemur.
Útgerð á þesskonar skipi ætti landssjóður að styrkja
að mun, ef á þyrl'ti að halda, því síldina mætti ekki
selja mjög dýrt.
Eins og eðlilegt er »dependerum vér mjög af
þeim norsku« í öllu, er snertir aðferð við hagnýtingu
síldarinnar og sölu á lienni, vér brúkum norskar
sildartunnar, ílokkum síldina eftir norskum lögum og
sendum hana jafnvel til Noregs til sölu. Eg álít
hvað verkunina snertir, að vér ættum af fara sem
mest að dæmi Hollendinga og salta síldina sem mest
úti á skipum, svo veiðarnar yrðu sem minst háðar
slað og stund, og skipin þyrftu ekki að leiia hafnar,
fyrr en fullfermi væri fengið; þetta er einnig gert að
nokkru leyli. En er ekki einnig tími til kominn að
vér fáum sérstaka islenzka síld, sem verði góðkunn
vara á útlendum markaði, eins og saltfiskurinn er
orðinn það? Sé hann ekki kominn enn, þá ætti
10*